##

دیروز را در تقویم ها "روز ملی شعر و ادب پارسی" و "روز بزرگداشت استاد شهریار" نام نهاده اند. و شرمنده که من امروز می نویسم. نه که دیروز را قبول نداشتم، نه؛ اگر هم "ان قلت"ی دارم، در حد طرح یک پرسش حق جویانه است و نه جوگیرانه!
من خود عاشق شهریار ملک سخن، زنده یاد سیدمحمدحسین بهجت تبریزی(متخلص به شهریار)هستم. شاعر بزرگی از تبار و دیار آذربایجان غیور ایران عزیز که از چهره های ماندگار و اثرگذار شعر معاصر است. نو آوری در غزل سنتی عبور کرده از دوره بازگشت ادبی و عصر مشروطه و افزایش و ارتقاء کیفی و کمّی آن، از جمله ویژگی های ارزنده و متمایز شعر و شاعری آن مرد عاشق پیشه و مخلص و با اخلاق روزگار ماست.
و به خصوص، مهم‌ترین اثر استاد شهریار، یعنی منظومهٔدلنشین"حیدربابایه سلام"(سلام به حیدربابا) که از معروف‌ترین آثارادبیاتترکی آذربایجانیبه‌شمار می‌رود و در میان اشعار مدرن قرار گرفته و به بیش از ۸۰ زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده‌است.
اما با وجود همه اینها، باز هرکار می کنم، نمی توانم به خودم بقبولانم که چون عاشق و دوستدار استاد شهریار بزرگ و بزرگوار و دوست داشتنی هستم، در ذهن خود عین خیلی ها خاک فراموشی بر روی این پرسش عمده و مهم بریزم و حداقل از خود نپرسم که:
در دیاری که شاعری ملی چون حکیم ابوالقاسم فردوسی هست و مقدّم بر استاد شهریار(و به فرموده اهل حکمت و معرفت: الفضلُ لِمن سَبق) و چنان در رنجی افزون بر سی سال آزرگار، خدمتی به حفظ و نگهداشت زبان پارسی کرده که خود صادقانه گفته:
پی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
و در این موضع و موضوع خاص نیز سخن از "روز ملی شعر و ادب پارسی" است؛ آیا طرح این پرسش که چرا به زادروز حکیم فردوسی بزرگ برای نامیده شدن به روز شعر و ادب پارسی، اندیشیده نشد یا که هم شد و احیاناً به مصلحت دیده نشد؛ مقوله خیلی دور از ذهن و حقیقت است؟!....آیا به راستی در باور عموم، این نامگذاری جا افتاده است؟....
اگر سخن از بزرگداشت بود که صدالبته باید مقام علمی و ادبی استاد شهریار را گرامی داشت و روزی مختص این مهم می بود(که آنهم بهتر بود روز ولادت و شادی میلاد ایشان باشد، نه درگذشت و وفات غمگنانه شان)؛ اما نکته اینجاست که عرض کردم، سخن از "روز ملی" شعر و ادب پارسی است که ما در تاریخ ادبیات کشور خود بزرگانی متقدم و پیشکسوت تر داریم که در درازنای تاریخ تمدن و فرهنگ این مرز و بوم، قدمت و دیرینگی یافته اند و با تار و پود این سرزمین گره خورده اند و بر قله های بلند شعر و ادب زبان پارسی نشسته اند که در نگاه به جایگاه والای آنها کلاه از سر عقل می افتد....