#‌خوشبخت_مردن
#آلبر_کامو
خوشبخت مردن همچون اکثر نوشته‌هایآلبر کامو، داستانی عجیب و پر رمز و راز، با محتوای نیهلیسم و پوچ‌گرایی است. این رمان به صورت غیرمستقیم، به بسط افکارکامودر فلسفه اگزیستانسیالیسم پرداخته است.
این کتاب، پیش‌زمینه‌ای برای نوشتن بیگانه بوده است. کامو این اثر را در جوانی نوشت و بیشترین خاطرات خود را از سفرش به منطقهٔ بلکو، اروپای مرکزی، به‌ویژه ایتالیا به تصویر کشید.

بی‌شک کامو در این رمان تحت تأثیر نیچه بوده است. در سن بیست و پنج سالگی، کامو این کتاب را می‌نویسد و چهرهٔ دیونیزیوس و مقولهٔ ارادهٔ معطوف به خوشبختی را نشان می‌دهد که عصیان قهرمان داستان خود را با اندیشهٔ خلاف زمانهٔ نیچه، تغذیه می‌کند. کامو به دنبال خوشبختی است و خوشبختی در گرو داشتن پول و ثروت، و این که انسان فقیر نباشد. اما نیچه انسان فقیر را ناتوان و توانگر را بخشاینده می‌داند.
نیچه می‌نویسد: آن کس که از زندگی فقیر است، آن کس که ناتوان است زندگی را نیز بیچاره و گدا می‌کند. توانگر از زندگی، زندگی را توانگر می‌کند. آن یکی انگل زندگی‌است و این یکی بخشاینده و فزایندهٔ زندگی. کامو می‌نویسد: هر آدمی احساس اراده و خوشبختی کند مستحق ثروتمند شدن است.
اما این اثر بی‌شباهت به رمان جنایت و مکافات داستایوسکی نیست. مورسو شخصیت اصلی، مرد افلیجی را به خاطر تصاحب اموالش به قتل می‌رساند تا به خوشبختی دست یابد. راسکولنیکوف شخصیت اصلی جنایت و مکافات هم پیرزنی را به خاطر تصاحب اموالش به قتل می‌رساند تا به خوشبختی دست یابد.
کامو در این اثر برخلاف بیگانه که نثری ساده و روان دارد، به دنبال سبک نوشتاری خاص بوده است. او به نوعی به هنرنمایی پرداخته و از همهٔ توانش در به‌کارگیری واژگان و جملات، حتی تصویرپردازی، گفتارهای درونی و فلسفی استفاده کرده است.

تفاوت بارز این اثر با دیگر آثار یاد شده در این است که آنها به پوچی می‌رسند، اما مورسو، شخصیت اصلی داستان، در خوشبخت مردن پس از قتل زاگرو، به دنبال خوشبختی می‌رود، به زندگی‌اش معنا می‌بخشد و به ظاهر خوشبخت می‌میرد.

ترجمه: #‌قاسم_کبیری
چاپ اول 1390
آکبند

سفارش: دایرکت

#‌کامو#‌نیهیلیسم#‌ادبیات_فرانسه#‌رمان_فرانسوی#‌معرفی_رمان#‌کتاب_کمیاب#‌کتاب_نایاب#‌کتابفروشی#‌کتابخوانی#‌کتاب_بخوانیم