سندرم بیت المقدس

در سندرم بیت المقدس افرادی که به بیت المقدس رفته اند دچار افکار وسواسی و توهم شده اند. توهمی مانند این که آن ها احتمالا فرستادگان خدا هستند قرار است بشریت را هدایت کنند. مبتلایان به این سندرم مختص به مذهب یا فرقه خاصی نیستند و چیزی که در همه ی آن ها مثل سندرم استندال کشف شده است این است که آن ها از قبل اختلالات روانی داشته اند.

از سال 1980 روان پزشکان بیت المقدس با تعداد فزاینده ای از گردشگران روبه رو شدند که هنگام ورود به بیت المقدس دچار نوعی روان پریشی می شدند. با توجه به این که شیوع این پدیده بالا بود تصمیم گرفتند که همه این موارد به یک مرکز بهداشت روانی جهت مشاوره روان شناسی و مداخله روان پزشکی منتقل شوند.

در طی سیزده سال که از سال های 1980 تا سال 1993 به طول انجامید روی 1200 گردشگر تحقیق و بررسی صورت گرفت که فصل مشترک 470 نفر آن ها مشکلات روحی شدید و اضطراب و بی قراری ناشی از زیارت بیت المقدس بود. به طور متوسط سالانه 100 گردشگر دیده می شود که 40 نفر از آن ها مبتلا به این سندرم می شوند.

اولین قربانی این سندروم الیور مکافی است. اولیور قرار بود برای کریسمس 2017 به خانه اش برگردد ولی او که شغل باغبانی را داشت و تنها 29 سالش بود از 21 نوامبر 2017 دیگر دیده نشد. اولیور زمانی ناپدید شد که با دوچرخه در اسرائیل به سفر مشغول بود. دوچرخه و چادر او را دوماه بعد در جنوب این کشور پیدا کردند. خیلی سریع خبر پخش شد و رسانه ها معتقد بودند بین پنهان شدن اولیور و سندرم بیت المقدس ارتباطی هست.

براساس آمارهای به دست آمده از پزشکان بیمارستان روانی در اسرائل در آغاز هزاره سوم سالیانه حدود 100 گردشگر با این بیماری به این بیمارستان مراجعه کرده بودند که اغلب آن ها مسیحی بوده اند اگرچه تعدادی از آن ها هم یهودی بوده اند و مسلمان. ظاهرا تمامی آن ها مبتلا به سندرم بیت المقدس شده بودند.

پزشکان این بیمارستان اظهار داشتند که درمیان آن ها گردشگری آمریکایی بود که به اسکیزوفرنی مبتلا بود. پس از درمان اسکیزوفرنی هنوز هم به خاطر علاقه مندی اش به بدن سازی با شمشون یکی از شخصیت های عهد عتیق همزاد پنداری می کرده است. سفرش هم به اسرائیل تنها به این دلیل بود که می خواست مانند شمشون سنگه های بزرگ دیوار ندبه را تکان دهد اما پلیس سر بزنگاه او را دستگیر کرده و پس از مدتی که تحت درمان بود به همراه والدینش به آمریکا بازگرداند.

اولین گزارش ها از سندرم بیت المقدس

الیزر ویتزوم استاد مرکز بین المللی مطالعات وتاب آوری انسان در دانشگاه حیفا است و از دهه 1980 چندین بیمار مبتلا به سندرم بیت المقدس را درمان کرده است. او معتقد است که منشا سندرم اروشلیم در داستان سنت راینریوس مسیحی معتقد که در قرن دوازدهم زندگی می کرد یافت می شود که بعدها قدیس حامی مسافران و شهر پیزا ایتالیا شده بود. ویتزوم می گوید که طبق برخی روایات تاریخی هنگامی که سنت راینریوس به سرزمین مقدس سفرکرد وبه اروشلیم رسید به طرز عجیبی شروع به کارکردن کرد و خود را از همراهان تور جدا کرد.

