از روزی که ترامپ از مسند قدرت در آمریکا به کنار گذاشته شد؛ خوش بینی ها در سطح بین المللی نسبت به افزایش همکاری و تعاملات بین المللی افزایش یافت. اساسا ترامپمظهر ملی گرایی نوین اقتصادیمخالف هر گونه رویکرد همگرایانه در سطح جهانی بود.

آشفتگی های بین المللی در دوره ترامپ که تقریبا روابط همه کشورهای دنیا با واشنگتن دچار تنش و آشوب شد؛ خود گویای همه چیز است. از این جهت جهان بدون ترامپ امن تر شده و به سمت همگرایی و تعامل بیشتر در حرکت است. طبیعی است که جهان پساترامپ فرصتی را به روی همه کشورهای دنیا برای افزایش سطح تجارت و بازرگانی خارجی اش فراهم ساخته است.

این موضوع صرفا برای ایران صدق نمی کند و شاهد این مساله هستیم که کشورها به دنبال تنظیم دوباره روابط اقتصادی و تجاری شان با یکدیگر در سطح منطقه ای و بین المللی هستند. دیگر برخلاف سابق کشورها از مذاکره و گفت و گو با یکدیگر هراس ندارند.

مذاکرات اخیر برجامیکه در وین رقم خورد نشان از همین مسیر رو به جلو در گفت و گو و مذاکره در جهت کاهش تنش ها دارد. واقع امر این است که باید از شرایط جدید جهانی که کشورهای عضو برجام که در تلاش برای حفظ و تقویت این توافق هستند؛ استفاده بهینه را برای حذف نظام تحریم ها و گره گشایی در تجارت خارجی مان بهره گیریم.

اساسا سیاست قلمرو تلاش برای حفظ و ارتقای منافع ملی است و ابزار تامین اش، نخست اجماع داخلی و در مرحله بعدی اتخاذ یک سیاست خارجی توسعه گراست.

در این موضوع که آمریکا تحریم های ظالمانه علیه ملت ایران طی چهار سال اخیر وضع کرده و باعث محروم شدن کشور از فروش نفت و درآمد ارزی حاصله از آن شده است؛ تردیدی نیست. اما موضوع در اینجاست که چگونه به حفظ و حراست از منافع ملی مان بپردازیم.

اخیرا تحلیلی در یکی از روزنامه های اصولگرای کشور منتشر شده بود که کلید حل مشکلات کشور را نه در وین بلکه در پاستور دانسته بود. این موضوع از چند جهت قابل تحلیل است.

یکی اینکه نگاهی به بازارهای مالی کشور به خصوص در دو حوزه طلا و ارز می تواند پاسخی منطقی و متقن به این پرسش دهد که ابزار حل مشکلات اقتصادی کشور از چه طریق و مسیری است.

از روزسیزدهم فروردینماه که امیدها بهاحیای برجامبا گفت و گوهایی که میان وزاری خارجه چهار کشور عضو برجام با ایران صورت گرفت؛ شاهد سقوط نزدیک به یک میلیونی قیمت سکه و کاهش بیش از ۵۰۰ تومانی قیمت دلار هستیم.

البته که کلید حل مشکلات کشور در داخل و نهادهای اصلی تصمیم گیر همچون پاستور و بهارستان است. منتهی مساله در اینجاست که با اجماع داخلی به سمت استفاده از فرصت های بین المللی حرکت کنیم.

در واقع توسعه و پیشرفت در گرو ارتباطات گسترده و همه جانبه بین المللی است. اتفاقا هر چه دایره ارتباطی و تعاملی کشور با نظام بین الملل بیشتر باشد به همان نسبت امکان تحریم و نادیده گرفتن آن کشور کمتر می شود بی دلیل نیست که بعد از نهایی شدن توافق استراتژیک بیست و پنج ساله میان ایران و چین، این موضوع در سطح رسانه های طراز اول کشورهای اروپایی و آمریکایی مطرح شد که تحریم های ترامپ باعث نزدیکی ایران و چین شد.

نوع توافق که از جنساستراتژیکاست و رقم سرمایه ای که قرار است طبق توافق در بازه زمانی ۲۵ ساله وارد اقتصاد و صنعت کشورمان شود؛ همگی باعث شده که محور بروکسل و واشنگتن متوجه تغییرات ژئوپلیتیکی جدید در خاورمیانه باشند.

سرمایه گذاری ۴۰۰ میلیارد دلاری در دو بخش انرژی و حمل و نقل بخش اعظم نیازهای سرمایه گذاری کشورمان را در این دو حوزه مرتفع می سازد. باید از این فرصت به بهترین شکل ممکن در جهت جذب سرمایه گذاری های بیشتر و رفع فوری نظام تحریم ها استفاده کرد.

باید با توازن بخشی به سیاست خارجی بتوانیم بهره گیری مناسب و هوشمندانه از نظام بین المللی داشته باشیم. امروز همکاری استراتژیک با چین فرصتی جدید به روی اقتصاد و تجارت کشور است و باید از همین ظرفیت برای تجارت و جذب سرمایه گذاری قدرت هایی دیگری نظیر هند، اروپایی ها بهره گرفت.

گزاره مهمی که وزیر خارجه چین در سفر به تهران و دیدار با رئیس جمهوری محترم کشورمان مطرح کرد؛ ضرورت استفاده از فرصت جدید جهانی برای رهایی از نظام تحریم ها بود. وزیر خارجه چین به صورت صریح و بی پرده اعلام کرد که افزایش تجارت و تعاملات در گرو کاهش نظام تحریم هاست.

تحریم ها به مثابه رنجیری به تار و پود اقتصادی کشور است که مانع حضور سرمایه گذاران در کشور شده و باید این زنجیر با ابزار دیپلماسی و گفت و گو برداشته شود./ ایرنا