تیتربرتر:وسایل نقلیه تهاجمی دوزیستان (AAVs) در مأموریت های نظامی که عملیات دریایی و زمینی را با هم ادغام می کنند، لاینفک شده اند. وسیله نقلیه ردیابی دوزیستان از طراحی کارآمدی استفاده می کند که امکان عبور از آب و به کارگیری دفاع های زمینی را فراهم می کند. AAV ها از قدرت و فناوری مورد نیاز برای عبور از اعماق عمیق و در عین حال استفاده از قدرت آتش و کنترل همه جانبه برخوردارند.

از اولین نمونه اولیه غیرنظامی در سال 1935، AAV ها به مدل هایی مانند وسیله نقلیه رزمی دوزیست (ACV) فعلی که توسط نیروی دریایی و نیروی دریایی ایالات متحده استفاده می شود، تبدیل شده اند. طراحی این وسایل نقلیه قاطع نیز بهبود یافته است تا شامل زره بهتر، اجزای مکانیکی و ظرفیت تجهیزات و نیروها شود.

تکرارهای مختلف AAV در طول سالها بینش جالبی را در مورد کاربرد واقعی این وسایل نقلیه در حوزه دفاعی ارائه می دهد.

نمونه اولیه: خودرو نظامی تهاجمی دوزیست تمساح

اولین AAV طراحی شده توسط یک غیرنظامی "تمساح" بود که توسط دونالد روبلینگ ایجاد شد. تمساح از آلومینیوم سبک وزن ساخته شده بود و دارای ریل هایی برای نصب کشش بیشتر بود. این در ابتدا برای افزایش واکنش اضطراری در هنگام سیل و طوفان طراحی شده بود و روبلینگ برای اصلاح مکانیک و بهینه سازی پتانسیل موفقیت خود کار کرد. طراحی آن که از طریق مقاله "تمساح روبلینگ برای نجات فلوریدا" در مجله LIFE منتشر شد، ارتش ایالات متحده را تشویق کرد تا نمونه اولیه آن را در سال 1938 خریداری کند.

The LVT: Landing Vehicle Tracked

تا سال 1940، روبلینگ سومین تکرار خودرو Alligator را برای USMC تکمیل کرد. ساختار آلومینیومی دارای موتور لینکلن-زفیر با قدرت 120 اسب بخار بود. متعاقباً آزمایش می شود و مجهز به هرکول V6 و بدنه فولادی است. اولین گردان کشنده دوزیستان خارج از دانیدین فلوریدا در طول جنگ اقیانوس آرام از LVT استفاده می کرد.

ژنرال هلند M. اسمیت از USMC گفت: "توسعه تراکتور دوزیستان یا LVT ، که در اواسط دهه 1930 آغاز ش، راه حل را ارائه داد و یکی از مهمترین مشارکت های فنی مدرن در عملیات کشتی به ساحل بود."؛ بدون این خودروهای فرود، حمله دوزیست ما در اقیانوس آرام غیرممکن بود. »

نسخه های LVT در طول جنگ جهانی دوم

LVT در طولجنگ جهانی دومدچار تغییرات متعددی می شود. LVT1 برای اولین بار برای پشتیبانی لجستیکی در سال 1942 در نبرد گوادالکانال استفاده شد. جانشین این خودرو LVT2 بود که "بوفالوی آب" نیز نامیده می شد. اینخودرو نظامیبا سیستم تعلیق ارتقا یافته و ظرفیت بار 6500 پوند ، اولین استفاده خود را در سال 1943 در نبرد طاراوا مشاهده کرد.

"Bushmaster" یا LVT3 دارای کابین متمایز، رمپ بارگیری و گیربکس اتوماتیک هیدرولیک بود. ظرفیت بار دو برابر LVT2 و 12000 پوند بود. این تکرار تقریباً 2 اینچ کوتاهتر از LVT2 بود و برد 75 مایل در آب و 150 مایل در خشکی را حفظ کرد. LVT4 شامل سوار مسلسل 0.30 و 0.50 کالری با موتور 250 اسب بخار است. تا سال 1956، تفنگداران دریایی از پنجمین تکرار LVT استفاده می کردند.