اگرچه اطلاعات کمی در مورد مدت زمانی که او در سرزمین مقدس حضور داشت در دست است گفته می شود که راینریوس ازتمام ثروت مادی خود دست کشیده و خود را کاملا وقف خدا کرده است او سال ها به بیت المقدس سفر می کرده و به حدی لاغر شده بوده است که مردم می گفتند ظاهرا تا خدا دستور ندهد او لب به غذا نمی زند. جذاب ترین جنبه داستان راینریوس این است که او یکی از اولین موارد سندرم اورشلیم را نشان می دهد. در صورت سفر به اماکن مقدسه و داشتن چنین نشانه هایی مراجعه به روانشناس لازم و ضروری است.

سندرم بیت المقدس در قرون وسطی

ویتزتوم با اشاره به مرکز بهداشت روانی کفار شائول که در زمینه درمان تخصص دارد خاطرنشان کرد که در طول یک سال ما تمام افرادی را که با این اختلال در بیمارستان بستری شده اند را مورد بررسی قرار داده ایم. موارد مشابهی از سندرم اورشلیم در قرون وسطی نیز گزارش شده است اما شیوع این اختلال از قرن نوزدهم افزایش یافته است. اگرچه آمارهایی که در دست است دقیق نیست.

تحقیقات انجام شده در کفار شائول مرکز بهداشت روان نشان داد که حدود 1200 گردشگر در طی سال 1980 تا 1993 از این سندرم آسیب دیده اند. ویتزتوم در طی تحقیقات خود دریافت که این پدیده به طور یکسان بر یهودیان ومسیحیان تاثیر گذاشته است زیرا گروه سابق خود را پادشاه داوود، مسیح یا الیاس پیامبر می دانستند و مسیحیان خود را قهرمانان یا پیامبران مسیحی از عهد جدید می دانستند.

اگرچه سندرم بیت المقدس به طرز غیرقابل انکاری با سایر مشکلات بهداشت روان مرتبط است ویتزتوم معتقد است که این پدیده درنهایت محصول مسائل فرهنگی مذهی اجتماعی وحتی سیاسی است او تاکید می کند که بسیاری از مردم به دنبال گم کرده خود در زندگی به اورشلیم می روند و با تصورات مسیحی از آینده در آن جا روبه رو می شوند.

نظریه روان پزشک موشه کلیان سال 1999

درکنار او روان پزشک موشه کلیان، ویتزتوم در سال 1999 یک مطالعه گسترده در مورد سندرم بیت المقدس در مجله روان پزشکی و علوم مرتبط با اسرائیل منتشر کرد. از یافته های او چنین برمی آید که این بیماری در بیشتر موارد بر کسانی که دارای مشکلات زمینه ای مانند روان پریشی اختلالات اسکیزوعاطفی و بیماریاسکیزوفرنیهستند تاثیر گذاشته است. کسانی که تحت تاثیر این اختلال قرار گرفته اند فقط گردشگران نیستند.

دبرا نوسباوم استفن، روان درمانگر سابق با 25 سال تجربه که در 5 سال گذشته راهنمای تور در شهر بوده است ، در موارد متعددی از نزدیک شاهد سندرم اورشلیم بوده است. او می گوید گاهی اوقات افرادی که علائم رایج سندروم اورشلیم را نشان می دهند ، در کنار دیوارهای قدیمی شهر قدیمی و در کوچه های باریک آن قدم می زنند و در نزدیکی اماکن مقدس مسیحیان و یهودیان مانند کلیسای قبر مقدس و دیوار غربی تجمع می کنند.

انواع سندرم بیت المقدس

براساس آن چه از سال ها پیش تاکنون در اثر تجربیات بالینی کشف شده است سه نوع اصلی از بیماران مبتلا به سندرم اورشلیم یا بیت المقدس شناسایی شده است.

1. با سابقه روان پریشی

افراد زیر مجموعه دسته ی اول افرادی هستند که قبل از سفر به اسرائیل هم مشکلات روان پریشی کوتاه مدت داشته اند. انگیزه آن ها برای آمدن به اسرائیل ارتباط مستقیمی با همین وضعیت روانی آن ها دارد چرا که تصور می کنند با افکار دینی که دارند با خداوند در ارتباط هستند. اغلب آن ها توهماتی در این باره داشته که آن ها را به آمدن به اسرائیل واداشته است که باید به آنجا بروند و وظیفه و رسالت خود را انجام دهند.

