شناسایی مدیریت دروغگویی در نوجوانان: نکات کلیدی مهم برای والدین حقوق نیوز

تعریف دروغگویی

دروغ معمولاً بیانی خلاف واقع و یا کتمان یک واقعیت است. دروغ یک عمل روانی - اجتماعی است که فرد، کم و بیش به طور عمدی سعی می کند ایمان یا گفتار یا عمل نادرست را در ذهن دیگران درست و حقیقی جلوه دهد.

دروغ در واقع سخن و مطلبی است که مطابق با واقع و حقیقت نیست یعنی بین آنچه که توسط فرد بیان می شود و آنچه در جهان خارج وجود دارد رابطه ای منطقی و صحیحی وجود ندارد.

دروغگویی بیشتر جنبه ی آموختنی (اکتسابی) دارد زیرا انسان ها فطرتاً و ذاتاً دروغگو نیستند، بلکه دروغگویی را از محیط زندگی خود مانند خانواده، مدرسه و به طور کلی از اجتماع آموخته اند. پایه و اساس دروغگویی در کودکان و نوجوانان از خانواده شروع می شود.

از سن 5 یا 6 سالگی به بعد افراد از نظر رشد ذهنی به مرحله ای می رسند که به تدریج می توانند حرف راست را از دروغ تشخیص دهند. از این دوره به بعد صفت دروغگویی در بعضی از افراد شکل می گیرد و گاهی بر اثر شدت زیاد به شکل بیماری در می آید که قسمتی از شخصیت نوجوان و جوان را تشکیل می دهد.

دروغگویی در نوجوانان

نوجوانان ممکن است برای محافظت از حریم خصوصی و آزادی خود، پوشاندن اشتباهات و نقض قوانین و محافظت از دیگران به والدین خود دروغ بگویند. به عنوان یک والد، احتمالاً امنیت فرزندتان اولین نگرانی شما خواهد بود. شما می خواهید حقیقت را بدانید تا بتوانید به مشکلات مربوط به رفتار ناایمن، اعم از مصرف مواد، رابطه جنسی، فعالیت های پرخطر یا حتی جرایم کوچک رسیدگی کنید.

چگونه می توانید بفهمید که نوجوان شما دروغ می گوید؟ خبر بد این است که تحقیقات نشان می‌دهند که اکثر ما پنجاه شانس (در بهترین حالت) داریم که بفهمیم کسی ناآماده دروغ می‌گوید، و حتی بدتر از آن زمانی است که یک کودک وقت داشته باشد که دروغ خود را آماده کند. اما اگر به رفتار فرزندتان در زمانی که ممکن است دروغ باشد توجه کنید، ممکن است بتوانید این شانس را بهبود بخشید.

نشانه های دروغگویی در نوجوانان

به خاطر داشته باشید که علائم دروغگویی برای هر فردی متفاوت است. شما باید از تجربیات خود با فرزندتان برای بررسی ای مورد استفاده کنید.

تا زمانی که دروغگویی به صورت عادت درنیامده باشد و جزء شخصیت ثابت فرد نشده باشد معمولاً با نشانه هایی همراه است. این قبیل نشانه ها عبارتند از: پریدگی رنگ، واکنش های عضلانی، ناراحتی‌های تنفسی، برافروختگی و سرخ شدن صورت، هیجان زیاد، ضربان قلب، لکنت زبان، دست‌پاچه شدن، رفتارهای تصنعی، خودنمایی، خودفریبی، تناقض‌گویی و فراموشی است. گفتار شخص دروغگو در موقعیت‌های مختلف یکسان نیست لذا، به همین خاطر گفته اند دروغگو کم حافظه است. در صورتی که دروغگویی استمرار یابد و جزء شخصیت فرد درآید فرد بر واکنش های خود مسلط شده و از بروز علایم ظاهری جلوگیری می کند تا جایی که فرد بدون بروز هیچ‌گونه علایم و نشانه هایی به دروغگویی می پردازد.

سایر علائم شامل مار زیر است:

مکث کردن

قبل از اینکه نوجوانتان شروع به پاسخ دادن به یک سوال کند به مکث های او توجه کنید. مکث‌های غیرطبیعی نشان می‌دهند برای پاسخ دادن باید بیشتر فکر کنند.

تماس چشمی

دزدیدن چشم ها، نگاه کردن به پایین یا نگاه کردن به جهتی دیگر می تواند نشانه دروغگویی باشد. با این حال، برخی از نوجوانان می توانند هنگام دروغ گفتن، تماس چشمی خود را حفظ کنند. یک سرنخ می تواند تغییر در میزان پلک زدن آنها باشد.

تنفس سنگین و خشکی دهان

تغییر در تنفس و خشک شدن بزاق نشانه استرس در بیان یک دروغ است. همچنین ممکن است تغییری در کیفیت و میزان صدا ایجاد شود.

زبان بدن

برخی افراد هنگام دروغ گفتن از حرکات دست بیشتری استفاده می کنند. به زبان بدن نوجوان خود بیشتر توجه کنید. و زبان بدن او را با مواقعی که مکالمه ی معمولی دارید مقایسه کنید.

لمس گلو یا دهان

این ها نشانه های رایج دروغ گفتن و به معنای واقعی کلمه مسدود کردن ارتباط هستند.

