پایگاه خبری فوتبالی - چهره شهرتوکیوبیانگر گوشه‌ای از اعتراض مردمژاپنبه برگزاری المپیک به دلیل گسترش شیوع کرونا است؛ چیزی در مایه‌های «رنگ رخساره خبر می‌دهد از سِر درون».

پرواز بعدی از دوحه به توکیو اما کاملاً متفاوت بود و شاید اگر در چند شهر دیگر «مسافر بین راهی» می‌زد باز هم جا داشت به طوری که هر سه چهار صندلی سهم یک نفر بود.

ساعت 18:55 به وقت محلی( 14:25 به وقت تهران) و همزمان با فرود هواپیما در فرودگاه ناریتای شهر توکیو پروسه‌ای جدید و البته سخت‌تر آغاز شد جایی که باید کارهای مربوط به پذیرش خبرنگاران و انجام تست کرونا انجام می‌شد. فرآیندی که از ساعت 19:30 آغاز شد و به کُندی و البته در شرایطی نه چندان مناسب پیش رفت. یک اتاق کوچک، گرم و بدون تهویه مناسب در اوج کرونا و کارمندانی که در گرما کوچکترین اعتراضی نمی‌کردند. شاید هم قطعی برق مثل تهران، طاقت ژاپنی‌ها را بالا برده است!

این موارد را در کنار صندلی‌هایی بگذارید که برای نشستن افراد در صف چیده شده بود و نشانی از حفظ فاصله اجتماعی نداشت و این موضوع برخلاف تصوری است که درباره ژاپن وجود دارد.

پس از گذشت چهار ساعت و منفی شدن تست کرونای کاروان رسانه‌ای ایران - تستی که از طریق بزاق دهان گرفته شد- نوبت به عزیمت به هتل رسید. در تاریکی شب اثری از هیاهوی المپیک نبود. انگار نه انگار توکیو میزبان بزرگترین رودیداد ورزشی دنیا است. چهره شهر بیانگر گوشه‌ای از اعتراض مردم ژاپن به برگزاری المپیک در کشورشان به دلیل بیم از گسترش شیوع کرونا است؛ چیزی در مایه‌های «رنگ رخساره خبر می‌دهد از سِر درون».

فاصله فرودگاه تا هتل با چراغ قرمزهای فراوان و پشت سر هم  - و شاید اعصاب خرد کن برای خیلی از ما آن هم در نیمه شب- گذشت. با این حال رانندگان ژاپنی در خلوتی شب هم زدن چراغ راهنما قبل از پیچیدن را فراموش نمی‌کردند حتی پشت چراغ قرمز و وقتی که در انتظار سبز شدن آن بودند.

توکیو این روزها به جای داشتن هیاهو برای رویدادی که هنوز نامش در سال 2021، «المپیک 2020» است، در سکوت به سر می‌برد. شهری که دیگر بدون توقف نیست و به واسطه اقداماتی که در فرودگاه انجام شد و چراغ قرمزهای پرتعدادش، می‌توان آن را «توکیو با توقف» نامید.

1470