دریاچه روپکانددر بیشتر اوقات سال یخ‌زده است. خیلی‌ها از وجود این دریاچه خبر ندارند و بعضی از کوه‌نوردان تصادفی به آن می‌رسند. برای همین در نگاه اول، این دریاچه چندان جذاب و شگفت انگیز به نظر نمی‌رسد. اما وقتی یخ دریاچه کاملا آب می‌شود و عمق دو متری آن به چشم می‌آید، آن موقع است که شگفتی آن پدیدار می شود. انبوهی از اسکلت‌های انسان‌ها زیر لایه ضخیمی از یخ جا خوش کرده‌اند و برای همین نام دیگر روپکاند را «دریاچه اسکلت» گذاشته‌اند. بامجله دلتاهمراه باشید.

اسکلت‌های باستانی دریاچه روپکاند

از قرن نوزدهم، بومیانهیمالیااز وجود چنین دریاچه‌ای باخبر بودند و درباره آن حرف می‌زدند. سال ۱۹۴۲ فردی برای انجام تحقیقات درباره دریاچه اسکلت، به منطقه موردنظر رفت. وی در این سال، وجود روپکاند را به طور قانونی به ثبت رساند. او از دیدن دریاچه روپکاند وحشت کرد چرا که نزدیک به ۲۰۰ اسکلت نه تنها در عمق دریاچه، بلکه در لابه‌لای صخره‌های منطقه کوهستانی به چشم می‌خورد.

دریاچه روپکاند معروف شد

دریاچه روپکاند خیلی زود توجه مردم را به خود جلب کرد. هر یک از محققان سعی می‌کردند نظریه‌ای درباره این که اسکلت ها از کجا آمده‌اند و متعلق به چه کسانی هستند ارائه دهند. یکی از اولین نظریه‌ها این بود که اسکلت‌ها بقایای جسد سربازهای ژاپنی جنگ جهانی دوم است. به علت قدمت بیشتر اسکلت‌ها این نظریه رد شد. نظریه دیگری می‌گوید اسکلت‌ها متعلق به جنگجوی کشمیری و ارتش اوست. آن‌ها پس از یک نبرد وقتی از تبت بازمی‌گشتند، به طرز اسرارآمیزی ناپدید شدند.

دریاچه اسکلت، سال‌ها در ابهام

سال ۲۰۰۴ نشنال ژئوگرافی تحقیقات گسترده‌ای در این باره انجام داد. تحقیقات نشان داد که عمر آن‌ها تقریبا به سال ۸۵۰ بعد از میلاد مسیح بازمی‌گردد. همه این اسکلت‌ها متعلق به یک قوم بوده و همه آن‌ها در یک زمان مرده بودند. پس از مرگشان، شرایط آب و هوایی، اسکلت‌ها را در وضعیت خوبی نگه داشته بود. به طوری که با وجود گذشت بیش از ۱۲۰۰ سال از عمرشان، اسکلت‌ها هنوز سالم باقی مانده‌اند. حتی روی بعضی از اسکلت ها هنوز مو و گوشت دیده می‌شود.
نکته جالب توجه دیگری وجود دارد که نشان می دهد در همه اسکلت ها شواهدی از جراحت دیده می‌شود. همه آن‌هاترومای غیرنافذدر ناحیه سر و شانه‌هایشان داشتند.

چه اتفاقی افتاده؟

به عقیده دانشمندان فقط بارش جسم سنگین از آسمان، باعث مرگ ۳۰۰ نفر به طور دسته جمعی خواهد شد. این جسم‌های سخت احتمالا به اندازه توپ کریکت بوده‌اند و قطر آن‌ها به ۲۲ سانتیمتر می‌رسیده است. اینکه آن‌ها چیزی برای حفاظت از خود نداشتند و محیط طوری نبوده که بتوانند زیر آن پناه بگیرند، تا حدودی قابل قبول است. البته برای محققان دریاچه اسکلت روپکاند، همچنان این سوال مطرح می‌شود که چرا زخم‌ها تنها در ناحیه سر و شانه بودند؟ و کمی غیرعادی است که هیچ‌کس به نظر نمی‌رسد که فرد دیگری را برای آسیب ندیدن حمایت کرده باشد. به هر حال تمام این احتمالات پابرجاست. اما هنوز هم نظر قطعی برای دلیل مرگ آن‌ها بیان نشده است.

پیشنهاد مطالعه:برای آشنایی با دیگر جاذبه‌هایجهانگردی،این جاذبه‌ها در طول روز ناپدید می‌شوند!را درمجله گردشگریدلتا مطالعه کنید.