از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت حافظ شعر حافظ روزمرگی روزمرگی

مثل خیلی ها که دوست دارند تو یه کلبه وسط جنگل زندگی کنند، من هم یه زمانی چنین خیالی داشتم باهاش