.
بخش اول
بانی فیلم،گروه سینمای ایران:
«ساعت پنج عصر» چیزی خلاف آمد در کارنامه مهران مدیری است. آنچه که تاکنون از کارنامه پربار مدیری در تلویزیون و نیز ساخته هایش در شبکه نمایش خانگی به یاد داریم،طنزهایی عامه پسند و با چاشنی شوخی های غیرکلیشه ای و پرورش یافته بوده که همین مسئله،ماهیت ساخته های او را از سایر کمدی های تلویزیون متمایز کرده است. مدیری در سریالهایی نظیر «پاورچین» و «شبهای برره» و نیز همین سالهای اخیر با «در حاشیه» جنسی از کمدی را ارائه کرده که در عین بهره گیری از طنزی خوش آمد مردم کوچه و بازار، تماشاگران جدیتر را نیز راضی کرده است. کمدی هایی که گاه به دلیل ابعاد فرامتنی،بشدت نیشدار جلوه کرده و از چارچوب یک طنز فراموش شدنی و عادی خارج شده اند.

حالا مدیری اما در «ساعت پنج عصر» نوع تازه ای از کمدی را به تصویر کشیده است که گویا بیشتر مطابق با سلیقه شخصی خودش است و در تغییر مدیوم،فرصت ایده آلی یافته تا بدان بپردازد. «ساعت پنج عصر» برخلاف ذهنیتی که تماشاگران عام از مدیری داشتند، بیشتر یک طنز سیاه رعب آور است.دستمایه کمدی سیاه (Black Humour) مدیری در «ساعت پنج عصر» که به گروتسک در ادبیات هم پهلو می زند،در تلویزیون سابقه نداشته یا دست کم کمتر به یاد می آید. هر چند او خود نخستین فیلمش را بارها در صحبتهای اخیرش طنزی اجتماعی خوانده،اما بی تردید می توان نشانه های کمدی سیاه را در آن لمس و مشاهده کرد.

در این کمدی بیشتر به جنبه‌های بیمارگونه، موحش و هولناک حیات بشری ‌پرداخته می شود و به تأثیر از فلسفه‌ اگزیستانسیالیست، وجود عناصر رنج، ترس، دلهره و مرگ در آن مشهود است؛چیزی شبیه طنز سیاه حاکم بر فضای فیلمهای برادران کوئن.

مدیری هیچگاه تن به تکرار و تقلید نداده است و امروز در «ساعت پنج عصر» هرچند می شود همچنان علقه های او به سینمای کلاسیک کمدی را نیز درک کرد،اما قطعا باید آنرا یک کمدی سیاه قلمداد کرد.

در این فیلم کاراکتر اصلی در مقام وکیلی ساده و باصداقت (با بازی سیامک انصاری) در چنبره جامعه ای گرفتار شده که ظاهرا پایتخت است،ولی لزوما تهران نیست. همان شیوه مالوفی که مدیری با توسل به آن شوخی میسازد و انتقاد می کند.(ادامه در پست بعدی)

#‌مهران_مدیری #‌مهران_مديري #‌ساعت_5_عصر #‌ساعت_۵_عصر #‌ساعت_پنج_عصر #‌mehranmodiri #‌mehran_modiri #‌saate5asr