2. بدون مشکلات حاد

افرادی که در این دسته بندی قرار می گیرند دارای اختلالات روانی مانند اختلالات شخصیت یاوسواس فکریثابت هستند. اما از بیماری روانی مشخصی برخوردار نیستند. آن ها افکار واندیشه های عجیب آنها از ابعاد توهم یا روان پریشی شان نمی کاهد.

3. بدون سابقه

سندرم بیت المقدس با فرم محرمانه که توسط روان پزشک قبلی پیدا نشده است. این افراد شاید شگفت انگیزترین مبتلایان به این سندرم باشند. زیرا افراد بدون سابقه بیماری های روانی قبلی هستند که در اسرائیل و به ویژه بیت المقدس ناگهان درگیر یک دوره روان پریشی می شوند و بعدها خود به خود خوب می شوند. به این نوع مبتلایان « نوع خالص» هم گفته می شود.

علائم سندرم بیت المقدس

اضطراب، تحریک پذیری، عصبی بودن و تنش، اعلام تمایل به جدایی از گروه گردشگری و گشت و گذار به تنهایی دربیت المقدس. نیاز به تمیز بودن، وسواس حمام گرفتن، ناخن های دست و پا را اصلاح کردن، ردای سفید به تن کردن. نیاز به فریادسرایی آواز خواندن با صداهای بلند که شامل آیاتی است از کتاب مقدس.

راه های درمان سندرم بیت المقدس

نوع یک و دو سندرم بیت المقدس به عنوان نوع حاد بیماری تشخیص داده سده است. بنابراین باید بسته به علت اصلی آن درمان بگیرند. درمان ممکن است به بستری شدن، روان درمانی و داروهای ضدروان پریشی وسایر انواع داروها باشد.

سندرم اورشلیم نوع 3 معمولاً خود به خود برطرف می شود. بیماران ممکن است برای جلوگیری از آسیب رساندن به خود نیاز به بستری داشته باشند. پس از 5 تا 7 روز، علائم برطرف می شوند و بیماران معمولاً به زندگی خود باز می گردند. خروج از کشور نیز راه خوبی برای بهبود سریعتر است. اغلب از استفاده آرام بخش یا ملاتونین استفاده می شود. ملاتونین در بیمارانی که ممکن است دچار سایکوز یا روان پریشی شوندموثر است. ملاتونین همچنین در درمان سندرم اسمیت مگنیس استفاده می شود. همچنین می توان به بیماران پیشنهاد کرد که با یک کشیش صحبت کنند تا شاید مشکلات آنها را حل کرده و به سوالات آنها پاسخ دهند.

عدم نیاز به درمان خاص

نوع سوم سندرم بیت المقدس معمولا شامل توهمات بینایی یا شنوایی نیست. آن چه مشاهده شده است این است که این بیماران خود را می شناسند و ادعا نمی کنند که شخص دیگری هستند. در صورتی که از آن ها سوال شود آن ها خود را نام اصلی شان معرفی می کنند با این حال آن ها نیز خواستارند که تا پایان ماموریت الهی شان مزاحمتی برایشان ایجاد نشود. وضعیت آن ها معمولا در عرض 5-7 روز به حالت عادی برمی گردد. این افراد به وضوح درمان نیازندارند و اغلب بهبودی شان خود به خودی است. تجربه ثابت کرده است که بهبود با تسهیل یا وابستگی به فاصله فیزیکی بیمار از بیت المقدس و اماکن مقدسی آن انجام می شود.

آرام بخش های جزئی یا ملاتونین مانند روان پریشیجت لگتوصیه شده که کافی به نظر می رسد. استراتژی اصلی درمان برای این دسته این است که بازگشت آن ها به خانواده شان تسهیل شود. روان درمانی مداخله در بحران نقش مهمی در روند بهبودی ایفا می کند.

این مبتلایان معمولا می توانند حتی جزئیات رفتارهای نابه هنجاری که از خود بروز داده اند را به یاد بیاورند و از اعمال خود شرمنده هستند احساس می کنند که رفتار احمقانه ای داشته اند و ابراز پشیمانی می کنند. در ادامه سندرم های مشابه آن آمده است.