نظام سازی امام حسین (ع) برای زیست مومنانه بر پایه هم دوستی است. به همان قاعده‌ای که خداوند حکیم طراحی و تبیین فرموده است. امام حسین (ع) با توجه دادن به این کلام الهی  که مردان و زنان مؤمن دوست یکدیگرند، امر به نیکی و نهی از بدی می‌کنند، می‌فرمایند:خداوند نخست امر به معروف و نهی از منکر را به عنوان یک فریضه از سوی خودش ذکر کرده است، زیرا او آگاه است که اگر این وظیفه اجرا شود، وظایف دیگر همه، چه سخت و چه آسان انجام می‌گیرد، زیرا امر به معروف و نهی از منکر دعوت به اسلام می‌کند و حقوق ستم دیدگان را بازمی ستاند و با ستمگران به مخالفت برمی خیزد.

تأسی به سیره امام ما را به محبت روز افزون نسبت به هم می‌رساند. محبت که باشد، در هم باز خواهد شد و سلام‌ها به علیک جواب خواهد گرفت. همین دوستی آن‌ها را نسبت به هم چنان مسئول می‌کند که با امر به معروف نسبت به توسعه نیکی‌ها بکوشند و با نهی از منکر، بدی‌ها را در منحنی کاهشی قرار دهند.

این اقتضا می‌کند برای بدی‌ها هم تا جایی که به جامعه آسیب نزند، جواب خوب پیدا کنیم. شر که نتواند در جامعه به کشت و کار بپردازد، فضا برای فراوانی خیر و صلاح فراهم می‌شود. به فرموده امام حسین (ع) اگر بتوانیم امر به معروف و نهی از منکر را مؤمنانه اقامه کنیم، خواهیم توانست دیگر وظایف ایمانی و اخلاقی خود را نیز در حوزه فردی و اجتماعی تحقق بخشیم. این تراز که در جامعه شکل بگیرد، عدالت سفره خود را پربرکت‌تر از همیشه برای همه باز خواهد کرد.

رزقی که از عدالت باشد، انسان‌ها را به سوی حق هدایت می‌کند. آن‌ها که در کربلا راه بر حجت خدا بستند شکم از حرام انباشته داشتند. معلوم است که حرام خوری و حرام اندیشی و حرام رفتاری راه به جهنم می‌برد. با هم دوستی کنیم در مدار امامت. امر به معروف کنیم و نهی از منکر تا به شأن انسانی خود برسیم. راه این است.