خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛جنجال‌های نخست فضای مجازی پیرامون هر سوژه و مساله‌ای، مثال آتش گر گرفته در ساختمانی است که بی‌رحمانه می‌سوزد اما با رسیدن نیروهای امداد و آتش‌نشانی به طرفه العینی خاموش می‌شود.

هیچ سوژه‌ای در فضای مجازی -از شاخ‌های آن بگیرید تا دم‌دستی‌ترین نمونه‌هایش- سوژه‌هایی ماندگار نبوده اند. بنابراین ماجرای آرات، پسر ایرانی که این روزها گویا در مدرسه فوتبال لیورپول حضور دارد، به همین سادگی فراموش شد. چند روزی خیلی‌ها درگیر این مساله بودند اما با فروکش کردن ترکش‌های نخست آن، دیگر کسی از آرات سخن نمی‌گوید.

واقعیت اما این است که آرات حسینی یک پدر پی‌گیر داشت که با سماجت می‌خواست استعداد پسرش شکوفا شود؛ او از هر روشی که برای رسیدن به این مقصود استفاده کرده باشد، شواهد نشان می‌دهد در مدارس فوتبال ایران یا بخش فوتبال پایه به خواسته‌اش نرسید. چرا که اساسا در فوتبال ما، رده‌های پایه اهمیتی ندارند.

آرات بی تردید با همین سطح استعداد که درباره‌اش قضاوت نمی‌کنیم، تنها مورد مستعد فوتبال ایران نیست؛ چرا که استعدادهایی مانند آرات حسینی در کشور ما به وفور پیدا می‌شوند که اینستاگرامی نیستند و در نتیجه تا همین حد که آرات دیده شد نیز هرگز دیده نمی‌شوند.

آرات چه غلط چه درست، چه با راهنمایی‌های صحیح پدر یا حتی اجحاف در حق او، از ایران رفت. او یا در لیورپول موفق می‌شود و راهش را پیدا می‌کند، یا حوادث دیگری در انتظارش خواهد بود؛ هر چه هست این که خود ما در بحث رسانه‌ها، هرگز فوتبال رده‌های پایه را جدی نگرفتیم و تیم‌های نوجوانان، جوانان و امیدها را ندیدیم. هر بار که این تیم‌ها راهی مسابقات شدند، ما فقط در انتظار نتیجه نهایی ماندیم و عموما هم با هر شکست ناراحت‌کننده‌ای، یادی از فوتبال پایه کردیم و غر زدیم! در غیر این صورت سال‌هاست حسن روشن از وقایع ناراحت‌کننده در رده‌های پایه، داد سخن سر می‌دهد اما هرگز آن‌چه او و دیگران گفتند را جدی نگرفتیم.

آرات‌حسینی‌ها برای مطرح شدن به اینستاگرام پناه می‌برند و از این رسانه جهانی به درست یا غلط در جهت رسیدن به منافع خود استفاده می‌کنند اما اگر فوتبال ایران دارای یک سیستم و مدیریت مدرن بود، بی‌تردید این استعدادها در فضای مجازی باقی نمی‌ماند و به طور خودکار کشف می‌شد.

آرات از ایران رفت اما استعدادهای نوشکفته و فوق‌العاده دیگری وجود دارند که ما نمی‌دانیم آن‌ها را چگونه باید ببینیم و حتی به فرض دیدنشان، در کجا چه مدارس و کدام رده پایه از این بچه‌ها استفاده کنیم.

ما می‌توانیم تا ابد از آرات حسینی و پدری که ظاهرا با عصبانیت به خیلی‌ها در لایوها می‌تازد خرده بگیریم و در مذمت اتفاقاتی که رخ داده با ژست‌های طلبکارانه، واژه‌هایی را نیز سرهم‌بندی کنیم اما این از اصل ماجرا نمی‌کاهد؛ ما استعدادهای خود را نه تنها کشف نمی‌کنیم که بعضا بسیاری از آن‌ها را در خاک فراموشی دفن می کنیم. این را هیچ وقت یادمان نرود.