یادداشتی به بهانه اعتراض ها به مجوز کارگردانی محمدامین کریم پور

صدور مجوز فیلمسازی برای محمد امین کریم پور ناگهان موجی از اظهار نظرهای متضاد و متناقض را راه انداخت و بسیاری داد و فغان سر دادند که چه بر سر سینما آمده و چرا جوانی بی‌تجربه‌ در زمینه سینما را مجوز داده اید و این اتفاق را مصادف با ابتذال و سقوط تام و تمام سینمای ایرا معنا کردند.

مشخص نیست این آقایان به اصطلاح سینمایی، خود را در چه جایگاهی تصور کرده اند که به خود اجازه تعیین تکلیف برای فیلم ساختن یا نساختن هر انسانی در این کشور می دهند. مگر سینما یا حوزه نمایش ملک شخصی و میراث پدری شماست؟ بماند که شک نداریم افرادی چون محمد امین کریم پورها و علی صبوری ها و ... که حداقل با خلاقیت و ایده پردازیشان توانسته اند از نقطه صفر به چنین جایگاهی برسند، از خیلی فیلمسازان مدعی حال حاضر کشور کاربلد تر، خلاق تر و جسور تر هستند.

این مخالفت های عجیب و غریب و این هجمه احمقانه به یک جوان هنرمند در پی ارتقا جایگاه هنری، بیشتر از اینکه دلسوزانه یا از سر حفاظت جایگاه سینما باشد، بوی بخل و کینه و حسادت و عقب ماندگی می دهد. بوی ترس ورود آدم هایی جدید. که به حوزه سینما بیایند به جای رانت و گرفتن بودجه بیت المال برای ساختن آثاری ضعیف و زباله، از استعداد و محبوبیت مردمیشان سود بجویند و اثری تا حد امکان استاندارد و مفرح بسازند. مگر نه اینکه همین حالا بسیاری از کلیپ های این به اصطلاح شاخ های اینستاگرامی، از لحاظ کیفیت و حتی مضمون از بسیاری فیلم های بی هویت سینمای ایران جلوتر هستند. جالب است که چیزی شبیه به این سناریو در مرحله بازیگری برای علی صبوری نیز اتفاق افتاده بود.

سینمای ایران متاسفانه آدم هایی را بی جهت صاحب منصب و جایگاه کرده است. این آدم ها به اشتباه توهم قدرت گرفته اند و فکر می کنند در دنیای دیتا و امواج، در زمانه ای که یک نفر تنها با یک گوشی موبایل می‌تواند بزرگترین رسانه و سرگرم کننده ترین محصولات را تولید کند، آنها همچنان می توانند مانع ورود و خروج کسی شوند. و لطفا به این دوستان یادآور شوید حداقل حرف از ابتذال در سینما نزنند. که همین حالا که سالن های سینمای کشور تقریبا بسته است نیز فیلمی چون زن ها فرشته اند روی پرده است که حتی دیدن یک دقیقه از تیزر آن هم مصداق بارز ابتذال است.

#‌یادداشت #‌اختصاصی
#‌مجوز #‌کارگردانی #‌محمد_امین_کریم_پور #‌علی_صبوری