مدخلی خلاصه و کوتاه در باب مفاهیم عصر روشنگری
روشنگری دوره ای از تاریخ تفکر و فرهنگ غرب است که حدودن از دهه های میانی قرن هفدهم آغاز می شود و تا پایان قرن هجدهم ادامه می یابد... تفکر روشنگری به لحاظ تاریخی به خیزش سیاسی انقلاب فرانسه می انجامد... مهمترین آرمان های روشنگری، آزادی و برابری برای همه است.
ایمانوئل کانت یکی از مهمترین فیلسوفان این عصر ،روشنگری را رهایی آدمی از نابالغیِ خوکرده ی خویش تعریف می کند؛«نابالغی،ناتوانی در استفاده از فهمِ خویش بدونِ راهبریِ دیگری است».روشنگری فرآیندِ شخصا اندیشیدن است؛بکارگیری قابلیت های فکری خویش در تعیین عقاید و اعمالمان و اتکا به این قابلیت هاست.
حتی اگر به بقیه مطالب کتاب کاری نداشته باشیم و نخواهیم که بخوانیم، تأمل در همین پاراگراف کوتاه از درآمد کتاب به روشنی فاصله ی میان جامعه ی ما با آنچه فرهنگ و تمدن غربی می نامیم را آشکار می سازد. جامعه ی نابالغ یعنی مردمانی که در استفاده از فهم خویش بدون راهبری دیگری ناتوان هستند. مهمترین خصیصه ی فرهنگ ایرانی را همچنان «شبان_رمه گی» می دانند؛ یعنی گله ای که به چوپان نیازمند است؛ دستی از غیب برون آید و کاری بکند؛ نیاز به رضاخان داشتن؛ چشم انتظار مهدی موعود بودن؛ و ...
در عصر روشنگری خودِ انسان به جای خدا در مرکز آگاهی انسان می نشیند...
فلسفه ی روشنگری معمولن در تنش با دین رسمی است...جرئت شخصا اندیشیدن و بیدار ساختن قوای فکری خویش،عمومن مستلزم درافتادن با نقش دین رسمی در هدایت نظر و عمل است.

لازمه ی دموکراسی های کارآمد،آن است که مردم به حد زیادی از فضیلت مدنی برخوردار باشند،فضیلتی که عبارت از برتری دادن خیر عمومی بر منفعت شخصی است.
#‌روشنگری
#‌ویلیام_بریستو
#‌مرتضی_عابدینی_فرد
#‌دانشنامه_فلسفه_استنفورد #‌انتشارات_ققنوس #‌کتاب_خوب #‌معرفی_کتاب #‌فلسفه #‌عصر_روشنگری
#‌در_هر_کتابی_رازی_نهفته_است