در نوشته های بیضایی روحِ ایرانی زخم خورده و رنجور و سرگردان که بر روزگار شکوه و شوکتِ خود مویه می‌کند، هویداست. نمایشنامه هایش گویا شعری‌ست به نثر در آمده و یا نثری به شعر درآمیخته. یک شکسپیر وطنی که در روزگار حاکمانی کم خرد با مغزهایی زنگ زده هیچ قدرش دانسته نشد. اگرچه نوشتنی‌ها را نوشته و ما و زبان فارسی تا همیشه ستایش‌گرش خواهیم ماند.
«سه برخوانی» روایتی‌ست دیگرگونه از سه اسطوره؛ ضحاک _ آرش کمانگیر _ جمشید
دیدن از زاویه‌ای دیگر . کندوکاوی در شکست‌های سرزمینی که روزگاری : « ... دشتِ آهوانِ چمان بود؛ و اینک بنگر که پشت هر پُشته‌ی خاری خارپشتی خانه کرده است.»
و این پرسش که « ... ما اینک چه می توانیم؟ که کمانهامان شکسته،تیرهامان بی نشان خورده و بازوهایمان سست است.»
آیا چاره‌ای میتوان ساخت و « چگونه از زمینِ سرخ گیاهِ سبز بروید؟»
اسطوره‌ها را به کمک گرفتن و بازخوانی آنچه بر آنها رفته تا اینک ما اینگونه شده ایم، هم تاریخ‌خوانی‌ست و هم روانکاوی و هر دو در این کتاب هست.

و دیدم هم چگونه دلِ زن از شوی گسست، و مهرِ برادر از برادر برید، و پیمانِ دوست با دوست شکست. و هم چگونه فغان و فوژانِ انبوهِ شیونیان ناشنیده ماند؛ و لابه های پُردردِ مادری به زانو خشکیده_برایِ زندگیِ دلبند_ بر چهره‌اش یخ زد؛ و چگونه بی پاسخ ماند گریه‌ی شیرخواره‌ای! پس دریچه های آسمان بسته شد؛ و دهانِ زمین گشوده گشت. و دیگر دلها نتپید، و خونها سرخ نبود، و دستها باز بود، و چشمها بسته بود، و اشکها خشک شده بود، و مرگباد بود چیره‌تر از هر! و دیگر کسی آهی نکشید، و آوازی نشنید، و تابشی ندید، و رنجی نبرد، و زنجیری از او به او نزدیکتر نبود...
#‌سه_بر_خوانی
#‌بهرام_بیضایی
#‌انتشارات_روشنگران_و_مطالعات_زنان #‌کتاب_خوب #‌معرفی_کتاب
#‌در_هر_کتابی_رازی_نهفته_است
#‌bahrambeyzaei