به گزارششهرآرانیوز، فیلم «مستِ عشق» با آن همه حاشیه و جنجال و پس از یک تاخیر طولانی، بالاخره رنگ پرده‌ی سینما‌ها را به خودش دید.

فیلمی که در نظر اول تمام عناصر یک اثر فاخر هنری را داشت. از کارگردانی که کارنامه‌ قابل قبولی در ساخت آثار تاریخی داشت تا خیل هنرپیشگان پرطمطراق ایرانی و ترک و روایتی از جنسِ عشقی جانکاه میان شمس و مولانا.

فیلمی که می‌توانست نه تنها در سینمای ما بلکه در سینمای منطقه حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد. اما همه‌ی اینها در ساحت نظر ماند و به عمل نرسید.

فیلم بیش از هر چیز دچار سراسیمگی است. خط داستان مبهم و روایت گنگ است. بیننده تا آخرین لحظات هم نمی‌داند به تماشای چه چیزی نشسته است. شخصیت مولانا در فیلمنامه به محاق رفته و «شمس تبریزی» بیشتر از آنکه نماد عرفان ایرانی باشد به جوکی‌های هندی شبیه است.

هویتِ ایرانی حلقه‌ی مفقوده‌ی اثری است که می‌باید آینه‌ی تمام نمای ادب و فرهنگ ایرانی باشد. تقدیس عشق به مثابه یک امر قدسی یا آگاپه‌ای از حیطه‌ی چند دیالوگ از زبان «شمس» فراتر نمی‌رود.

آنچه از عشق در فیلم عینیت دارد تقلیل دادن آن به خواهش‌های تنانه است. امری که مبین این است که «حسن فتحی» مخاطب‌های فیلم خود را در «ازمیر» و «آنکارا» و «بدروم» جستجو می‌کند.

ایراد اساسی محتوا را می‌توان پرداختن به روایتی غیر معتبر و من درآوردی دانست. نویسندگان فیلمنامه (حسن فتحی و فرهاد توحیدی) به جای استمساک به مولانا پژوهان بزرگ ایرانی و غیر ایرانی، چون «بدیع الزمان فروزانفر»، «کریم زمانی»، «عبدالباقی گورپینارلی» یا «فرانکلین لوئیس» دست به دامن افسانه‌های ترکی شده‌اند.

امری که فیلم را مستغرق گنداب خرافه و محکوم به نمایشی فانتزی از عرفان ایرانی می‌کند. فاجعه‌بار‌ترین قسمت ماجرا پرونده‌ی قتل «شمس» است. آن هم با پوشه‌ای پر از کاغذ که نمایانگر این امر است که کارگردان بوروکراسی معاصر را به قرن هفتم هجری تعمیم داده‌است.

ازاین دست هستند اعتراضات مردم قونیه به بازداشت فرزند مولانا که بیشتر تداعی‌گر سندیکا‌های کارگری قرن هفدهم اروپا است! پر واضح است که نویسندگان فیلمنامه زمینه و زمانه‌ی مولانا را نمی‌شناسند.

در این حین و بین دلخوشی کارگردان به بازیگرانی است که کهرباگونه مخاطب را به سینما‌ها جذب می‌کنند. فیلم عرصه‌ی جولان هنرپیشگان چشم رنگی، با صورت‌های زاویه دار و دندان‌های لمینت شده است. اما ضعف فیلمنامه به بازیگران هم تسری پیدا کرده است.

اگر تیغ نقد را از کنار گوش «شهاب حسینی» در نقش «شمس تبریزی» بگذرانیم، «پارسا پیروزفر» در نقش «مولانا» بسیار پایین‌تر از سطح انتظارات ظاهر شده است. به گونه‌ای که حتی قادر به قرائت صحیح چند بیت شعر نیست!

میان بازیگران با اندکی تساهل و تسامح شاید بتوان بازی «ابراهیم چلیک کول» بازیگر ترک در نقش «اسماعیل» را قابل قبول دانست.

از محتوا که بگذریم فرم اثر هم هیج جای دفاعی ندارد. دکوپاژی غیر ملموس، میزانسن‌ی شلخته، جامپ کات‌های ضعیف، تدوین لاغر، موسیقی جُفت نشده، دوبله‌ی سینک نشده، همه و همه حکایت از این امر دارد که «حسن فتحی» سوژه‌ی بکری در سینمای ما را سوزاند.

شاید در انتها تذکر این نکته به کارگردان فیلم «مستِ عشق» خالی از لطف نباشد که نمی‌توان با استاندارد‌های سریال‌های ترکی فیلمی درباره‌ی شاعری جهان-وطن، چون مولانا و عارفی جهان-شمول، چون «شمس تبریزی» ساخت.

برای بازتاباندن تصویر عشق حقیقی بر پرده‌ی نقره‌ای پیش از داشتن دانش و مهارت باید عاشق بود.

عقل گوید شش جهت حد است و بیرون نیست راه
عشق گوید هست راه و رفته ام من بار‌ها

نوشتهمصطفی کیانیان، منتقد سینما

در ادامه حتما بخوانیدنگاهی به فیلم سینمایی «مست‌عشق» | تکه‌پاره‌های یک روایت

عضو شوید:آخرین اخبار کشور را در این صفحه اینستاگرام دنبال کنید