___
پول را بردار و فرار کن!/ نقد سینمافا بر فیلم «اوقات بد در ال رویال» (Bad Times at the El Royale)

#‌سینمافا- مصطفی حامی خواه- در اوایل ژانویه‌ی سال۱۹۵۰میلادی هنگامی که قهرمان سنگین وزن بوکس، راکی مارسیانو در زادگاهش کمربند قهرمانی را دریافت کرد و هوادارانش او را (بلاک باستر، ب لاک باستر) نامیدند، هیچگاه فکرش را نمی‌کرد که این لقبش به عنوانِ یکی از جریان های اصلی سینما تبدیل شود.

____________

بخش هایی از نقد:

فیلم شروعی طوفانی دارد و از همان ابتدا مخاطبانش را درگیر خود می‌کند. داستان تک لوکیشن که بجز چند فلش بک کوتاه، تماما در یک مُتل مابین دو ایالت امریکا اتفاق می‌افتد، بسیار جذاب از آب در آمده است. مُتل به صورت قرینه از وسط به دو نیم تقسیم شده است که هر کدام از ایالت‌ها ویژگی‌های خاص خودش را دارد که با توجه به شخصیت‌های اصلی داستان، می‌توان به روشنی روح فئودالیته‌ی مد نظر چهارچوب های ایالات متحده را دریافت.

فیلم از نظر زمانِ دراماتیک، داستان یک بعد از ظهر تا شب است اما به صورت غیرخطی و دیدگاه‌های شخصیت‌های غیر اصلی. شاید بتوان درام را حول محور پدر روحانی و معمایش با بازی درخشان جِف بریجز دانست، اما به هیچ عنوان نمی‌توانیم پرسوناژی اصلی را در فیلم تصور کنیم که اتفاقا چنین روایت‌هایی به شدت پرداخت‌های سخت و جز به جز را طلب می‌کند که کارگردان به خوبی از پس این نوع روایت برآمده است. اگر فیلم را به سه قسمت تقسیم کنیم در دو قسمت ابتدایی، نوع روایت و فرمِ مذکور مارا متحیر می‌کند و میتوان گفت موارد مشابه خود را (برای مثال: فیلم‌های ابتداییِ کوئنتین تارانتینو) را به زیر خود می‌کشد و سطح این گونه‌ی روایتی را ارتقا داده است. اما در قسمت پایانی و با شروعِ داستان ورود پسر آزادی خواه و دار و دسته‌اش به متل، فیلم به شدت نزول کرده و درگیر کلیشه‌های پسا حدس زننده می شود. مخصوصا هنگامی که پسر شروع به بیان دیدگاهش از آزادی و نمایش مدینه‌ی فاضله‌اش که صرفا بی بند و باری‌های کلامی را در بر می‌گیرد، میتواند تحمل را از مخاطبش بگیرد و به فکر اتمام دیدن فیلم مورد نظر بیفتد! برای مثالِ درست این صحنه می‌توان به شاهکار برادران کوئن، ای برادر کجایی اشاره کرد که آن هم سوای زیر متنِ کهن اسطوره‌ای خود، بلاک باستری بی همتا می‌باشد.

____________

برای خواندن متن کامل به سایت سینمافا مراجعه نمایید.
http://cinemafa.com
#‌اوقات_بد_در_ال_رویال
#‌نقد_فیلم
#‌هالیوود
#‌تارانتینو