گاهی اوقات افراد وانمود می‌کنند که به بیماری روحی یا جسمی مبتلا هستند، در حالی که هیچ کدام از آن‌ها را ندارند. این امر معمولاً برای جلب توجه یا انجام ندادن کاری، صورت می‌گیرد. به این پدیده اختلال تظاهر به بیماری می گویند.

اگرچه ممکن است قصد بدی در این کار وجود نداشته باشد، اما نوعی دستکاری روانی ودروغگوییاست که می‌تواند به افرادی که برای مراقبت از این شخص تلاش می‌کنند، واقعاً صدمه بزند یا باعث شود که فرد متظاهر، پیشرفت‌ها یا فرصت‌هایی را از دست بدهد. در هر صورت، توانایی تشخیص تظاهر به بیماری، می‌تواند شروع خوبی برای کمک به این فرد باشد تا راه‌های سازنده‌تری برای مقابله با مسائل اساسی بیابد. در ادامه به روش‌ها و نکات مفیدی برای تشخیص تظاهر به بیماری می‌پردازیم.

روش اول: حفظ یک طرز فکر عادلانه

۱. این را بدانید که بیماری‌های تشخیص داده نشده همچنان بیماری محسوب می‌شوند. گاهی اوقات، ممکن است افراد مشکلی داشته باشند که نامی برای آن‌ها وجود ندارد و پزشکان هنوز نمی‌توانند آن را نام‌گذاری کنند. این می‌تواند یک فرآیند گیج کننده و خسته کننده برای بیمار باشد، اما آن‌ها به احتمال زیاد در نهایت یک تشخیص دقیق پیدا می‌کنند و دیگر نیازی به جستجو برای تشخیص ندارند.

۲. بدانید که مجموعه‌ای از تشخیص‌ها همیشه به این معنی نیست که فرد تظاهر به بیماری می‌کند. گاهی اوقات، بیماری افراد به اشتباه تشخیص داده می‌شود یا فقط یکی از بیماری‌هایشان تشخیص داده می‌شود در حالی که واقعاً چندین مورد از آن‌ها را دارند. شاید مدتی طول بکشد تا تشخیص‌های درست در مورد یک فرد صورت گیرد.

۳. به یاد داشته باشید که تجربیات دیگران ممکن است با شما متفاوت باشد. افراد می‌توانند چیزهایی را تجربه کنند که شما هرگز در مورد آن‌ها نشنیده‌اید، همچنین آن‌ها می‌توانند چیزهایی را تجربه کنند که مشابه تجربیات شما باشد با این تفاوت که شدت تجربیات آن‌ها بسیار بیشتر باشد. بنابراین، تصور نکنید که کسی فقط به این دلیل که شما نمی‌دانید تجربیات آن‌ها چگونه است، تظاهر به بیماری می‌کند.

• به عنوان مثال، اگر هرگز دردهای شدید مربوط به قاعدگی را نداشته‌اید، به این معنی نیست که این دردها هرگز نمی‌توانند شدید باشند. یک فرد ممکن است در دوران قاعدگی تنها دردهای خفیفی را تجربه کند، در حالی که تجربه درد و ناتوانی فرد دیگر به قدری جدی باشد که نتواند در محل کار یا مدرسه عملکرد مناسبی داشته باشد.

۴. هرگونه قضاوت یا کلیشه‌ای که ممکن است داشته باشید را کنار بگذارید. افراد مبتلا به بیماری‌های مختلف می‌توانند متنوع باشند. لازم نیست یک نفر با کلیشه یک بیماری مطابقت داشته باشد تا به آن مبتلا شود.

