.
(می‌خواستم بهش بگم)
ادامه داستان...
جایی رو پیدا کردم که تقریبا امتداد نگاه‌ام بعد از اون به نوازنده بخوره
به قدری دقیق بود که نوازنده نگاه من به اون رو، به خودش گرفت و بعد با وقفه ای کوتاه دست از نواختن کشید و گیلاسش رو آورد بالا
منم دست پاچه شدم گیلاسم رو بالا گرفتم
فاجعه رخ داد. خانم زیبارو تصورش این شد که من برای ایشون گیلاس بالا گرفتم، به نشانه احترام تنها کمی مچ اش رو بالا آورد و با زیرکی خاص و دلبریِ بجاش، ابروهاشم به شکل حرکت آهسته بالا برد و بعد لبخندی به نشانه رضایت زد. درسته همه چیز اونور به شکل آهسته اتفاق می‌افتاد، حرکت دستش، ابروهاش، لبخندش ولی اینور همه چیز تند بود، تپش قلبم ضربانش توی حلقم، نمی‌تونستم آب دهنمو قورت بدم، من به شکل ساده تری، مردم. خودمو نباختم سریعاً نگاهم رو ازش دزدیدم که با وقار و با عزت نفس به نظر بیام، حواس خودمو پرت کردم سمت جایی، در تقارن میزی که اون حضور داشت
چند ثانیه بعد یکی صدام کرد.آهای آقا؟!گفتم:بله گفت: لبخندتون منو یاد چیزی انداخت.
دیدم فاصله ام باهاش تنها چند سانتی متر
گفتم:یاد چی؟!گفت:دوستم نقاش یه مدت میشه که دنبال یه لبخند مردونه دقیقا مثل لبخند خودتون میگرده.
خدای من یعنی دارم رویا می‌بینم؟! اومده کنار من، چشم تو چشم من، در مورد لبخند من، حرف میزنه!!!
به قدری بهم نزدیک بود که برای شلیک یک بوسه وسط (شاید) پیشونیش تنها دو‌حرکت از مهره های گردن رو به عنوان مهمات میخواست. تصور اینکه با همراهی اون برم نقاشی پیش دوست نقاشش،بین هر استراحتی که منظور میشد، بی‌هوا دستاشو بگیرم، جرات پلک زدن بهم نمیداد که مبادا رشته های این خیال پردازی رو پاره کنه
توو دنیای خودم بودم که یهو با صدای قشنگش دوباره به زمین برگشتم.گفت:اِ دوستم اومد، ببخشید من اسمتون رو هم نمیدونم...گفتم:محمدرضا هستم، خوش وقتم...گفت:محمدرضا معرفی می‌کنم مایکل دوست پسرم(و من، سکوت!!!)محمدرضا لبخند بینظیر داشت(و من، سکوت!!!)برای پروژه نقاشیت عالی میشه عشقم(و من، سکوت!!!)
(می‌خواستم بهش بگم، نشد بگم)
پایان قسمت دوم
بخش اول
«محمدرضا ژاله»
با سپاس:
@set.men
عکاس:
@ali.undead