آدم زمانی آرامش دارد که رها کرده باشد، زمانی که رها شده باشد باید رها کرد غصه را، اندوه را، افسوس را

‎آدم زمانی آرامش دارد که رها کرده باشد، زمانی که رها شده باشد.
‎باید رها کرد غصه را، اندوه را، افسوس را
‎باید رها کرد که دیگران چه گفتند و چه فکر کردند و چه منظوری داشتند
‎باید رها کرد که گذشته‌ها چرا بد گذشت و اتفاقاتی که نباید، چرا افتاد
‎باید رها کرد افکار اگر و امّا را... که اگر اینگونه رفتار می‌کردم اوضاع بهتر می‌شد، اما نکردم. که اگر فلان کار را می‌کردم، جلوی فلان اتفاق را گرفته بودم.
‎باید گذشت از چراها و امّاها و اگرها، که نه گذشته‌ها قابلیت بازگشت دارند، نه اگرها و امّاها برایت سودی... که امروز را هم اگر رها کنی، می‌شود دیروز...
‎که عمر آدمی در گذر است.
‎دلخوش باش به یک شاخه گل، به یک صفحه کتاب، به چند دقیقه موسیقی، به نور...
‎دلخوش باش به اینکه هستی و فرصت نفس کشیدن و تغییر داری
‎کنج دنجی پیدا کن، خودت را با دلخوشی‌ها محاصره کن و به روی خودت هم نیاور که ابر اندوهی در دیروز جا مانده در انتظار تلنگر و باریدن.
‎دلخوش باش به این‌که اگر زود بجنبی، امروزت را همانگونه خواهی‌ساخت، که دوست داری.
‎دلخوش باش، که همین دلخوشی‌ست، معنای حقیقی خوشبختی...

‎#‌عشق #‌آینده_روشن #‌حس_خوب #‌زندگی_زیباست #‌کافه #‌کافه_گردی #‌جوانی #‌جملات_انگیزشی #‌جملات_ناب #‌عکاسی_هنری #‌ژست_عکاسی #‌خونه_قدیمی #‌حوض #‌آشپزی_ایرانی #‌غذای_خانگی #‌خانه_فاموری #‌بلاگر_ایرانی #‌غذای_فوری #‌نرگس_صرافیان_طوفان