• بیماری‌ها و ناتوانی‌های روانی به اندازه بیماری‌های جسمی واقعی و جدی هستند.
• فقط به این دلیل که شما شخصاً علائم کسی (به خصوص علائم غیر قابل مشاهده) را ندیده‌اید، به این معنی نیست که آن علائم وجود ندارند.
• کسی می‌تواند از بیرون خوب به نظر برسد و از درون رنج بکشد. این می‌تواند به خصوص در مورد بیماری‌های روانی رخ دهد.
• افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن می‌توانند «روزهای خوب» و «روزهای بد» داشته باشند. در طول عود کردن بیماری، علائم آن‌ها بدتر می‌شود. فقط به این دلیل که علائم آن‌ها در برخی روزها شدت کمتری دارد، به این معنی نیست که آن‌ها تظاهر می‌کنند.
• همه افراد مبتلا به یک بیماری یا ناتوانی، کلیشه‌های مربوط به آن را دنبال نمی‌کنند. به عنوان مثال، افراد مبتلا به افسردگی ممکن است گاهی اوقات احساس شادی کنند و افرادی که از ویلچر استفاده می‌کنند، ممکن است قادر به ایستادن یا راه رفتن در فواصل بسیار کوتاه باشند.

۵. این را ارزیابی کنید که آیا انگیزه پنهانی دارید یا خیر. چرا می‌خواهید این شخص را متهم کنید که تظاهر به بیماری می‌کند؟ آیا این احتمال وجود دارد که می‌خواهید به اعتبار آن‌ها آسیب برسانید؟ با خودتان صادق باشید. مطمئن شوید که به دلایل درست و نه دلایل نادرست، به این موضوع می‌پردازید.

• آیا به دنبال این هستید که فرد مورد نظر را به کاری متهم کنید زیرا او را دوست ندارید؟
• آیا از توجهی که به او می‌شود حسادت می‌کنید؟
• آیا نمی‌خواهید با کمک به آن‌ فرد یا سرمایه‌گذاری انرژی عاطفی برای رفاه او، کنار بیایید؟

۶. توجه داشته باشید که متهم کردن کسی به تظاهر به بیماری می‌تواند جدی باشد. این اتهام می‌تواند گاهی اوقات، روابط را به طرز غیرقابل جبرانی، خراب کند. قبل از هرگونه اتهام جدی، از آن‌ مطمئن شوید.

• اگر کسی را متهم به تظاهر به بیماری کنید، در حالی که او واقعاً در حال رنج کشیدن است، این مسئله می‌تواند نظر مردم نسبت به شما را تغییر دهد.

روش دوم: توجه به علائم

۱. در نظر بگیرید که آیا فرد علائم را زمانی که تنها است (یا فکر می‌کند که تنها است) نشان می‌دهد. اگر کسی در حال تظاهر به بیماری است، دیگر نیازی ندارد وقتی فکر می‌کند کسی او را نمی‌بیند نیز تظاهر کند. شاید متوجه شوید که وقتی آن‌ها تنها هستند، به‌طور معجزه آسایی «خوب» می‌شوند.

• به‌خاطر داشته باشید که افراد ممکن است علائم کمتری را در هنگام استراحت تجربه کنند. به عنوان مثال، فردی که درد دارد، اگر ناحیه آسیب دیده را ثابت نگه دارد و ذهن خود را درگیر چیز دیگری (مانند یک برنامه تلویزیونی) کند، شاید درد کمتری را تجربه کند.

۲. در نظر بگیرید که آیا به نظر می‌رسد آن‌ها از علائم و مراقبتی که دریافت می‌کنند، لذت می‌برند یا خیر. در حالی که یک فرد بیمار می‌تواند از محبت دیگران قدردانی کند، اما هدف او بهبود و متوقف کردن تکیه بر افراد دیگر است (استثناهایی وجود دارد، اما به‌طور کلی چنین است). بیماری آن‌ها می‌تواند باعث ناامیدی، غمگینی یا ناراحتی عمومی آن‌ها شود.

۳. توجه کنید که آن‌ها چگونه به ایده دارو و درمان واکنش نشان می‌دهند. فردی که احساس بدی دارد، احتمالاً داروهای بدون نسخه را می‌پذیرد، زیرا می‌خواهد احساس بهتری داشته باشد. کسی که تظاهر به بیماری می‌کند احتمالاً آن را رد می‌کند، زیرا در واقع به آن نیاز ندارد.

