چند سالی است که اربعین حسینی در تهران و سایر استان‌های ایران تفاوت پیدا کرده. راهپیمایی جاماندگان اربعین نماد و نشانه این تفاوت جداب است. تفاوتی که هر سال شکلی نو و با عظمت‌تر به خود می‌گیرد.به رسم چند سال اخیر در اربعین حسینی قصد حضور در راهپیمایی جاماندگان اربعین حسینی را داشتم.

امسال موفق به سفر به عراق، و حضور در جمع زائرین مسیر کربلا را نشدم و همین نیز دلیلی بود بر آن که با اشتیاقی بیشتر برای حضور در راهپیمایی امسال جاماندگان اربعین شرکت کنم.

طبق گفته مسئولین بیش از ۳ و نیم ایرانی در اربعین امسال موفق به سفر به عراق شده اند و در این بین بیش از دو میلیون ۳۰۰ هزار نفر نیز به ایران بازگشتند و بیش از یک میلیون زائر ایرانی نیز همچنان در عراق حضور دارند.

با توجه به این آمار و ارقام و با صحبت‌هایی که با خیلی از مردم در مسیر راهپیمایی جاماندگان اربعین داشتم، بودند افرادی که به‌تازگی به ایران بازگشته بودند و زمان کمی از حضورشان در مسیر کربلا و امام حسین (ع )گذشته بود.

مراسم جاماندگان اربعین امسال از ساعت ۵:۳۰ صبح از میدان امام حسین و با قرائت زیارت اربعین شروع شد و از ساعت ۶ صبح راهپیمایی به سمت حرم عبدالعظیم حسنی آغاز شد.

حضور در مسیر راهپیمایی جاماندگان اربعین در تهران که از مسیر میدان آیینی امام حسین (ع) تا حرم‌حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) بود برای من با توجه به آن که چندان فاصله زیادی با این مسیر نداشتم زیاد سخت نبود و پس از طی مسیری ۱۰ دقیقه‌ای حدود ساعت ۷ صبح به میدان شهدا رسیدم.

میدان شهدا در فاصله ۲۰ دقیقه‌ای از میدان امام حسین (ع) قرار دارد و به نوعی همچنان ابتدای مسیر راهپیمایی محسوب می‌شود و در نتیجه تصمیم گرفتم که، به سمت حرم عبدالعظیم حسنی (ع) حرکت کنم.

به محض رسیدن به میدان شهدا با جمعیتی عظیم مواجه شدم. با توجه به تجربه سال‌های قبل انتظار چنین استقبالی را آن هم در این ساعت از صبح و شروع مسیر راهپیمایی نداشتم، اما وارد جمعیت شدم.

اول صبح بود و باد خنکی در هوا می‌وزید و همین نیز در ابتدای صبح حضور در مسیر راهپیمایی را آسان‌تر می‌کرد.

قصد تهیه خبر و عکس و فیلم نداشتم، اما حرکت جذاب مردم و ثبت لحظه‌های جذاب و در این مسیر موضوعی نبود بخواهم آن را از دست بدهم.

از حضور خانواده‌هایی با شکل و شمایل مختلف، تا کودکانی که در کنار و یا حتی در آغوش پدر و مادر خود حضور در مسیر راهپیمایی ۱۴ کیلومتری را تجربه می‌کردند، همه صحنه هایی بود که می‌توانست، لحظه‌ای ماندگار را برای هر خبرنگار و عکاسی به ثبت برساند.

در جای جای مسیر نوای روضه و مداحی‌های مختلفی به گوش می‌رسید. صدایی که باعث شده بود در میام جمعیت و گوشه و کنار، کوچه پس کوچه‌های این مسیر، که با آن آشنایی هم داشتم. افرادی را ببینم که تنها در کنجی گریه می کردند و با بغض به موکب ها خیره مانده بودند. افرادی که شاید، در نگاه اول چندان عقایدی مانند من نداشتند، اما بدون خجالت، در مسیری شروع در میان افراد مختلف گریه می‌کردند.

حضور مجدد در راهپیمایی جاماندگان اربعین، برای من باعث ثبت لحظات جذابی شد، اما، امسال این راهپیمایی تفاوت دیگری هم داشت، تفاوتی از جنس مردی که، دیگر در بین ما نیست، اما یاد او برای همیشه در تاریخ ایران اسلامی ثبت شده.

مردی که شهید خدمت شد، و حالا به جای حضور خودش تنها می‌توانستیم یادبود‌های او را مشاهده کنیم.

در تمامی مسیر علاوه یر پرچم اباعبدالله و پرچم‌های مرتبط با عزای حسینی، تصاویری از شهید سید ابراهیم رئیسی در کنار تصاویر فرمانده شهید جبهه مقاومت حاج قاسم سلیمانی در دستان مردم می دیدم، گوچک و بزرگ تصویر شهید رئیسی را در دست داشتند و به نوعی مسیر خود را با یاد این شهید عزیز که زمان کمی از شهادتش گذشته طی می‌کردند. همچنین، پرچم فلسطین اشغالی هم نماد دیگری بود که در راهچپیمایی امسال خودی نشان داده بود.

پرچمی که جوانان با به دوش کشیدنش پیام جالبی را در صحبت با من مطرح می‌کردند، پیامی از جنس انتظار برای آزادی فلسطین و پاسخی هوشمندانه از طرف ایران به رژیمی جنایتکار.

مسیر ادامه داشت و ساعت کمی از ظهر گذشت و خبری از باد خنک اول صبح نبود، جمعیت تمام نمی‌شد. همه در مسیر بودیم.

مسیری که حتما حضور در آن هم مجوز می‌خواهد.
مجوزی از جنس امضای امام حسین (ع)