ناخمن نام اثری است از لئونارد مایکلز، نویسنده آمریکایی یهودی‌تبار. نام مایکلز شاید آن‌چنان که باید در ایران شناخته‌شده نباشد؛ اما او از نویسندگان تراز آمریکایی است که به جمله‌های خوش‌ساختش شهرت دارد. خودش می‌گوید: «به اعتقاد من معنا بیشتر با موسیقی سروکار دارد تا زبان... در قصه‌ها و شعرهای عالی معنا آشکارا به موسیقی نزدیک‌تر است... اغلب مجبور شده‌ام پاراگرافی را بازنویسی کنم چون آهنگش غلط بوده...»

اولین مجموعه داستانی مایکلز «به جایی رسیدن» نام دارد که در سال ۱۹۶۹ کاندید جایزه ملی کتاب شد. مجموعه دومش با نام «اگر می‌توانستم نجاتشان داده بودم» جزء شش اثر برتر داستانی سال ۱۹۷۵ به انتخاب نیویورک تایمز قرار گرفت. رمان «باشگاه مردانه» که بر مبنای تجربه‌های شخصی مایکلز در گروهی مردانه نگاشته شده است نیز نظر منتقدان را به خود جلب کرد. مایکلز در واپسین سال‌های عمرش قصه‌هایی نوشته که شخصیت اصلی آن‌ها مردی به نام ناخمن است. قصه‌های ناخمن به نوعی نماینده سبک و سیاق نوشتاری مایکلز هستند که در ادبیات آمریکا از نمونه‌های برجسته به‌شمار می‌روند. می‌توان گفت ناخمن به نوعی خود نویسنده است. او نیز مانند مایکلز استاد دانشگاه و یهودی است با پدر و مادر مهاجر لهستانی.
به گفته مترجم کتاب، داستان‌های ناخمن تا سال انتشار کتاب در ایران، هیچ‌گاه به صورت کتابی مدون در آمریکا منتشر نشده بلکه به صورت پراکنده در نشریات گوناگون درج شده‌اند. مجموعه انتشار یافته در ایران شامل پنج قصه است همراه با دو مقاله از نویسنده. قهرمان پنج قصه (ناخمن، معما که تمامی ندارد، ناخمن در مسابقه اسب‌دوانی، ناخمن اهل لس آنجلس و رمزشناسی) استاد ریاضیات مجردی است که نگاه خاصی به زندگی دارد. ناخمن با ریاضیات سروکار دارد. درواقع او استاد اعداد و ارقام است و با یقین و منطق خاص خود به مسائل می‌نگرد. در قصه‌ها گاهی موقعیت‌هایی پیش می‌آید که در تناقض با وضعیت ناخمن است یا او را با نوعی چالش روبرو می‌کند. نویسنده این تناقض و چالش را به خوبی به تصویر می‌کشد و خواننده نیز به مانند ناخمن در کشش و تنش موجود در قصه درگیر می‌شود. این هنر مایکلز است که توانسته شخصیتی خلق کند که با جذابیت خاص موقعیت‌های خاصی می‌آفریند؛ موقعیت‌هایی عادی که متفاوت با قهرمان‌های موجود در قصه‌ها یا فیلم‌ها هستند. ناخمن صاحب ویژگی خیلی خاصی نیست. نه حالتی اسطوره‌وار دارد و نه سوپرمن است. موقعیت طنز نمی‌آفریند اما می‌توان گفت قصه‌های ناخمن همه رگه‌هایی از طنز دارند که لبخند بر لب خواننده می‌آورند.