• چند دلیل وجود دارد که یک فرد مجروح یا بیمار ممکن است از درمان امتناع کند. احتمال دارد برخی از مردم (به‌ویژه مردان)، آنقدر مغرور باشند که نتوانند بپذیرند به درمان نیاز دارند و نظریه پردازان توطئه یا ضدواکسن‌ها ممکن است نگران باشند که پزشکی مدرن به آن‌ها آسیب برساند. به همین دلیل در موارد مختلف، شخصیت فرد را در نظر بگیرید.

۴. توجه کنید که آن‌ها به ایده مراجعه به پزشک چه واکنشی نشان می‌دهند. یک فرد بیمار می‌تواند به دلیل تمایل به بهبودی موافقت کند، یا ترجیح دهد کمی بیشتر صبر کند تا ببیند آیا بیماری مورد نظر از بین می‌رود یا نه، اما به ندرت واکنش شدیدی مانند اشتیاق یا انکار قاطع از خود نشان می‌دهد. به همین دلیل، احتمال دارد فردی که واکنش بسیار شدیدی دارد، در حال تظاهر به بیماری باشد.

• شخصی که برای جلوگیری یا به دست آوردن چیزی تظاهر به بیماری می‌کند، شاید بخواهد از مراجعه به پزشک خودداری کند، زیرا ممکن است پزشک متوجه شود که او دروغ می‌گوید. پس احتمال دارد آن‌ها قاطعانه نخواهند به پزشک مراجعه کنند و پس از مطرح شدن این مسئله، به سرعت شروع به «بهتر شدن» کنند.
• افرادی که از بازی کردن نقش بیمار لذت می‌برند، شاید مشتاق به مراجعه به پزشک باشند، زیرا از بازی در این نقش لذت می‌برند.

۵. در نظر بگیرید که فرد در یک محیط پزشکی چقدر راحت است. اکثر مردم در مطب یا بیمارستان کمی عصبی می‌شوند. فرد متظاهر ممکن است از این بترسد که دیگران متوجه دروغ او شوند. با این حال، یک فرد مبتلا به اختلال ساختگی، احتمال دارد به خصوص از حضور در آنجا آرام و خوشحال باشد زیرا دریافت مراقبت‌های پزشکی، هدف او بوده است.

• به‌خاطر داشته باشید که واکنش هر فردی به درمان پزشکی متفاوت است. برخی از افراد کمتر عصبی می‌شوند و شاید فقط خسته یا آسوده شوند که در نهایت کمک را دریافت می‌کنند.
• کسی که از بیمار بودن لذت می‌برد، احتمال دارد دانش پزشکی زیادی داشته باشد و پزشکان و پرستاران را با مقدار اطلاعات خود، شگفت زده کند.

۶. بررسی کنید که چرا به نظر می‌رسد فرد از دریافت درمان راحت است. یک فرد بیمار ممکن است از دریافت تشخیص و درمان احساس آرامش کند، زیرا می‌خواهد احساس بهتری داشته باشد. فردی که متظاهر است ممکن است حس راحتی داشته باشد زیرا دروغ او باور می‌شود یا اینکه در نقش «بیمار» که از آن لذت می‌برد، قرار می‌گیرد.

روش سوم: در نظر گرفتن علل تظاهر به بیماری

۱. دلایل غیرجدی تظاهر به یک بیماری را در نظر بگیرید. گاهی اوقات افراد، به‌ویژه کودکان، برای ترک تحصیل، کار یا جلب توجه، تظاهر به بیماری می‌کنند. این موضوع ممکن است یک بار یا گاه به گاه اتفاق بیفتد.

• اجتناب از تقاضا
• اجتناب از یک موقعیت استرس‌زا (مانند قلدری در مدرسه)
• جلب توجه

۲. مراقب تمارض باشید. فردی که تمارض می‌کند، امیدوار است که از تظاهر به بیماری، چیزی مانند پول به دست آورد.

۳. اختلال ساختگی (که قبلاً به عنوان سندرم مونچاوزن شناخته می‌شد) را بشناسید. افراد مبتلا به اختلال ساختگی، به دنبال توجه و مراقبت هستند و بر این باورند که تظاهر به بیماری تنها راهی است که می‌توانند آن‌ها را دریافت کنند. آن‌ها از ایفای نقش یک بیمار و دریافت درمان‌های پزشکی لذت می‌برند. بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات ساختگی، سابقه تروما یا دوران سختی در کودکی دارند و ممکن است بیماری‌های روانی زمینه‌ای واقعی مانند اضطراب، افسردگی یا اختلال دوقطبی داشته باشند.

