عصر ایران؛مجله تصویری سلاح-خلباناننیروی دریایی ارتش آمریکااز لباس و تجهیزات ویژه ای برای محافظت از خود در پروازهایشان استفاده می کنند. احتمال این که یک ماموریت با ایجکت کردن از کابین هواپیما به پایان برسد، ناچیز است و به گفته نیروی دریایی ارتش آمریکا، 1.33 بار در هر 100 هزار ساعت پرواز رخ می دهد. اما خلبانان نیروی دریایی ارتش آمریکا مجهز به تجهیزاتی مناسب برای چنین سناریوی نیز هستند.

لباس کار؛ از درون به بیرون!

از درون به بیرون، خلبانان و خدمه هواپیما زیرپوش های نخی به تن می کنند. در صورت آتش سوزی، پارچه نخی مانند نایلون یا پلی استر ذوب نمی شود و به بدن فرد نمی چسبد.

خلبانان روی زیرپوش خود، یک لباس خلبانی یک تکه CWU 27/P Nomex می پوشند. نومکس ماده ای مصنوعی مقاوم در برابر آتش است که می تواند گرما و شعله تا 752 درجه فارنهایت (400 درجه سلسیوس) را تحمل کند و در دهه 1960 توسطشرکت دوپونتوسعه یافته است. زمانی که لباس نومکس در معرض گرمای شدید قرار می گیرد، الیاف آن ضخیم و کربنیزه شده و انرژی گرما را جذب می کنند. رنگ استاندارد برای لباس CWU 27/P Nomex سبز است، اما برخی واحدها مانند خلبانانی که در منطقه خلیج فارس خدمت می کنند، لباسی به رنگ برنزه خاکی به تن می کنند.

لباس خلبانی یک تکه با یک زیپ بسته می شود تا نقاطی که در معرض آتش قرار می گیرند محدود شوند. لباس خلبانی دارای چسب های نر و ماده و هشت جیب است و لباس کار استاندارد خلبانان داخل و خارج از هواپیما محسوب می شود.

در نهایت، دستکش های بلند و مقاوم در برابر آتش GS/FRP-2 زیر لباس خلبانی نومکس می روند و چسب های نر و ماده در ناحیه مچ به خوبی آنها را مهر و موم می کنند.

چرا بیشتر خلبانان پوتین های سیاه نمی پوشند

عرشهناو هواپیمابرهمانند یک سایت ساخت و ساز است و همواره این خطر وجود دارد که چیزی روی پاهای خلبان غلتیده یا سقوط کند. خلبانان پوتین های ایمنی دارای پنجه فولادی که توسط نیروی دریایی در اختیار آنها قرار داده می شود یا به صورت شخصی خریداری کرده اما مورد تایید نیروی دریایی ارتش آمریکا هستند را استفاده می کنند. پنجه فولادی پوتین از پاهای خلبان هنگام ایجکت کردن در برابر برخورد با چیزهای دیگر نیز محافظت می کند.

محافظت از مچ پا هنگام فرودهای سخت اهمیت دارد. سرعت پایین آمدن انسان با چترهای نجات ورزشی حدود 15 فوت در ثانیه است، اما با یک چتر نجات نظامی سرعت فرود حدود 22 فوت در ثانیه است. هر خلبان ترجیحات شخصی خود درباره پوتین را دارد، اما قهوه ای از رنگ های محبوب بین خلبانان است.

کفش های سیاه به طور معمول توسط افرادی که روی عرشه ناو هواپیمابر کار می کنند، استفاده می شود و خلبانان به طور معمول از رنگ قهوه ای استفاده می کنند. خلبانان واحدهای تاپ گان و بلو انجلز همچنان از پوتین های سیاه استفاده می کنند، اما پوتین های قهوه ای بین خلبانان دیگر محبوبیت بیشتری دارند.

