.
وقتی مردم کسی را دوست دارند و این را اعلام میکنند، آن فرد مسئولیت دارد؛
?ظرفیت روانی اش را بالا ببرد که مردم را استثمار یا استحمار نکند، از درون متواضع تر بشود و محبوبیتش را خرج رشد مردمش کند.
?به مردم کمک کند آنها نیز ارزشمندتر و دوست داشتنی تر بشوند تا دسته جمعی لذت ببریم.
?مردم اغلب «تصویر» ما را که فکر میکنند «ما» هستیم، میشناسند و دوست دارند؛ خودمان نباید اسیر آن “ تصویر” بشویم و در زندگی درجا بزنیم مبادا که از قاب ذهن مردم بیرون بزنیم!
?اگر مردم عاشق «تصویر» تو هستند، معنایش این نیست که خودت هم شیفته آن تصویر بشوی و قفل بشوی. تو موظفی متعهد به رشد فردی ات باشی و نقشه ای که پروردگار مقابلت گذاشته است.
بدون داشتن ۱-خلوت مقدس ۲-دوستان شفیق شفاف و ۳-صداقت بیرحمانه با خودت، مدفون “ زنده باد” گفتنهای مردم میشوی!
پ.ن ۱:
آدمهای تاثیرگذار، چیزی بیش از تابلوی راهنمایی رانندگی نیستند؛ تو باید بیشتر حواست به جاده و مقصد باشد نه اینکه درگیر جنس و رنگ تابلو بشوی.
اگر برای فردی ارزش قائلی، نگاه کن آن فرد کجای بلندای زندگیت را برایت نشان میدهد که بروی؛
برو
برو
و فقط برو
اینجا توقف ممنوع است.

پ.ن ۲:
اینها را ننوشتم که بگویم معلم یا راهبرت  را دوست نداشته باش، بلکه دوست داشته باش ولی با آن دوست داشتن، رشد کن، پیشرفت کن، درجا نزن و البته که هرگز «سرسپرده» احدی مشو و چراغ عقلت را خاموش نکن لطفا
دکتر علیرضا شیری✍
*****
پی نوشت ترین:
سوار بر سرشت خویش، بارها خلق میشوم....
???