ناصر کریمان را بیست سال است که می‌شناسم. حالا که دیگر مدیر نیست راحت‌تر می توانم درباره‌اش حرف بزنم. هرچند که او همیشه برادر بود و نه مدیر. مردی صبور و نجیب که تمام زندگی و آسودگی و حتی سلامتی‌اش را فدای رسانه کرد. پاک‌دست ماند و تمام وسایل شخصی‌اش در اتاق مدیریت گروه اجتماعی شبکه سه، چند جلد کتاب و کیسه داروهایش بود. خانه‌ای کوچک دارد در آن‌سوی گلشهر کرج و خودروی پراید سفیدی که هر روز او را زودتر از همه به ساختمان شبکه سه در جردن تهران می‌رساند. خوش‌نامی و عزت را به دنیاطلبی ترجیح داد و این الگوی مثال زدنی برای من و دیگر همکارانم بود. در زمانه‌ای که بسیاری از مدیران فرهنگی عافیت طلبی می کنند او تعداد زیادی از برنامه‌های موفق تلویزیون ایران را در شبکه‌های مختلف طراحی و حمایت کرد و به چشم می‌دیدم که چقدر از اشتیاق مردم برای تماشای فلان برنامه لذت می‌برد.
این تصویر لبخند اوست در جلسه تودیع و معارفه‌اش. مثل همیشه با سعه‌صدر و بزرگواری.
برادر عزیزم،
ناصر جان،
من تا همیشه مدیون تو هستم و به داشتن رفیقی مانند تو افتخار می‌کنم.

پ.ن : برای مدیر جدید گروه اجتماعی هم آرزوی موفقیت دارم.