رفتار والدین برای اصلاح دروغگویی در نوجوانان

در صورتی که کودک، نوجوان و سایر افراد خانواده به این کار ناپسند به عنوان نوعی عادت یا اختلال مبتلا باشند والدین موظف اند باید ها و نباید هایی را در رفتار خود با آن ها در نظر بگیرند تا بتوانند به اصلاح رفتار فرد بپردازند. هریک از این وظایف، به بخش هایی تقسیم می شوند که به صورت زیر فهرست شده اند:

بعضی از کارهایی که والدین باید انجام دهند

این گونه کارها از راه آموزش صحیح و درست صورت می گیرد تا به طور مستقیم و یا غیر مستقیم بینندگان و شنوندگان به کارهای ضد اخلاقی هدایت نشوند. این نوع اعمال عبارتند از:

• کشف علت یا علت های دروغگویی و اقدام در جهت رفع آن عوامل . مثلاً اگر علت، اضطراب تشخیص داده شود؛ والدین باید عامل اضطراب را در خانواده از بین ببرند.

• تقویت راستگویی از صفات بسیار نیکوست که با فطرت انسان نیز هماهنگ و همسو است. افراد از این نظر راستگویی را دوست دارند که خود نیز راست بگویند. لذا باید ضرر و زیان دروغگویی را برای افراد خانواده روشن نمود و از مزایای راستگویی و صداقت نیز مطالبی ارای کرد تا وی به صداقت و راستی تمایل پیدا کند.

• آزادی در بیان احساسات. فرد باید در خانواده با آزادی کامل بتواند احساسات مثبت و منفی خود را آزادانه ابراز دارد و بدون ترس و واهمه بگوید از چه کسی یا چه چیزی خوشش می آید و یا متنفر است. این یکی از راه های شناخت نیازها و کمبودهای فرد است تا بتوان در حد مقدورات نیازهای وی را برآورده نمود.

• درک احساس. همان طور که ما انتظار داریم دیگران ما را درک کنند و در رفع مشکلاتمان ما را کمک کنند، کودک و نوجوان نیز چنین انتظاری از ما دارند. لذا بهتر است با وی مهربان بود تا وی درک کند که مجبور نیست به دروغ متوسل شود و این نکته را درک کند که مشکلات و گرفتاری برای همه است و هر مشکلی راه حلی منطقی و عقلی دارد.

• ارضای نیازها. نیازهای دوره ی کودکی، نوجوانی و جوانی به صورت پیوستاری هستند. بهتر است در طول این پیوستار به تمام نیازهای دوره های مختلف افراد خانواده نوجه خاصی نمود و در راه رفع این نیازها به کمک خود آن ها اقدامات شایسته ای انجام داد.

• احترام به شخصیت. در خانواده باید افراد اعم از کودک، نوجوان و جوان مورد احترام قرار گیرند تا شخصیت آن ها شکل گیرد و برای خود ارزش قایل شوند در غیر اینصورت دچار ضعف شخصیتی خواهند شد که برای جبران آن به دروغ گفتن رو می آورند.

• ایجاد آرامش. محیط زندگی اگر با آرامش و امنیت توام باشد نیازی برای توسل به دروغ در فرد ایجاد نمی شود. زیرا در این گونه محیط ها فرد به راحتی حقیقت را بیان می دارد و ترسی برای بیان حقیقت در او ایجاد نمی شود که به دروغ متوسل شود.

• توجه به توان و استعداد افراد. درک این نکته که تفاوتهای فردی افراد، متنوع است و پذیرفتن این نکته که باید از هر کسی مطابق توان و استعدادش کار خواست باعث می شود تا از تحمیل کارهای فوق طاقت و توان افراد، جلوگیری شود.

• وفا به عهد و پیمان. عمل به قول و قرار توسط بزرگترها این آموزش و باور را به کودکان و نوجوانان می دهد که آنها هم باید به قول و قرار خود وفادار باشند و سعی نکنند با دادن وعده های دروغین از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند.

بعصی کارهایی که والدین نباید انجام دهند

در مقابل کارهایی که مفید بود و والدین می بایست انجام دهند، کارهایی وجود دارد که والدین باید از انجام دادن آن در مقابل کودکان، نوجوانان و جوانان خودداری کنند این گونه کارها عبارتند از:

• در مقابل دروغگویی کودکان، نوجوانان و جوانان نباید واکنش غیر اخلاقی و هیجانی از خود بروز داد، بلکه باید به طور منطقی با آن ها برخورد کرد.

• عدم درخواست از کودک، نوجوان و جوان برای تعریف جزء به جزء جریانات و ماجراها به طور دقیق. زیرا اگر قسمتی از ماجرا فراموش شود، باعث می شود تا وی به سرهم کردن، بافتن و دروغ گفتن وادار شود.

• از کارهایی که اعتماد به نفس و شخصیت کودک، نوجوان و جوان را خدشه دار کند باید پرهیز کرد.

• از مچ‌گیری و حالت بازجویی افراد باید پرهیز نمود زیرا این کار باعث می شود که وی به دروغگویی متوسل شود.

• بیماری دروغگویی را نمی توان با تحقیر، سرزنش، تهدید یا تنبیه درمان نمود. برای تغییر و اصلاح رفتار افراد دروغگو راه های مذکور کارساز نیست.