نامه مهیبی است، قبلش مهیب تر، فکر کن امامت، عزیز دلت، مهم‌ترین آدم جهان که آسمانیان به واسطه او به زمین نگاه می‌کنند قلم و کاغذ بردارد و برای تو کلمه خرج کند، کلمه‌ها را کنار هم ریسه کند، بچیند، صیقل بدهد بعد کاغذ را کنار بگذارد مرکبش خشک شود، بعد آن را تا کند، لوله کند، در جایی، پاکتی، جلدی بگذارد و بدهد یک آدم امین برای تو بیاورد. تو چقدر باید آدم مهمی باشی و امام چقدر باید مهربان باشد که برای تو وقت بگذارد و مختص تو چیزی بنویسد و بعد در آن، هوای بقیه شیعیان و هوادارانش را هم داشته باشد.

نامه، نامه مختصری است، لفاظی ندارد، تعارف ندارد، جا‌هایی ترسناک است و بیم دهنده و جا‌هایی قند در دل آدمی آب می‌کند. این نامه را من توی قسمت یادداشت‌های گوشی ام دارم و هر از گاهی توی صف نانوایی، توی پرواز، توی تاکسی همین چند پاراگراف را می‌خوانم و هی قربان صدقه کلماتش می‌روم.

این نامه را حضرت امام رضاجانمان برای عبدالعظیم حسنی نوشته، نسبش به امام حسن مجتبی (ع) می‌رسد و محضر امام رضا (ع) و امام جواد (ع) را درک کرده است و بسیار در زیارت مزارش ثواب نوشته اند.

این نامه را با هم مرور کنیم و جملاتش را آهسته بخوانید، نرم بخوانید، لذت ببرید و سعی کنید آن قدر بخوانید که ملکه ذهنتان شود:‌ای عبدالعظیم! سلام گرم مرا به دوستدارانم برسان و به آنان بگو: در دل‌های خویش برای شیطان راهی نگشایند و آنان را به راست گویی در گفتار و ادای امانت و سکوت پرمعنا و ترک درگیری و جدال در کار‌های بیهوده و بی فایده فراخوان و به صله رحم و رفت و آمد با یکدیگر و رابطه گرم و دوستانه با هم دعوت کن، زیرا این کار باعث تقرب به خدا و من و دیگر اولیا‌ی اوست. دوستان ما نباید فرصت‌های گران بهای زندگی و وقت ارزشمند خود را به دشمنی با یکدیگر تلف کنند.

من با خود عهد کرده ام که هر کس مرتکب این گونه امور شود یا به یکی از دوستانم و رهروانم خشم کند و به او آسیب رساند از خدا بخواهم که او را به سخت‌ترین کیفر دنیوی مجازات کند و در آخرت نیز این گونه افراد از زیانکاران خواهند بود. به دوستان ما توجه ده که خدا نیکوکرداران آنان را مورد بخشایش خویش قرار داده و بدکاران آنان را جز، آن‌هایی که بدو شرک ورزند یا یکی از دوستان ما را برنجانند یا در دل نسبت به آنان کینه بپرورند، همه را مورد عفو قرار خواهد داد، اما از آن سه گروه نخواهد گذشت و آنان را مورد بخشایش خویش قرار نخواهد داد.

جز اینکه از نیت خود بازگردند و اگر از این اندیشه و عمل زشت خویش بازگردند، مورد آمرزش خواهند بود، اما اگر همچنان باقی باشند، خداوند روح ایمان را برای همیشه از دل آنان خارج ساخته و از ولایت ما نیز بیرون خواهد برد و از دوستی ما اهل بیت (ع) نیز بی بهره خواهند بود و من از این لغزش‌ها به خدا پناه می‌برم.