.دکتر علی فردوسی: از همان آغازِ قرن نوزدهم که مدرن شدن به یک پروژه در ایران تبدیل شد، هم بر استفاد

.
دکتر علی فردوسی: از همان آغازِ قرن نوزدهم که مدرن‌شدن به یک پروژه در ایران تبدیل شد، همّتبر استفاده‌ی ابزاری بود از دستآوردهایِ مدرن برای تقویتِ مناسباتِ موجود، و نه اراده‌ی معطوف به مدرن به عنوان یک مطلوبِ فی‌نَفسه. خواست این بود که نسبتِ میان سلطان و ارتش همان نسبتِ قبلی باشد، امّا ارتش «مدرن» باشد. رعایا همان رعایا باشند امّا با اینترنت مالیات بپردازند. جوهرِ قدرت سلطانی باشد امّا به جای جارچی از تلویزیون استفاده کند.این نگرش نمی‌خواهد ایران را مدرن کند؛ می‌خواهد آنچه را در ایران هست «مدرن» کند؛ نمی‌خواهد مناسباتِ مدرنِ قدرت برقرار کند، می‌خواهد مناسبات موجودِ قدرت را «مدرن» کند... وضع این نوع «مدرن‌شدن» از بالا، یا دقیق‌تر از درون پایگاه‌های پیشامدرن و تاریخی قدرت و اقتدار اجتماعی، در ایران مرا یاد دوچرخه‌های باشگاه‌های اندام‌سازی می‌اندازد که چرخ آن‌ها در جا می‌چرخد. این «مدرن‌کردن» از بالا یعنی تندترکردن سرعتِ چرخی که در جا می‌چرخد. آدم عرق می‌کند، ولی هیچ کجا نمی‌رود!
.
.
کتاب "ایران و دنیای جدید" شرکت سهامی انتشار، چاپ چهارم.
.
.
#‌ایران_و_دنیای_جدید
#‌گفتگو_با_فرهنگمداران
#‌محمد_علی_اسلامی_ندوشن
#‌مصطفی_ملکیان
#‌فریدون_مجلسی
#‌علیرضا_رجایی
#‌علی_فردوسی
#‌رامین_جهانبگلو
#‌ابوطالب_میرعابدینی
#‌کتاب
#‌جامعه_شناسی
#‌تاریخ
#‌دموکراسی
#‌عدالت
#‌آزادی