تیتربرتر:M50 Ontos، یک وسیله نقلیه کوچک با زره سبک و شش تفنگ بدون عقب، تولید کرد. ارتش M50 را رد کرد ، اما تفنگداران دریایی آن را پذیرفتند و آن را در خط مقدم ویتنام قرار دادند.

تاریخچهتانک سبک ضد زره M50(Ontos)

در اوایل دهه 1950، ایالات متحده در جستجوی یک ناوشکن مخزن سبک حمل و نقل هوایی بود. تلاش های مشابهی در زمانجنگ جهانی دومانجام شد، اما محدودیت در ظرفیت حمل هواپیماهای باری، زره و قدرت آتش خودروها را به حدی محدود کرد که به طور موثر در برابر تانک های دشمن بی فایده بود. M50 Ontos نتیجه یک پروژه مشترک ارتش آمریکا و تفنگداران دریایی برای تولید یک ناوشکن تانک سبک است، اما در نهایت، تنها تفنگداران دریایی در واقع از این وسیله کوچک عجیب و غریب استفاده می کنند.

Ontos در زبان یونانی به معنی "چیز" است، که کاملاً طراحی عجیب M50 را در بر می گیرد.

یک وسیله نقلیه کوچک، جمع و جور و در عین حال قدرتمند که می تواند در نبرد به هوا پرتاب شود، طرحی با پتانسیل و انعطاف پذیری فراوان بود، اما ساخت چنین خودرویی با چالش هایی همراه خواهد بود. مهندسان محاسبه کرده بودند که ناوشکن تانک پیشنهادی باید بین 10 تا 20 تن وزن داشته باشد تا بتواند از طریق هوا حمل شود و در عین حال قابلیت های موثر را نیز ارائه دهد.

The M50 Ontos

M50 از بدنه کوچک کوچک و کاملاً کم ردیف و محفظه ای سرپوشیده برای خدمه استفاده می کند. با توجه به نیاز به جابجایی توسط هوا، حفاظت از زره نازک یکی از ساده ترین روش ها برای پایین نگه داشتن وزن بود. متعاقباً، M50 فقط 13 میلی متر در بدنه (تقریباً مشابه مخزن WWI Mark 1) و فقط 6.5 میلی متر در قسمت زیرین داشت.

اما نمایشگر M50 سلاح اصلی آن شش تفنگ 106 میلی متری بدون عقب بود. خوب، در واقع، آنها تفنگ های 105 میلی متری بدون عقب بودند اما 106 میلی متر نامگذاری شدند تا از اشتباه با تفنگ M27 قبلی جلوگیری شود.

این وسیله نقلیه آنقدر کوچک و سبک بود که یک سلاح ضد تانک معمولی خیلی شدید عقب می افتاد، بنابراین به جای آن ازتفنگبدون عقب استفاده شد. تفنگ های بدون زنجیر از یک تکنیک هوشمندانه برای متعادل کردن بیشتر نیروهای پس رفت ناشی از شلیک با تخلیه برخی از گازهای پیشران از پشت سلاح برای مقابله با عقب نشینی استفاده می کنند. این به تفنگ اجازه می دهد تا یک کالیبر بسیار بزرگتر از سلاح های معمولی با اندازه و وزن مشابه شلیک کند.

هر کدام می توانند به صورت جداگانه یا در یک شلیک شلیک شوند. هنگام آزمایش در محوطه آزمایشی آبردین، ​​M50 هر شش تفنگ را یکجا شلیک کرد، آجرهای ساختمان نزدیک را بیرون زد و شیشه ها را روی اتومبیل های پارک شده در نزدیکی خرد کرد.

اسلحه ها بر روی یک برجک کوچک نیمه قابل عبور نصب شده بودند که می تواند تا 40 درجه در هر طرف بچرخد. این می تواند اسلحه ها را 20 درجه بالا ببرد و آنها را 10 درجه فشار دهد. فاقد یک سیستم هدف گیری پیچیده بود، بنابراین M50 از اسلحه های کالیبر 50 در تفنگ ها استفاده می کرد که عملکرد بالستیک مشابهی با تسلیحات اصلی داشتند. توپچی گلوله های متفاوتی را شلیک می کرد، که در راه رسیدن به هدف به خوبی می درخشید و هنگام رسیدن یک دود سفید بیرون می داد. سپس از این به عنوان مرجع هدف استفاده می شود.

