پایگاه خبری فوتبالی- مدافع سابقباشگاه استقلالگفت: من با هواداران ایرانی مشکلی ندارم اما رفتاری که با من شد دور از شان انسان بود و باشگاه بداند که بازیکنان وسایل یکبارمصرف نیستند.

پادوانی در گفت‌وگو با این تارنمای خبری در رابطه با لحظه مصدومیتش گفت: چشمانم را در بیمارستان باز نمی‌کردم. نمی‌دانستم چه اتفاقی رخ داده. یک پزشک و یک فیزیوتراپ را بالای سرم دیدم. حرف‌های عجیبی می‌زدم.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا اطلاع داشت که بیمه نبوده است، مدعی شد: بله. هر سال آنجا بودم (از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۸) هیچ بیمه‌ای نبود، نه بیمه درمانی و نه بیمه عمر. شما بین ۲ تا سه‌هزار دلار در ماه به عنوان دستمزد دریافت می‌کنید، اما باشگاه نمی‌خواهد به شما بیمه بدهد. جایی برای مذاکره وجود ندارد. اگر رد کنید، میلیون‌ها بازیکن دیگر پشت سر شما هستند که می‌خواهند در این شرایط بازی کنند.

پادوانی در مورد ارتباطش با هواداران ایرانی اضافه کرد: من هرگز با مردم آنجا مشکل نداشتم. مردم، فرهنگ، غذا را دوست دارم. تا امروز مردم برای من در اینستاگرام پیام می‌فرستند، حالم را می‌پرسند و با من همدردی می‌کنند. آنها هم درک نمی‌کنند که چگونه باشگاه می‌تواند با من چنین رفتاری داشته باشد. حادثه‌ای که برای من رخ داد، بازتاب زیادی در رسانه‌ها داشت زیرا در تیم بزرگی بازی می‌کردم. رسانه‌ها به باشگاه فشار آوردند تا به من حقوق بازنشستگی بدهد. آنها به من یک قرارداد یک ساله حدود ۱۵۰۰ دلار در ماه دادند تا عضو کمیسیون فنی شوم اما ۹ ماه بعد فقط ۶۰ درصد آن مبلغ را پرداخت کردند. این فقط راهی برای آرام کردن رسانه‌ها و هواداران بود. نوامبر ۲۰۱۸ آنجا را ترک کردم و بعد از آن هرگز از باشگاه تماسی دریافت نکردم.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا قانونی برای دریافت حقوقش وجود دارد، گفت: ما بلافاصله پس از حادثه در سال ۲۰۱۸ علیه باشگاه در ایران اقدام قانونی کردیم، اما چیزی نشنیدیم. هیچ اتفاقی نیفتاده. اگر در اروپا بود، مطمئناً رفتار متفاوتی وجود داشت. احساس می‌کنم که یک آدم معروف در یک ماجرای اشتباهی هستم. برخوردی که با من شد، از انسانیت به دور بود. باشگاه‌ها باید بدانند که بازیکنان اشیاء یکبار مصرف نیستند. ما برای باشگاه ها درآمدزایی داریم، برای شادی هواداران می‌جنگیم و اقتصاد را تقویت می‌کنیم، اما در نهایت، چه کسی مراقب بازیکن است؟

وی در رابطه با وضعیت زندگی‌اش تصریح کرد: در یک آپارتمان کوچک در برازیلیا با همسرم لاریسا و پسر بچه چهار ماهه‌مان، لورنزو زندگی می‌کنیم. پس از حادثه‌ای که برایم پیش آمد باید با شرایط جدید سازگار می‌شدم. در این شرایط، آدم باید عوض شود. مصدومیت برای من خیلی سنگین بود. من یک ورزشکار حرفه‌ای بودم و اکنون فقط می‌توانم دست هایم را حرکت دهم. شما باید در شرایط جدیدتان با فضا و جامعه‌ای سازگار شوید. مردم می‌گویند که حالم خوب به نظر می‌رسد، اما هیچ‌کس شرایط را درک نمی‌کند. به عنوان مثال، من نمی‌توانم این لیوان آب پرتقال را برای مدت طولانی در دستم نگه دارم، در ادرار کردن مشکل دارم، باید از سوند استفاده کنم. هر روز در بدنم احساس درد می‌کنم.

پادوانی در مورد هدف بعدی‌اش در زندگی اضافه کرد:‌ می‌خواستم از افسردگی خلاص شوم، بنابراین به عنوان یک شناگر پارالمپیکی تمرین می‌کنم. مربی دارم و سه روز در هفته در استخر تمرین می‌کنم و دو روز در سالن بدنسازی تمرینات وزنه برداری انجام می‌دهم. رویای من این است که در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس شرکت کنم. جزو سه شناگر برتر پارالمپیک برزیل هستم، اما در سطح جهانی باید پیشرفت کنم. در حال حاضر، این فقط یک رویا است.

2636