##
توفیق رفیق شد و رفیق(پرواز همای) باعث و بانی خیر شد تا دیشب به تماشای ماجرای حلاج در کاخ نیاوران بنشینم با حلاج سال پیش در کاخ سعدآباد مقایسه کنم. حلاج کاخ نشین!
با خودم گفتم شاید حلاج در فاصله یک ساله نقل مکان از کاخ سعدآباد به کاخ نیاوران، تغییراتی در افکار و اندیشه هایش پدید آمده باشد. مثلا همچون شبلی، مساعد و مناسب زمانه خویش و باب طبع روزگار خویش و خلیفه بغداد سخن بگوید و اگر نقدی هم بکنی، بگوید چرا وارد حریم خصوصی آدم ها می شوید ای مردم؟!...
خوشبختانه، فقط مکان عوض شده بود. حلاج اما عوض و عوضی نشده بود. همان پیر مراد و منظور اهل دل بود و بریده از حشمت و جاه دنیایی که همقطارانش برایش دست به هرکاری می زنند.‌حتی بریدن دست های از پا افتاده حلاج!
باری؛ همان حلاج بود که به قرینه "نحن اقرب الیه من حبل الورید"؛ خدای را نزدیکتر از هرچیزی به خود می دید؛ چندان که خویش را سرشار از خدا می دید. اصلاً "خویش"ی در میان نمی دید.‌هرچه بود، او بود و او. خویش را پر خدا می دید. خدا می دید. اناالحق!
آن دم که بر آیینه بتابد خودشید
آیینه اناالشمس نگوید چه کند؟
دیدم که نه، تحریم ها هم هیچ تاثیری روی حلاج نگذاشته و حتی سعایت ها و حسادت های دوستان و رفقای به ظاهر همپا و همراه هم نتوانسته او را از هویدا کردن اسرار برحذر دارد تا متنعم به لقمه های چرب و سکه های افزایش قیمت یافته شود. حلاج همان حلاج بود که عطار فرمود.