بیایید در مورد خودروهایی صحبت کنیم که به عنوان کلاسیک شناخته می‌شوند. کلاسیک‌ها از دهه ۱۹۵۰ تاکنون نقش مهمی در اجتماعات دوست‌داران خودرو داشته‌اند، زمانی که خودروهای hot rod تازه شروع به پرسه زدن در خیابان‌های ایالات ‌متحده کرده بودند.

آن زمان بود که کاستوم کالچر اولین بار توسط گریسرها ارائه شد. البته بیشتر خودروهای hot rod آن روزها در واقع مدل‌های کلاسیک اصلاح‌شده پیش از جنگ بودند. گریسرها خیلی زود در دهه ۶۰ جای خود را به مسابقه ‌دهندگان درگ و طرفداران خودروهای عضلانی دادند، که در دهه ۱۹۷۰ نیز لورایدرها جای آن‌ها را گرفتند.

طی دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، اوضاع کمی تغییر کرد. طی آن‌ سال‌ها برخی از مدل‌های کلاسیک با مدل‌های دیگری جایگزین شدند. به عنوان مثال، کودکان دهه ۱۹۷۰ عاشق خودروهای زمان خود بودند، بنابراین حالا که آن‌ها بزرگ شده‌اند، آن مدل‌ها برایشان کلاسیک به حساب می‌آیند.

اکثر کودکان دهه هشتاد احتمالا یک پوستر لامبورگینی کونتاش، پورشه ۹۳۰ یا فراری تستاروسا روی دیوار اتاق‌خواب خود داشتند.

همچنین طی این سال‌ها، برخی از خودروهای کلاسیک به بخشی از پروژه‌های بازسازی پیوسته تبدیل شدند، یا حالا در یک قبرستان خودروهای اسقاطی به سر می‌برند.

بی ام و کلاسیک

برخی از خودروهای قدیمی به لطف عاشقان خودروهای کلاسیک عمر بیشتری از بقیه داشتند، که در دورانی بزرگ شدند که بنزین‌ها هنوز مقدار زیادی سرب داشتند، خودروها از تایرهای چندلایه استفاده می‌کردند و می‌شد هر خودرویی را با دسته خاصی از ابزارها تعمیر کرد.

خودروهای مدرن کلاسیک!

خودروهای مدرن چطور؟ پس از اینکه عاشقان خودروهای کلاسیک از دنیا بروند، چند درصد از مردم میراث آن‌ها را به ارث می‌برند؟ البته، با وجود معرفی پیشرانه‌های انژکتوری و قطعات الکترونیکی، جوانان هنوز به خودروهای قدیمی علاقه دارند. اما خودروهای امروزی هیچ شباهتی با آن مدل‌های قدیمی ندارند.

چه کسی به خود زحمت می‌دهد تا یک مرسدس بنز SLS AMG با فریم آلومینیومی را پس از بیست یا سی سال بازسازی کند؟ پیچیدگی مکانیکی و الکترونیکی خودروهای امروزی چیزی نیست که با چند آچار قابل تعمیر باشد.

علاوه بر آن، اکثر خودروهای امروزی طول عمر حدودا هفت ساله دارند، که پس از آن یک نسل جدید و پیچیده‌تر جایگزین آن‌ها می‌شود. به عبارت دیگر، مدل‌های کلاسیک مدرن به نوعی یک تناقض هستند. آن‌ها فقط یک سری وسایل نقلیه با عمر محدود هستند تا اینکه یک مدل جدیدتر جای آن‌ها را می‌گیرد.

احتمالا آخرین خودروهایی که در آینده به عنوان کلاسیک درنظر گرفته می‌شوند متعلق به دهه ۱۹۹۰ خواهند بود، زمانی که کامپیوترها بیشتر به عنوان ابزار تشخیصی به کار برده می‌شدند تا اینکه مثل دوران کنونی ابزاری مهم در تعمیر خودروها باشند و عامل انسانی را از معادله حذف کرده باشند.

فولکس واگن بیتل

خودروهای مدرن بدون استفاده از کامپیوترها اصلا کار نمی‌کنند، چون بیشتر مشکلات خودروهای امروزی شامل باگ‌های کوچک نرم‌افزاری هستند که نمی‌توان با چند آچار و کمی رنگ آن‌ها را حل کرد.

حتی نمی‌خواهیم به مشکل مونتاژ یکپارچه اشاره کنیم. در گذشته، شما فقط یک شاسی، موتور و سیستم انتقال قدرت داشتید. هر چیز دیگری را می‌شد به صورت دستی در یک انبار به صورت سفارشی ساخت. امروزه شاهد ساخت‌وساز یکپارچه، سیستم‌های الکترونیکی یکپارچه، حسگرهایی که با هم ارتباط برقرار می‌کنند و غیره هستیم.

به عبارت دیگر، در آینده شاهد عرضه خودروهای ایمن‌تر، با موتورهای قدرتمندتر و کم‌مصرف‌تر و گجت‌های بیشتر برای سرگرم شدن سرنشینان طی جابجایی خواهیم بود. همچنین در آینده شاهد حذف خودروهای کلاسیک و عاشقان آن‌ها از فرهنگ عامه خواهیم بود.

شما دیگر داستانی درباره یک پسر نوجوان و پدرش را نمی‌شنوید که در گاراژ خانه خود روی بازسازی یک مدل کلاسیک کار می‌کنند، چون این خودروها در آینده به وسایل حمل و نقل کهنه و منسوخ تبدیل می‌شوند.

این واقعا جای تأسف دارد، اینکه آینده در حال نابود کردن فرهنگ خودرو و تبدیل آن به یک صنعت لوازم خانگی دیگر مثل بقیه صنایع است.