لباس جی (The G-Suit): نجات دهنده زندگی و ماساژور پا

روی لباس پرواز، خلبان یک لباس ضد گرانش CSU-15A/P به تن می کند. لباس جی همانگونه که از نام آن مشخص است حین انجام مانورهایی با شتاب زیاد با اعمال فشار بر پاها و شکم به حفظ جریان خون به مغز خلبان کمک می کند. لباس CSU-15A/P به یک خلبانهواپیمای F/A-18اجازه می دهد مانورهایی با نیروی گرانش 7.6 جی را بدون از دست دادن هوشیاری خود انجام دهد.

لباس جی از طریق یک لوله به داخل هواپیما متصل شده و به یک سامانه حساس به شتاب مجهز است که در صورت نیاز هوا را به درون لباس پمپاژ می کند. باد شدن این لباس در نیروی گرانش حدود 3 جی آغاز می شود و در موارد بیش از 4 جی به طور کامل باد می شود. اما خلبانان می توانند خودشان نیز باد شدن لباس را کنترل کنند و از آن جایی که دراز کردن پاها در کابین هواپیمای F/A-18 دشوار است، از این طریق می توانند خود را ماساژ دهند.

ناخوشایندترین بخش لباس

رو و اطراف لباس پرواز و لباس جی، خلبانان از یک جلیقه PCU-78 استفاده می کنند. این جلیقه از مجموعه ای از سگک ها و بندها تشکیل شده است و به گفته برخی خلبانان موردی دست و پا گیر است. این جلیقه اندکی تنگ و ناراحت کننده است و باید به آن عادت کرد.

جلیقه PCU-78 خلبان را در چهار نقطه به صندلی هواپیما محکم می کند. از جلو، این جلیقه از دو سمت سینه به چتر نجات خلبان متصل می شود. این اتصالات چتر نجات به سگگک های SEAWARS مجهز هستند که بخشی از سامانه آزادسازی توسط آب دریا هستند. اگر خلبان پس از ایجکت کردن بیهوش در اقیانوس فرود آید، سامانه چتر نجات را هنگام فرود به طور خودکار از خلبان جدا می کند. این شرایط خطر کشیدن شدن خلبان روی آب به واسطه وزش باد یا غرق شدن چتر و پایین کشیده شدن خلبان را از بین می برد.

جلیقه PCU-78 دارای قسمت هایی برای حمل بار و تجهیزات بقا است. در حالت عادی این تجهیزات شامل یک چراغ قوه Phantom Warrior، یک چاقوی تاشو Spyderco، یک رادیو AN/PCR-149، یک بطری آب کوچک، یک چراغ چشمک زن، یک منور، همراه با یک سوت، قطب نما، و آینه می شوند. گاهی اوقات، اسکادران ها و خلبانان تجهیزات خود را برای اساس آنچه برای ماموریت نیاز است یا ترجیح می دهند، شخصی سازی می کنند.

بالای جلیقه PCU-78 یک یقه نجات کوچک LPU-36/P دور گردن قرار دارد و به جلیقه متصل می شود. وزن این یقه نجات فقط 3.25 پوند (حدود 1.5 کیلوگرم) است، اما می تواند قسمت بالایی بدن خلبان را روی آب نگه دارد. واحد حفظ کننده زندگی (LPU) زمانی که با آب تماس می یابد به طور خودکار باد می شود، از این رو، حتی یک خلبان ناتوان نیز روی آب باقی خواهد ماند. با این وجود، حتی خلبانانی که روی خشکی فرود می آیند برای استفاده از واحد حفظ کننده زندگی آموزش دیده اند زیرا می تواند از صورت خلبان محافظت کرده و پشتیبانی بیشتر از سر و گردن هنگام فرودهای سخت را ارائه کند.