طراحی بهبود یافته LVTP-7

LVTP7 برای اولین بار در سال 1971 با ظرفیت 28 تفنگدار آماده جنگ پذیرفته شد. این موتور از موتور GM 8V53T استفاده می کرد، یک دیزل V8 سوپرشارژر با توان 400 اسب بخار و گشتاور 825 پوند فوت. یک مسلسل .50cal M85 با برد 360 درجه در قسمت جلو خودرو نصب شده بود. LVTP-7 بیش از 25 تن وزن داشت و می توانست با سرعت 8.4 مایل بر ساعت در آب و روی زمین با سرعت 40 مایل در ساعت حرکت کند.

ظهور AAVP-7A1

1977 گذار از LVTP7 به LVTP7A1 را نشان داد، که در نهایت به عنوان AAV7A1 نامیده می شود. از ویژگی های این خودروی ارتقا یافته می توان به موتور دیزلی کامینز VT400، موقعیت مکانی و سیستم گزارش (PLARS) و بهبود تشخیص اشاره کرد.

سیستم های هیدرولیک، الکتریکی، سلاح ها و سیستم تعلیق برای ارائه عملکرد و قابلیت اطمینان بهتر اصلاح شدند. یک ایستگاه تسلیحات الکتریکی دارای مسلسل ارتقا یافته M2HB .50 کالری، برجک کادیلاک-گیج و نارنجک انداز اتوماتیک MK19 بود.

فناوری های جدید

جنرال داینامیکس توسعه یک وسیله نقلیه رزمی اعزامی یا EFV را در دهه 1980 آغاز کرد. پس از سالها توسعه، EFV به عنوان یک وسیله نقلیه زره پوش با قابلیت 20 گره در آب و سرعت 27 مایل در ساعت در خشکی پیشنهاد شد.

در سال 2006، EFV دارای عملکرد و قابلیت اطمینان فوق العاده ای بود، که باعث شد مقامات در تأمین بودجه این پروژه تجدید نظر کنند. در میان مشکلات مربوط به بودجه و عملکرد، خاتمه پروژه در سال 2011 توصیه شد.

موفقیت وسیله نقلیه رزمی دوزیستان (ACV)

به دنبال خاتمه برنامه خودروهای رزمی اعزامی (EFV)، وسیله نقلیه رزمی دوزیستان (ACV) ایجاد شد. ACV توسط BAE Systems توسعه یافته است، شرکتی که فناوری های الکترونیکی، امنیتی، زمینی و دریایی را به ارتش ارائه می دهد. این خودرو برای افزایش قدرت ، ظرفیت بار و اقدامات متقابل دوباره طراحی شده است.

برد ACV بیش از 325 مایل در خشکی است و با سرعتی بیش از 65 مایل بر ساعت حرکت می کند. این موتور از یک موتور 690 اسب بخاری برخوردار است و دارای یک پلت فرم 8x8 است که از Iveco Superav AAV گرفته شده است. به گفته جان سویفت، مدیر برنامه های دوزیستان در BAE ، میزان زنده ماندن ACV سه برابر بیشتر از AAV سنتی است.

بر خلاف EFV، که دارای طراحی حساس به کف تخت بود ، قسمت زیرین ACV دارای شکل V است که برای مقاومت بیشتر در برابر مواد منفجره دست ساز (IED) طراحی شده است. ACV تحت آزمایش USMC قرار گرفته است و بازخورد فعال برای بهبود طراحی به شرکت ارائه شده است. گزارشات فوریه 2020 نشان می دهد که تفنگداران دریایی ایالات متحده ACV های اضافی را برای آزمایش عملیاتی در مرحله تولید اولیه کم نرخ خریداری کرده اند.

​​​​​​​نویسنده: فرید نادری