ورزش ایران عادت کرده که معمولاً از روز دهم المپیک به بعد منتظر مدال باشد. مدال‌های ما در کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو خوابیده که اغلب در هفته دوم جدول زمانی برگزاری المپیک قرار می‌گیرد. تا قبل از روز چهارشنبه ما تنها یک مدال برنز از کشتی فرنگی داشتیم. در این روز دو قهرمان دیگر ما فینالیست شدند و مبینا نعمت‌زاده هم دومین زن ایرانی برنده مدال المپیک شد و تمام این اخبار خوب این شایستگی را داشت که با یک خبر عالی این روز را در تاریخ ایران جاودانه سازد.

اما انصافاً کمتر کارشناسی جرات داشت از آرزویش حرف بزند! هر کس که کشتی را می‌شناسد، حتی دوستداران حرفه‌ای این رشته ورزشی می‌دانند که در این رشته بی رکورد اگرچه امکان وقوع هر اتفاقی هست، اما قانونی نانوشته هم وجود دارد؛ اسطوره‌ها و نوابغ را نمی‌شود برد! یکی از همین اسطوره‌ها و نوابغ "آرتور الکسانیان" قهرمان کشتی فرنگی ارمنستان بود. قهرمانی که تنها یک بار در اوج جوانی در المپیک ۲۰۱۲ لندن به قاسم رضایی از کشور ما باخت. قاسم با همین پیروزی مدال طلا را به خانه آورد اما در سال‌های بعد حتی در فینال مسابقات جهانی به الکسانیان باخت....

در این ۱۲ سال آرتور الکسانیان برخی سال‌ها مسابقات جهانی را به دلیل مصدومیت از دست داد. با ظهور موسی الویف، قهرمان روس، یکی دو مدال طلا را هم به او واگذار کرد اما همه این‌ها فقط جرقه بود، قاعده این بود که آرتور کبیر را نمی‌شود برد. او هرجا پا می‌گذاشت تنها با مدال طلا بیرون می‌آمد، از تورنمنت‌های ریز و درشت تا قهرمانی اروپا و جهان و المپیک، در سه المپیک ۲۰۱۲، ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ مدال گرفت و با هفت مدال قهرمانی جهان از جمله استثناهای رکورددار تاریخ شد.

معمولاً اینگونه کشتی‌گیران تا زمانی که خود خداحافظی نکنند و نروند، اجازه کسب مدال طلا به کس دیگری را نمی‌دهند. از آن بدتر جنبه روانی شکست مقابل این افسانه‌ها است، درست مثل اتفاقی که برای حسن یزدانی ما در کشتی آزاد مقابل دیوید تیلور افتاد. یزدانی ۵ بار به این کشتی‌گیر آمریکایی باخت و مقابل او دچار یک طلسم شده بود. برتری روانی تیلور قبل از هر مسابقه این دو نفر مشهود بود و تمام برتری فنی و کشتی بلدی حسن یزدانی به کارش نمی‌آمد. عین همین اتفاق برای آرتور الکسانیان و محمد هادی ساروی تکرار شده بود....

قهرمان جوان ما از همان المپیک قبل هر بار به الکسانیان خورد، به او باخت. تنها مدال طلای هادی ساروی در نروژ ۲۰۲۱ زمانی به دست آمد که آرتور کبیر به دلیل مصدومیت غایب بود. موسی اولویف هم بعد از طلای المپیک توکیو به میدان نیامد تا برخی به خود اجازه دهند و هاری ساروی را نفر سوم این وزن بدانند. در دو مسابقه متوالی جهانی ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ در بلگراد هادی ساروی یک نقره و یک برنز با خود به خانه آورد تا مسیر حسن یزدانی را اینجا هم تکرار کرده باشد. یزدانی تنها کشتی‌گیر تاریخ ماست که از ۹ حضور در مسابقات جهان المپیک هرگز دست خالی برنگشت و انشاءالله از دهمی هم با مدال برمی گردد.

ساروی هم طی ۴ سال ۴ مدال جهان و المپیک به خانه آورد که فقط یکی طلا بود و سه تای دیگر در پی شکست مقابل الکسانیان تغییر رنگ داده بود. سمبل اسطوره شهر آمل یعنی قاسم رضایی هم به الکسانیان باخته بود و کسی فکر نمی‌کرد که این طلسم تا قبل از بازنشستگی آرتور بشکند. کشتی‌گیر پا به سن گذاشته به طور مشخص برای آخرین میدان قهرمانی خود به المپیک ۲۰۲۴ پاریس آمد تا در اوج آمادگی با خاطره خوش و یک مدال طلا از میدان خداحافظی کند. این مسئله هم وزن احتمال پیروزی او را بیشتر می‌کرد. اما المپیک همیشه در طول تاریخ ثابت کرده بالاتر و برتر از هر افسانه‌ای است. المپیک جایی برای درخشش بهترین‌هاست نه بزرگترین اسم‌ها و دیدیم که هادی ساروی مادر فینال ثابت کرد نیروی جوانی و خواستن تجربه را هم زمین می‌زند.

افسانه شکست ناپذیری آرتور الکسانیان در بهترین جا و بهترین زمان ممکن به پایان رسید. اگر بعد از خداحافظی او هادی ساروی به حکم جوانی و لیاقت ۶ مدال طلای متوالی دنیا را هم می‌گرفت، همیشه این حسرت به دل همه بود که تا آرتور کشتی می‌گرفت، مدال طلا و هادی نمی‌رسید. ولی حالا چه ارتور خداحافظی کند و چه برای انتقام برگردد، این هادی ساروی ما است که قهرمان بی‌حرف و حدیث المپیک لقب گرفته و آینده و سلطنت وزن ۹۷ کیلوگرم دنیا از آن اوست. انصافاً این مدال به همین دلیل و شکست دادن بزرگی مثل الکسانیان و پایان دادن به یک طلسم - که می‌تواند الگوی سایرین باشد - رنگ و لعاب بیشتری داشت و بیشتر از موارد دیگر به دل همه مردم چسبید!