• آن‌ها ممکن است بگویند که علائم آن‌ها پس از دریافت درمان بدتر شده است.
• شاید پس از درمان آخرین بیماری، دچار یک بیماری جدید شوند.
• احتمال دارد سعی کنند نتایج آزمایش را دستکاری یا خود را بیمار کنند.
• ممکن است دانش پزشکی زیادی داشته باشند که از آن برای تظاهر به بیماری‌های مختلف استفاده می‌کنند.
• همچنین احتمال دارد به دلایل اجتماعی، مانند تلاش برای جلوگیری از دعوای اعضای خانواده، تظاهر به بیماری یا آسیب کنند.

۴. اختلالاتی را در نظر بگیرید که شامل بیماری ظاهری نمی‌شوند. برخی افراد واقعاً به دلایل غیرعادی یا مرموز احساس بیماری می‌کنند. آن‌ها اغلب از علائم خود ناامید و مضطرب هستند و نمی‌توانند آن‌ها را کنترل کنند. اختلالاتی که ممکن است با «بیماری ظاهری» اشتباه گرفته شوند، عبارتند از:

• اختلال اضطراب بیماری که قبلاً به عنوان هیپوکندریا شناخته می‌شد، زمانی است که فرد به‌طور وسواسی نگران سلامتی خود است. آن‌ها ممکن است ترس داشته باشند که دردها و رنج‌های معمولی، نشان دهنده مشکلات سلامتی جدی هستند. این حالت عمدی ایجاد نمی‌شود و درمان اضطراب می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.
• اختلال تبدیلی زمانی است که استرس بیش از حد، خود را به صورت مشکلات سلامتی (لرزش، ضعف، بی‌حسی، مشکل در راه رفتن و غیره) نشان می‌دهد و توسط فرد کنترل نمی‌شود. این می‌تواند در مقابله با علت اصلی ایجاد شود: استرس مزمن یا شدید.
• اوتیسم و ناتوانی‌های رشدی گاهی اوقات می‌تواند منجر به سردرگمی فرد در مورد اینکه چرا احساس خاصی دارد، شود. برای مثال، آن‌ها ممکن است ندانند که چگونه تفاوت بین سرماخوردگی و ترکیبی از آلرژی‌ها و احساس فرسودگی را تشخیص دهند. این سردرگمی عمدی نیست و ممکن است کمک کند که اعضای خانواده مراقب نحوه عملکرد آن‌ها باشند.
• بیماری‌های روانی معمولی مانند افسردگی، اضطراب و اختلال وسواس فکری-عملی می‌توانند علائم فیزیکی مانند معده درد یا خستگی را ایجاد کنند. یک معاینه سلامت روان ممکن است بتواند مشکل را شناسایی کند تا فرد بتواند درمان مناسب را دریافت کند.
• بیماری‌های نادر یا تشخیص داده نشده می‌توانند علائم مرموزی ایجاد کنند تا زمانی که فرد کمک مناسب دریافت کند.

روش چهارم: ادامه دادن

۱. با یک کودک که به دنبال توجه است، ملایم اما محکم رفتار کنید. اگر شک دارید که کودکی تظاهر به بیماری می‌کند زیرا احساس می‌کند نادیده گرفته شده است، مشکل را حل کنید. به او بگویید که دروغ گفتن کار درستی نیست و سپس از او بخواهید که به شیوه‌ای سازنده‌تر، به دنبال توجه باشد.

• مثلاً می‌توانید چنین چیزی بگویید: «پارسا، دروغ گفتن در مورد حالت خوب نیست. اگر توجه من را می‌خواهی، می‌توانی به من بگویی که تنها هستی یا از من بخواهی تا باهات معاشرت کنم. آیا این همان چیزی است که می‌خواهی؟ اگر آره، می‌توانی از من بخواهی تا با هم وقت بگذرانیم.»
• حتماً گوش کنید و راه مؤثرتری برای جلب توجه پیشنهاد دهید، در غیر این صورت ممکن است کودک یاد بگیرد که تظاهر به بیماری، تنها راه قابل اطمینان برای جلب توجه شماست.

