تعزیه و حاج قربان.
یکی از دغدغه های من از دوران کودکی در سرزمین مادریم رینه لاریجان نمایش زیبای تعزیه بوده و هست.
از وقتی یاد دارم در تمامی فصول سال دهه اول محرم این مراسم باشکوه هر ساله برگزار می‌شود و مردم عزیز رینه در هر کجای ایران که باشند خودشان را به مراسم تعزیه می‌رسانند.
حاج قربان که به یادگار عکسی با او گرفتم طراح و کارگردان این نمایش بزرگ است.
ده شب بیشتر از ده اجرای پنج، شش ساعته با بازی‌های جذاب که همگی خوانندگان خوش صدایی هم هستند با میزانسن های مخصوص این نوع نمایش، همراه با گروه موسیقی که در طول اجرا به درستی و هماهنگ با بازی‌ها می نوازند توسط او کارگردانی می‌شود.
حاج قربان همزمان با اجرا بین بازیگرانش همه اجزا و عناصر نمایش را هدایت می‌کند. درحین دیدن تعزیه ناخواسته بعضی وقتها حواسم به اوست که گویا تمامی اشعار را حفظ است و چنان با اقتدار و دانش بالا در این حوزه هدایتگری می‌کند که گاهی مسحور و متحیر توانائی او میشوم. او در زمان اجرا با چنان شور و شوقی در میان گروه می تازد و می خرامد که انتهای عاشقی را در وجودش می‌توان دید.
اشعار زیبایی که بازیگران با صدای دلنشین به تحریر در می آورند همزمان توسط کارگردان زیر لب زمزمه می‌شود و این تسلط بر متن و اشعار است که او را تبدیل به خالق اینهمه زیبایی و جذابیت نموده است.
به نوبه خودم به حضور و وجود موثرت در طول سالیانی که مخاطب این نمایش عظیم و باشکوه بودم افتخار میکنم. روزگاری جوان بودی با موهایی مشکی و محاسنی بلند پر از آرامش، رفته رفته موها سفید شد این اواخر عصایی در دست ولی انرژی و عشق افزون‌تر.
بمان و نصیبمان کن همچنان این عشق بی بدیل و حماسه ابدی را...
منوچهرهادی?