کلاه ایمنی، ماسک و یک سامانه هدف گیری 214 هزار دلاری

کلاه ایمنی استاندارد برای خلبانان نیروی دریایی ارتش آمریکا کلاه خلبانی تاکتیکی HGU-68/P است که بدنه آن از گرافیت لمینت شده و کامپوزیت نایلون بالستیک شکل گرفته است. این کلاه دارای هدفون های یکپارچه شده، یک ویزور شفاف یا رنگی، بند چانه، و تجهیزات برقراری ارتباط و گیره اتصال ماسک اکسیژن است. ماسک اکسیژن افزون بر تامین اکسیژن برای خلبان حاوی یک میکروفن نیز است.

یک مکمل نهایی و خاص برای کلاه خلبان سامانه نشانه گیری مشترک نصب شده روی کلاه ایمنی (JHMCS) است. این سامانه هدف گیری به خلبان اجازه می دهد حتی حین مانورهایی با نیروی گرانش بالا، موشک های سایدوایندر را با نگاه خود هدایت کند، اما آنها بسیار گران قیمت هستند - حدود 214 هزار دلار برای هر کدام - و ابزاری استاندارد برای همه خلبان ها نیستند.

خلبانانی که بر فراز خاک دشمن پرواز می کنند دارای تجهیزات اضافه هستند که از آن جمله می توان به یک رادیو بقا با قابلیت رمزنگاری صوتی و جی‌پی‌اس، و دستگاه های ارسال سیگنال فروسرخ که فقط توسط نیروهای خودی قابل مشاهده هستند، اشاره کرد. خلبانان در این قبیل ماموریت ها یک سلاح گرم نیز حمل می کنند. تپانچه سبک 9 میلیمتریسیگ سائور M11-A1توسط نیروی دریایی ارتش آمریکا استفاده می شود.

عینک ها و ساعت های مچی

خلبانان جنگنده از زمان جنگ جهانی دوم به واسطه ساعت های مچی بزرگ و عینک های آفتابی خلبانی خود مشهور بوده اند. این ترندها امروز نیز ادامه دارند. شرکت های مختلفی عینک های آفتابی HGU-4/P از نوع خلبانی را برای نیروی دریایی ارتش آمریکا تولید می کنند. آنها دارای فریم های فلزی سبک و عدسی های غیرپلاریزه هستند. عدسی های پلاریزه امکان مشاهده نمایشگرها را به خلبانان نمی دهند.

تا همین اواخر ساعت های مچی کاربردی و بادوام کاسیو جی-شاک انتخاب نخست بیشتر خلبانان جنگنده بودند. اما در سال 2017، نیروی دریایی ارتش آمریکا استفاده از ساعت های هوشمند گارمین جی‌پی‌اس برای کمک به خلبانان به منظور ردیابی بهتر فیزیولوژی آنها هنگام پرواز را آغاز کرد. با استفاده از این ساعت ها سطوح اکسیژن، ضربان قلب و حتی فشار هوا در کابین هواپیما همگی قابل نظارت هستند.

چه چیزی پشت سر باقی می ماند!

خلبانان اجازه دارند تا پنج پوند (2.26 کیلوگرم) وسایل شخصی در پروازها به همراه داشته باشد، اگرچه پیش از پرواز کسی آنها را وزن نمی کند. بیشتر خلبانان، کارت شناسایی، کیف پول، تلفن همراه، چند خودکار، و یک دفترچه کوچک را به همراه می برند. اما در مناطق خطرناک، وسایل شخصی، به ویژه تلفن همراه، در ناو هواپیمابر باقی می مانند. برخی خلبانان حتی حلقه ازدواج خود را در ناو باقی می گذارند.

بیشتر بخوانید:

*هواپیمایی که از 4000 موشک فرار کرد و با خط کش طراحی شد!(+عکس)

*لویال وینگمن؛ نخستین هواپیمای جنگی جدید استرالیا طی نیم قرن گذشته (+عکس)

*بمب افکنی که هرگز بازنشسته نمی شود!(+تصاویر)

*میاسیشف VM-T آتلانت؛ بمب افکن ویژه حمل بار! (+تصاویر)

*موفقترین بمب افکن شوروی سابق و نیروی هوایی روسیه(+عکس)