.
منِ زنِ امروز ایرانی، از نسل سوم یا چهارم زنان ایرانی هستم که فعالیت در کانون اجتماعی بزرگتری، به نسبت کانون خانواده و اقوام را، به طور جدی تری به نسبت گذشته های دورتر تجربه می کنم. نسل ها و نسل ها، تنها محل رشد من، جایی میان خانواده بود و وظایفم در محیط خانواده تعریف می شد. مهارت هایم در جهت اداره خانه و رشد و پرورش فرزندانم بود. معاشرت هایم محدود به زنان فامیل ومحله و همچنین مردانی که شرع، سنت و عرف برایم مجاز می دانست.

اما این روزها حس کودکی نوپا را دارم که دوباره زاده شده و با همه محدودیت ها، جسارت به خرج داده و از قدم برداشتن و گاهی دویدن در اجتماعی بزرگتر، لذت می برد. گاهی زمین می خورد و چشمانش پر از اشک می شود. گاهی کنجکاوانه محو کشف چاله ای از آب می شود. گاهی نیز سربه هوا، بی راهه می رود. گاهی هم خسته می شود و دلش بغل کردنی امن و آرام می خواهد، تا سرش را بگذارد و چرتکی کودکانه بزند.

حرفم به این مفهوم نیست که جنس زن کم توان است، نه. بلکه فکر می کنم جنس زن در تلاش است تا مهارتی فرا تر از آنچه که تا به امروز آموخته و توانمندی که تا به امروز طبیعت به او هدیه داده به دست آورد. مهارتی که علاوه بر دانش نیاز به تجربه و تمرین دارد. این خود تلاش و توانمندی است ستودنی.
نه به دنبال اثبات مساوات زن و مرد هستم نه تلاش می کنم برای کسب این برابری. مهارتهایی که در تاریخ زن بودن توسط جنس زن کسب شده با مهارت هاییکه مردان کسب کرده اند بسیار متفاوت است. حتی توانمندی های جسمانی و فکری این دو جنس با هم یکسان نیست. هدف یکی بوده اما مسیر نه. اما تغییر در روال زندگی ایجاب می کند که من زن با حفظ تمام زنانگیم مهارت های زندگی در اجتماعی بزرگتر را بیاموزم. مهارت هایی که برای بقا، رفاه و رشد و پویایی زمین و ساکنانش می تواند مفید باشد.

هدفمان مشترک است. ساختن زندگی. دستم را بگیر تا از روی چاله های زندگی بگذرم، همراهیم کن و آغوش مردانه ات را بگشا برای آرام گرفتنم. دستت را در دستانم قرار بده برای اصلاح قانون های زن ستیزانه و مرد محورانه. همراهیم کن تا بزرگ شوم و قدم هایم را محکم تر بردارم...
#‌8march
#‌8march_jewelry
#‌۸مارس
#‌روز_جهانی_زن
#‌تساوی_حقوق
#‌تساوی_حقوق_زن_و_مرد