به گزارش خبرنگار فرهنگیخبرگزاری تسنیم، شب‌های قدس برای سال‌ها تاریک بود. ستاره‌ها بودند، ماه بود، خورشید هم هر روز از مشرق طلوع و در غرب غروب می‌کرد؛ اما روزگارِ آنجا تاریک بود. سالیان سال آنجا و در سرزمین‌های اشغالی کسی نشانی از امید ندیده بود. آنجا سرزمینی اشغالی است که چشمِ صاحبان اصلی‌اش همچنان روی آن مانده و خواهد ماند.

بالاخره در پسِ هر تاریکی، روشنایی در راه است و شبِ قدس هم بالاخره ستاره باران شد. ستاره‌هایی به بزرگیِ ستاره‌هایِ تخیلِ ونسان ونگوگ در تابلویِ مشهورِ «شب پرستاره»؛ ونگوگ زمانی که براساس تخیلاتش تابلوی «شب پرستاره» را کشید، شاید هرگز تصور نمی‌کرد که روزی روزگاری این تصورِ ذهنی او تا این حد به واقعیت تبدیل شود.

نخستین ساعات بامدادِ یکشنبه را در فلسطین اشغالی هرگز کسی از یاد نخواهد برد. موشک‌ها و پهبادها بر فراز سرزمین‌های اشغالی پرواز می‌کردند؛ پرواز موشک‌ها آنچنان پرتعداد بود که هر کدام مانند ستاره‌ای بزرگ بر آسمانِ اورشلیم می‌درخشیدند و طیِ مسیر می‌کردند. شخصی در آنجا و در کنار مسجدالاقصی از زاویه‌ای که گنبد مسجد در تصویر مشخص است، حرکتِ پهپادها و موشک‌ها را برفراز آسمانِ اورشلیم ثبت کرده است؛ تصویری که خیلی زود جهانی شد.

انتشار همین تصویر بود که ایده‌ی آسمانِ پرستاره‌ی اورشلیم را شکل داد. آسمان اورشلیم در شب حمله ایران به سرزمین‌های اشغالی،‌ در حالی به نقاشیِ ونگوگ تشبیه شد که نفسِ حمله به اسرائیل، شباهت‌های مفهومی بسیاری به نقاشیِ «شب پرستاره» ونگوگ دارد.

نخستین بار مهدی سرکانی، این تصویر را که خودش مبدع آن بوده در اینستاگرام منتشر کرده است.

نام این اثر ونگوک همانطور که گفته شد، شب پرستاره بود؛ در عملیات ایران هم شب فلسطین اشغالی پرنور شد؛ هر کدام از موشک‌ها‌ و پهپادهای ایران مثل چراغی آسمان را روشن می‌کردند و آنها که «باید» از پدافند می‌گذشتند هم گذشتند و به هدف اصابت کردند.

با شب پرستاره‌ی ایران می‌شود ماه ها و سال‌های بعد هم آثار هنری خلق کرد.

ونسان ونگوگ از نقاشان سبک پست امپرسیونیسم بود، این سبک زمانی به وجود آمد که نقاشی از فضای سنتی خود خارج شده و دریچه ای به روی ذهن و روح هنرمندان باز کرده بود.

در واقع نقاشانِ سبک پست امپرسیونیسم به نوعی برای دیگر هنرمندان الهام‌بخش بودند و دریچه‌های تازه‌ای را برای آنها باز کردند.

پاسخ موشکیِ ایران به شیطنت اسرائیل هم برای تمام کشورهای منطقه و البته دنیا الهام‌بخش بود. آنها فهمیدند که گنبد آهنینی که رژیم صهیونیستی از آن دم می‌زد، نفوذپذیر است. این حمله تمامِ معادلات را درباره اسرائیل به هم زد. دنیا انگشت به دهان مانده از آنچه رخ داده است.

از سوی دیگر مردمانِ ساکن در سرزمین‌های اشغالی بودند که از چندین روز قبل از حمله موشکی و پهبادی ایران، در وحشتی عجیب فرورفته بودند. آنها همه چیز را تعطیل کرده بودند و حتی خبر آمد که به جمع کردن آذوقه هم روی آورده‌اند. اگر بخواهیم وحشتِ مردمانِ ساکن در سرزمین‌های اشغالی و البته وحشت مسئولانِ رژیم صهیونیستی از حمله‌ی موشکی و پهبادی ایران را به تصویر بکشیم، شاید بهترین گزینه تابلوی «جیغ» باشد.

«جیغ» را ادوارد مونک نقاش سبک اکسپرسیونیسم کشیده که روایتی از وحشتِ یک مرد روی یک پل است. شاید به جای تصویر آن مرد روی آن پل در نقاشیِ‌ ادوارد مونک، بتوان چهره‌ی بنیامین نتانیاهو را تصور کرد که از پاسخ مقتدرانه‌ی کشورمان به شدت در وحشتی عجیب فرورفته است.

دو تابلوی ماندگار در دنیای هنر، چه روایتگرانِ صادقی برای عملیاتی تاریخی بودند. عملیاتی که البته در دفاع و در پاسخ به جنایاتِ رژیم صهیونیستی شکل گرفت؛ وگرنه ایران هرگز آغازگر هیچ درگیری نبوده است.

ترکیب دو تابلوی «شب پرستاره» اثر ونسان ونگوگ و تابلوی «جیغ» اثر ادوارد مونک؛ به خوبی حال و روز سرزمین‌های اشغالی و بنیامین نتانیاهو را
در شب «وعده صادق» روایت می‌کند.

انتهای پیام/