شعر، حاصل هوشمندی در انتخاب کلمات شناخت مخاطب است ایسنا

ناصر فیض شامگاه ۲۶ مهرماه، در آیین رونمایی از کتاب «من باید می‌رفتم» اثر امید روزبه که در دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: زبان شعر باید به‌گونه‌ای هوشمندانه به کار گرفته شود که ضمن حفظ زیبایی و اصالت زبان فارسی، معنا و پیام شاعر نیز به بهترین شکل منتقل گردد. 
وی افزود: شاعران بزرگی چون حافظ و سعدی با هوشمندی در گزینش واژگان و ترکیب‌های زبانی، توانسته‌اند میان موسیقی، معنا و تأثیرگذاری تعادل ایجاد کنند.

این شاعر با اشاره به اهمیت حفظ زبان فارسی در برابر نفوذ واژگان بیگانه گفت: تکیه صرف بر حذف کلمات خارجی راه‌حل مناسبی نیست؛ بلکه باید از ظرفیت‌های درونی زبان برای غنی‌تر کردن آن بهره برد. زبان موجودی زنده است و حذف کامل واژگان بیگانه امری دشوار و شاید ناممکن، اما می‌توان آن را به‌گونه‌ای پاس داشت که ارزش‌های فرهنگی و تاریخی‌اش پایدار بماند.

فیض با تأکید بر جایگاه ویژه‌ ترانه در ادبیات معاصر بیان کرد: ترانه را نباید با زبان ساده و محاوره‌ای اشتباه گرفت. ترانه‌سرایی کاری پیچیده و دشوار است و ترانه‌سرایان باید مراقب باشند زبان عامیانه را به ورطه‌ ابتذال نکشانند. 

وی افزود: ترانه زبان مخاطب عام است و باید در عین سادگی، از ظرافت‌های ادبی نیز برخوردار باشد تا بتواند با مخاطب ارتباطی عاطفی و مؤثر برقرار کند.

این شاعر ضمن تمجید از تلاش‌های امید روزبه در عرصه‌ شعر و ترانه گفت: روزبه از معدود شاعرانی است که با شناخت دقیق از زبان و ذائقه‌ مخاطب، توانسته است در مدت کوتاهی جایگاهی شایسته در شعر و ترانه‌ معاصر پیدا کند. کتاب تازه‌منتشرشده‌ او با عنوان «من باید می‌رفتم» نیز، نمود همین هوشمندی در کار با زبان و توجه به نیاز مخاطب است.

فیض ادامه داد: امید روزبه نه تنها شاعر و ترانه‌سرا، بلکه آموزگاری دلسوز است که با انتقال تجربه‌های شخصی و هنری خود، در مسیر تربیت نسل جوان شاعران گام برمی‌دارد. او زکات علم و هنر خود را در آموزش و راهنمایی دیگران ادا کرده و همواره در پی ارتقای سلیقه‌ ادبی جامعه بوده است.

وی با اشاره به تجربه‌های شخصی خود از شعرخوانی در جمع‌های مختلف گفت: هر شعر باید متناسب با فضای فرهنگی و اجتماعی مخاطبان ارائه شود تا تأثیرگذار باشد. اگر شاعر شناخت درستی از موقعیت شنوندگان نداشته باشد، حتی زیباترین اشعار نیز ممکن است نتوانند پیام خود را منتقل کنند.

این شاعر با تأکید بر ضرورت استفاده‌ سنجیده از زبان محاوره‌ای در ترانه گفت: بهره‌گیری از ضرب‌المثل‌ها و اصطلاحات روزمره به اثر ادبی گرما و صمیمیت می‌بخشد، به شرط آنکه به اصالت زبان فارسی آسیبی وارد نکند.

فیض تصریح کرد: شاعر و ترانه‌سرا باید بتواند میان زبان روزمره و زبان معیار تعادل برقرار کند تا اثرش هم مردمی و هم ماندگار باشد.

ترانه، مسئولیت حفظ زبان فارسی را بر دوش دارد

در ادامه امید روزبه، شاعر و نویسنده کتاب« من باید می‌رفتم» اظهار کرد: جمله‌ای که مسیر زندگی من را تغییر داد، از استاد ناصر فیض بود؛ ایشان گفتند «ترانه بنویس» و همان جمله، سرآغاز مسیر من در ترانه‌سرایی شد. استاد فیض از چهره‌هایی است که صراحت و صداقت را بر تعارف ترجیح می‌دهد و من خود را مدیون نگاه دقیق و آموزنده او می‌دانم.

وی در خصوص کتاب تازه‌منتشرشده خود بیان کرد: بخشی از ترانه‌های این کتاب پیش‌تر در مجموعه‌های دیگر منتشر شده بود، اما اکنون در قالبی تازه و منسجم گردآوری شده است. هدف از انتشار این اثر صرفاً بازنشر آثار گذشته نبوده، بلکه تلاشی برای ثبت بخشی از تجربه‌های شخصی و اجتماعی در حوزه‌ ترانه‌سرایی است.

این شاعر و ترانه‌سرا با اشاره به نگاه اجتماعی و انسانی خود در سرودن ترانه‌ها بیان کرد: ترانه می‌تواند زبان تاریخ درد، مقاومت و امید باشد. هر مصرع، فرصتی برای احیای احساس انسانی است و شعر، در دشوارترین زمان‌ها باید زبان مردم باشد.

روزبه با اشاره به یکی از آثار اجتماعی خود درباره حادثه‌ قطار نیشابور تصریح کرد: این اثر بازتابی از تلخی‌های انسانی و اجتماعی است که در حافظه جمعی مردم باقی مانده است.

وی با تأکید بر نقش زبان در ماندگاری شعر و ترانه گفت: ترانه امتداد طبیعی شعر است و مسئولیت حفظ زبان فارسی را بر دوش دارد. ترانه زبانی است که به خانه‌ دل مردم راه می‌یابد و باید در عین سادگی، از شأن و اصالت زبان پاسداری کند. اگر شعر دانشی تخصصی است، ترانه دانشی فراتر از آن است؛ زیرا باید هم ساده باشد و هم شریف.

انتهای پیام