۲. با کودکی که نمی‌خواهد به مدرسه برود صحبت کنید. کودکانی که عملکرد خوبی دارند، به ندرت برای مدرسه نرفتن دروغ می‌گویند. از‌ آن‌ها بپرسید چرا تظاهر به بیماری می‌کنند و در مدرسه از چه چیزی می‌ترسند. آن‌ها ممکن است سعی کنند از چیزی که آن‌ها را می‌ترساند، اجتناب کنند. شاید فرزندتان از موارد زیر رنج می‌برد:

• قلدری
• تکالیف مدرسه خیلی زیاد یا خیلی سخت
• یک معلم بدجنس
• یک اختلال اضطرابی
• یک ناتوانی تشخیص داده نشده که مدرسه را بسیار سخت می‌کند. (مثلاً کودک مبتلا به اختلال یادگیری ریاضی، از درس ریاضیات می‌ترسد یا کودک مبتلا به آسم، از ورزش متنفر است.)

۳. وقتی شک دارید، بدون سرمایه‌گذاری انرژی احساسی زیادی، مهربان باشید. به فرد احترام بگذارید و نیازهای اساسی او را برآورده کنید. لازم نیست آن‌ها را در توجه یا عشق غرق کنید. وظیفه‌شناس باشید، بدون اینکه برای آن‌ها بیش از حد پیش بروید.

• اگر آن‌ها به دنبال جلب توجه بودند، این امر به آن‌ها اجازه می‌دهد تا بدانند که بیماری ظاهری، راه مؤثری برای جلب توجه نیست.

۴. مرزهایی را با بزرگسالی که عادت دارد تظاهر به بیماری کند، تعیین کنید. برخورد با کسی که دائماً به دنبال جلب توجه است، می‌تواند خسته کننده باشد. شما مجبور نیستید درگیر چنین مسئله‌ای شوید و این بد نیست که مؤدبانه بحث را تغییر دهید یا مکالمه را ترک کنید. در اینجا چند نمونه از چیزهایی آورده شده است که می‌توانید بگویید:

• «امروز نمی‌توانم به شما کمک کنم. من از قبل یک قرار دارم.» (اگر آن‌ها در مورد جزئیات قرارتان پرسیدند، بگویید شخصی است.)
• «آن فرد سعی دارد در مورد یک موضوع دشوار صحبت کند. شما می‌توانید برای نوبت خود صبر کنید و ما برای موضوع بعدی در موردتان صحبت خواهیم کرد.»
• «من از شنیدن این متأسفم. به هر حال، داشتم می‌گفتم که این آخر هفته، خارج از شهر هستم.»
• «فکر نکنم بتوانم شرکت کنم چون از قبل برنامه‌هایی دارم.»

• از دوست خود حمایت کنید. به آن‌‌ها اطمینان بدهید و بگویید که همیشه در دسترس هستید تا صحبت کنید.
• در مورد بیماری که آن‌ها توصیف می‌کنند، مطالعه کنید.
• توجه داشته باشید افرادی که دارای ناتوانی‌‌هایی هستند که بر ارتباطات تأثیر می‌گذارد، مانند اوتیسم، احتمال دارد در درک و توصیف علائم خود دچار مشکل شوند. اگر سعی می‌کنند به شما بگویند که چیزی اشتباه است، آن‌‌ها را جدی بگیرید.

• رفتار خشمگین، مشکوک یا تحقیرآمیزی نسبت به شخص نداشته باشید. این امر فقط اوضاع را بدتر می‌کند.
• تنها به این دلیل که علائم آن‌ها کاملاً مطابقت ندارد، به این معنی نیست که فرد به یک بیماری مبتلا نیست. آن‌ها ممکن است فقط علائم خود را پنهان کنند یا از شما در برابر بدترین آن محافظت کنند زیرا نمی‌خواهند که شاهد رنج کشیدن آن‌ها باشید.

منبع:

https://www.wikihow.com/Tell-if-Someone-Is-Pretending-to-Have-an-Illness