!کودک شدیم رفتیم زیر چترسفید

یکی از خوبی های دوستان گلی مثل علی فروتن و حمید گلی(معروف به عموفتیله ای ها) این است که این قدرت و محبت را دارند که اگر اراده کنند، شما را در هر سنی که هستید، چنان جذب و جلب خود کنند که تا چشم به هم بزنید و باز کنید، ببینید نشستید وسط یک جمع زیاد کودک و نوجوان شاد و شنگول که آمدند تا به تماشای یک‌ نمایش کمدی ویژه کودکان بنشینند!
همه هم زیرچشمی دارند به شما نگاه می کنند که این پس بچه اش کو؟!..... به علی فروتن گفتم: بذار بچه دار بشم، بعد!....اما گفت که تا اون موقع، نه تنها نمایش هفت کفن پوسانده، که ای بسا عمر زمین هم تمام شده باشد و جز یکی از مسوولان اهل جنت، کسی دیگر نباشد که نیازی به اجرای نمایش باشد!
به هر دری زدم یک بچه جور کنم، نشد. تیرم به سنگ خورد. شکلات هم که بهشان تعارف می کنی، میگن خودتی!... و دوباره میرن توی تبلت و گوشی!
این شد که دست کودک درونم را گرفتم و به تماشای نمایش کودکانه "چتر سفید" رفتم. در سالن سینما-تئاتر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که برای من همیشه نامش خاطره انگیز بوده است. پنجاه سال پیش، شهر دور افتاده و کم جمعیت ما در خراسان سابق(تربت حیدریه)در کنار پارک زببای باغملی اش یک کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان داشت که گاه خودِ کودکم می رفت آنجا و کتاب می گرفتم یا فیلم تماشا می کردم.
خسته نباشید می گویم به دوستان هنرمندم حمید آقای گلی و علی آقای فروتن که در قالب جذاب یک نمایش طنز و کمیک متناسب با سن و سوالات کودکان این سرزمین صلح طلب و اهل شعر و شعور، مفاهیم قشنگی چون صلح و مهربانی و لبخند را به نسل آینده آموزش می دهند. حتی مرا هم همراه و همصدا با کودک بازیگوش درونم به خنده وامی دارند. نه انگار که ملت کنارم نشسته اند و ممکن است به خنده های کودکانه من بخندند!
تمام بزرگان شعر و ادب و عرفان ما که افتخار فرهنگ و فکر و تمدن امروز ایران ما هستند، بشریت را به صلح و دوستی و صفا و دوری از دشمنی و جنگجویی دعوت کرده اند. و اینک "چتر سفید"، نمایشی دارای رسالتی انسانی در همین راستاست. در روزگاری که انسان هایی مرگ همدیگر را می خواهند و فریاد می زنند، شعر و شعار صلح، قشنگ ترین ترانه هستی است که می شود به کودکان سرزمین حافظ و سعدی و مولانا آموخت. دم عموفتیله ای های باهوش و سختکوش گرم!
ای کاش چتر سفید صلح و آشتی و دوستی، بر فراز تمامی کره زمین گسترده بود و در سایه لطف آن، همه انسان ها در اوج انسانیت، به همدیگر لبخند می زدند و مهربانی نذر دلهای نیازمند می کردند. کاری که سالهاست عموفتیله ای های عزیز دارند انجام می دهند.