قدیمی‌ها، یادشان به خیر، رسم‌های خوبی از خود به یادگار گذاشتند. میهمان را تا پای در که بدرقه می‌کردند، هدیه و کادویی هم، پیشکش می‌کردند به او. بعد هم که چشمان غرقِ در سؤال میهمان را می‌دیدند، می‌گفتند: این حق دندان‌سابی شماست. حق «دندان‌سابی»! چه تعبیر زیبایی!
می‌گفتند: میهمان قدم رنجه می‌کند وقتی دعوت میزبان را اجابت می‌گوید. و لطفِ مضاعف می‌کند وقتی از قوتِ سفره‌ی صاحبخانه، لقمه برمی‌گیرد و دندان به هم می‌سابد. پس، حق اوست که سفره‌دار با تحفه‌ای پسندیده اکرامش کند! ... همین‌قدر زیبا!
عجبا! این میهمان، در دین حنیف اسلام، چقدر حق‌به‌جانب است! و اصلاً بزرگان ما، این آئین‌های زیبا را وامدار اسلام‌اند و بس.
یکی از هزار رسم ادب و حقِّ مسلّمِ «میهمان‌نوازی» و «میزبان‌باشی» که در متون معارف دینی آمده این است که:
اگر میهمان سرزده وارد شد، اکرامش کنید به اندازه‌ای که به تکلّف نیفتید. اگر خودتان پیک دعوت پی‌اش فرستادید،‌ و به ضیافت فراخواندیدش، دیگر، باید سنگ تمام بگذارید در میهمان‌داری‌اش، به اندازه‌ای که به قرض نیفتید و اگر در حق میهمان دعوت‌شده، کم گذاشتید و در خور شأن او، رسم شایسته‌ی پذیرایی را به جای نیاوردید، جا دارد که مشمول غیبت واقع شوید!

این، صریحِ فرمایش صادق آل محمد است در ذیل کریمه‌ی:
«لا یحِبّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلّا مَنْ ظُلِمَ...» {نساء:148} (خدا بدگویی علنی را دوست ندارد؛ ولی کسی که به او ستم شده، می‌تواند چنین کند ...) که فرموده:
« هر کس مهمانی را دعوت کند و از او خوب پذیرایی ننماید، در حق مهمان ظلم کرده است و اگر درباره‌ی سختی‌هایی که به او گذشته، چیزی بگوید گناهی نکرده است!» (وسایل الشیعه، ج 12، ص 289).

آری، این است افق بلند نگاه اسلام به منزلت میهمان و مراتب تکریمش.
هیهات اگر بشود جای دیگر، نظیرش را یافت.