انزوای اجتماعی تهدیدی مرگبار برای سالمندان مبتلا به انسداد مزمن ریه سلامت نیوز

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا،انسداد مزمن ریه (COPD)یک بیماری التهابی و مزمن است که به تدریج باعث کاهش عملکرد ریه‌ها می‌شود. این بیماری معمولاً با علائم ناخوشایندی مانندتنگی نفس،سرفه‌های مزمن، تولید خلطوخس‌خس سینههمراه است. از آنجا کهCOPDعمدتاً بر روی فعالیت‌های فیزیکی فرد اثر می‌گذارد، بسیاری از بیماران مبتلا به این بیماری با مشکلات جدی در انجام کارهای روزمره و فعالیت‌های اجتماعی مواجه هستند.

نتایج تحقیقاتی که توسط پژوهشگران دانشگاه‌هایکالیفرنیاوآلابامادر آمریکا انجام شده است، نشان می‌دهند که انزوای اجتماعی می‌تواند به‌شدت بر سالمندان مبتلا به COPD تأثیر منفی بگذارد. طبق این تحقیقات، افراد مسن مبتلا به COPD که ازانزوای اجتماعیرنج می‌برند، احتمال مرگ‌ومیر بالاتری دارند.

انزوای اجتماعیبه حالتی اطلاق می‌شود که فرد به دلیل نداشتن ارتباطات اجتماعی مؤثر، احساس تنهایی می‌کند یا اصلاً هیچ‌گونه تماس اجتماعی ندارد. این وضعیت در افراد بالای ۶۵ سال با افزایش ابتلا به بیماری‌های جسمی و روانی و حتی مرگ‌ومیر مرتبط است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند کهیک‌پنجماز مبتلایان بهCOPDاز این وضعیت رنج می‌برند.

طبق یافته‌های این پژوهش، انزوای اجتماعی در افرادی که از بیماری‌هایی همچون COPD رنج می‌برند، موجب می‌شود که آن‌ها ازحمایت‌های اجتماعیوکمک‌های پزشکیکه برای مدیریت بیماری ضروری است، بی‌بهره بمانند. نبودحمایت خانوادهودوستان، به‌ویژه پس از بستری شدن در بیمارستان یا درمان‌های ویژه، می‌تواند روند بهبودی این بیماران را به شدت مختل کند و خطر مرگ آن‌ها را افزایش دهد.

تنگی نفس، مشکل در حرکت و فعالیت‌های روزمره، و کاهش توان فیزیکی معمولاً باعث می‌شود که بیماران مبتلا به COPD به تدریج از فعالیت‌های اجتماعی خود کناره‌گیری کنند. این انزوا باعث می‌شود که آن‌ها در کنار مشکلات جسمی خود، از لحاظ روحی و روانی نیز دچار آسیب‌های بیشتر شوند.

در این مطالعه، محققان اطلاعات مربوط به۱۲۰۰ بیمارمبتلا به COPD که ۵۱ ساله یا بالاتر بودند، طی سال‌های۲۰۰۶ تا ۲۰۲۲بررسی کردند. برای اندازه‌گیری میزان انزوای اجتماعی، پژوهشگران عواملی مانندتنها زندگی کردن، عدم ارتباط اجتماعی با خانواده و دوستان، و مشارکت نداشتن در فعالیت‌های اجتماعیرا مورد ارزیابی قرار دادند.

نتایج نشان داد که هر چه سطح انزوای اجتماعی در افراد بیشتر باشد، خطر مشکلات جدی‌تر، بستری شدن در بیمارستان، و حتی مرگ‌ومیر نیز افزایش می‌یابد. از این رو، عدم حمایت اجتماعی در مواقع بحران برای بیماران مبتلا به COPD بسیار خطرناک است و می‌تواند در نهایت به وخامت وضعیت جسمی آنان منجر شود.

پژوهشگران تأکید دارند که باید در مطالعات آتی، به‌ویژه در برنامه‌ریزی برای مدیریت بیماری‌های مزمن در سالمندان، به راهکارهایی برای کاهش انزوای اجتماعی پرداخته شود. ایجادشبکه‌های اجتماعی حمایتی،برنامه‌های جامع مراقبتیومشارکت بیشتر سالمندان در فعالیت‌های اجتماعیمی‌تواند نقش بسزایی در کاهش این وضعیت و افزایش کیفیت زندگی بیماران ایفا کند.

همچنین، محققان پیشنهاد می‌کنند کهحمایت‌های روان‌شناختیوخدمات اجتماعیبرای بیمارانی که از COPD رنج می‌برند و از انزوای اجتماعی رنج می‌برند، باید در اولویت قرار گیرد تا خطرات ناشی از این بیماری و انزوای اجتماعی کاهش یابد.

مطالعات اخیر به‌وضوح نشان می‌دهند کهانزوای اجتماعیمی‌تواند به‌عنوان یکعامل مرگباردر میان سالمندان مبتلا بهانسداد مزمن ریه (COPD)عمل کند و تأثیرات منفی آن بر کیفیت زندگی و سلامت بیماران بسیار عمیق است. به‌همین‌دلیل، توجه بهحمایت‌های اجتماعیوکمک‌های روانیبه بیماران COPD و تلاش برای کاهش انزوای اجتماعی آنان، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.