این موتور از یک موتور 5 لیتری خطی GMC 6 لیتری برخوردار بود که 145 اسب بخار قدرت را برای خودرو فراهم می کرد. M50 با وجود قدرت کم، بسیار متحرک بود و حداکثر سرعت آن 30 مایل در ساعت بود، زیرا تنها 8600 کیلوگرم وزن داشت.

آزمایش شد، سپس رد شد

هنگامی که آزمایش M50 Ontos در سال 1955 به پایان رسید، ارتش ایالات متحده آن را رد کرد. آنها خودرو را بسیار زره پوش (فقط قادر به توقف گلوله های کالیبر 50)، بسیار کوچک دانستند، که این امر باعث تنگ شدن آن برای خدمه شد و مهمات کافی حمل نمی کرد. اما مسئله اصلی ارتش در مورد خودرو، بارگیری مجدد تفنگ ها بود. برای بارگیری مجدد، یک خدمه مجبور شد از خودرو خارج شود و خود را در معرض آتش دشمن قرار دهد. ارتش این امر را غیرقابل قبول دانست. تفنگداران آمریکایی تحت تأثیر قرار گرفتند و نزدیک به 300 سفارش دادند.

خدمات چشمگیرThe M50 Ontos

اگرچه ارتش M50 را رد کر، اما در واقع با موفقیت بزرگی برای تفنگداران دریایی انجام شد. جنگ ویتنام جایی بود که واقعاً درخشید. این هواپیما به عنوان یکناوشکنتانک طراحی شده بود، اما تفنگداران دریایی از آن به عنوان یک سکوی پشتیبانی آتش بسیار متحرک استفاده کردند که می تواند به سرعت در اطراف میدان جنگ جابجا شود و با شش تفنگ بدون عقب خود آتش مهلک را فراهم کند.

قابلیت حمل آن بدین معناست که می توان آن را تقریباً در هر مکانی گرفته و بسیار راحت تر از سایر وسایل نقلیه سنگین در جنگل حرکت کرد. در طول ویتنام، هلیکوپتر CH-53 Sea Stallion در خدمت ایالات متحده قرار گرفت و توانست M50 را در زیر حمل کند.

در برابر استحکامات یا ساختمان ها، M50 می تواند گلوله های انفجاری اسکواش بالا (HESH) را شلیک کند، که همچنین برای ایجاد ورودی های جدید در دیوارها در جنگ شهری مفید بود.

این به ویژه در برابر تشکیلات دسته جمعی سربازان کشنده بود، جایی که گلوله های ضد نفر "کندوی زنبور عسل"، که اساساً تیرهای تفنگ ساچمه ای بسیار بزرگ است، شلیک می کرد.

دشمنان ایالات متحده در ویتنام به سرعت آموختند که از M50 بترسند و اغلب در صورت مشاهده یکی از آنها عقب نشینی می کنند.

اگرچه بسیار مفید بود، M50 Ontos در سال 1969 از سرویس خارج می شود.

پایان راه برای M50 اونتوس

اشکالاتی که توسط تفنگداران دریایی قابل قبول تلقی می شود، در نهایت قابل تحمل خواهد بود. انفجار پشت بزرگ ایجاد شده توسط تفنگ های بدون عقب برای نیروهای نزدیک خطرناک بود و روند بارگیری مجدد در معرض خطر لودر را در معرض خطر قرار داد. علاوه بر این، انبار کم مهمات خودرو باعث می شود در درگیری های طولانی مدت غیرقابل استفاده باشد.

با این حال، بزرگترین مشکل بقای آن بود. زره نازک M50 در برابر سلاح های کالیبر بزرگتر و حتی قطعات بزرگ ترکش بی فایده بود.مین های ضد تانکبه دلیل زره شکمی نازک در M50 به ویژه کشنده بودند. و هنگامی که خودرو آسیب دید، مهمات آن مستعد انفجار بود.

صرف نظر از این، اونتوس بسیار بهتر از بسیاری از پیش بینی ها خدمت کرده بود و دشمن را در این راه وحشت زده کرد.

سرهنگ استنلی اس هیوز، فرمانده اولین تفنگداران دریایی در Hue گفت: "اگر بخواهیم یک بازوی حمایتی را بیشتر از همه دیگر م.ثر بدانیم، باید تفنگ 106 میلی متری بدون عقب، به ویژه M50 Ontos باشد."

نویسنده: حمیرا فغانی