به گزارشخبرگزاری تسنیماز قم، در روز هشتم ربیع الاول سال 260 هجری قمری، امام حسن عسکری(ع) توسط معتمد خلیفه عباسی به شهادت رسید و حضرت مهدی(ع) به امامت رسید و نهم ربیع الاول آغاز امامت امام زمان(عج) است.

در یک هفته اخیر در سلسله یادداشت‌هایی از متخصصان و اساتید حوزه و دانشگاه درخبرگزاری تسنیمبه تبیین ابعاد مختلف نهم ربیع الاول و وظایف منتظران در دوران غیبت پرداختیم. در روزهای گذشته شش یادداشت با عنوان "چگونه با امام زمان(عج) بیعت کنیم؟"، "معنای لغوی و مفهومی عهد و بیعت با امام"، "وفای به عهد و پیمان با ولی خدا"، "وظیفه سنگین جبهه حق در دوران غیبت"، "خوانشی از عهد، عقد و بیع با امام مهدی" و "نصرت و یاری امام مهدی(عج) در عصر غیبت" درخبرگزاری تسنیممنتشر شد و امروز مطلب هفتم را منتشر خواهیم کرد.

یادداشت هفتم: پایداری در عهد و پیمان با ولی خدا

نهم ربیع الاول سالروز آغاز امامت امام زمان(ع) است. در روایتی آمده که شخصی به نام حذیفه از آقا امیرالمؤمنین درباره نام های این روز سوال کرد و حضرت نام‌هایی را برای این روز بیان کردند. از جمله این روز غدیر ثانی است. در روز عید غدیر روز اعلام ولایت‌ امیرالمؤمنین علی(ع) است و روز بیعت با ایشان و روز نهم ربیع هم روز آغاز امامت امام زمان و بیعت با آن حضرت است. همانگونه که روز غدیر خم روز بیعت با اولین امام بود، روز نهم ربیع‌هم روز بیعت با آخرین امام است.

مرحوم میرزا جواد آقای تبریزی؛ عالم بزرگ و شریف شیعه در کتاب المراقبات خود می‌نویسند: انسان باید روز نهم ربیع را شکرگزاری کند به‌خاطر نعمت بزرگ امامت که در این روز نصیب ما می‌شود، همانطور که روز غدیر روز بزرگی است و اعلام ولایت معصومین است، روز نهم ربیع‌الاول هم روز امامت امام زمان(عج) است.

اینکه می‌گوییم روز بیعت با امام زمان است، کلمه بیعت یک کلمه عربی و به معنای خرید و فروش و معامله کردن است. فروختن یک چیز را در عربی بیع می‌گویند. در میان عرب رسم اینگونه بود که وقتی یک معامله‌ای را انجام می‌دادند و قطعی می‌شد دو طرف معامله باهم دست می‌دادند و وقتی باهم دست می‌دانند، یعنی این معامله محکم و تمام شد و نقل و انتقال صورت می‌گیرد. در بیعت هم این اتفاق انجام می‌شود و وقتی کسی می‌خواهد با دیگری بیعت کند دست در دست او قرار می‌دهد. وقتی شما دستت را در دست او قرار دادی، می‌گویند بیعت. وقتی کسی با امام زمانش دست می‌دهدو با او بیعت می‌کند یعنی خودم را به طور کامل در اختیار تو قرار می‌دهم و مطیع و فرمانبردار تو هستم.

در بیعت یک بُعد کمی و یک بُعد کیفی وجود دارد ‌که ما باید به هر دو بُعد آن توجه داشته باشیم تا بیعت ما یک بیعت درست باشد. در عید غدیرخم وقتی پیامبر می‌خواست برای امیرالمؤمنین بیعت بگیرد، بیعتی که پیامبر در روز غدیر خم‌گرفت، فقط برای امیرالمؤمنین نگرفت بلکه برای همه 12 امام از مردم گرفت و در آنجا به مردم فرمود: شما موقع بیعت بگویید: ما بیعت می‌کنیم با امام‌ خودمان با قلب و دل و جان و زبان و دستمان. بیعت همه جانبه بیعتی است که با جان و دل و دست و زبان است و معنای ایمان هم همین است، یعنی انسان خود را ملزم می‌کند به تبعیت با دل و جان و اعضا و جوارح و با همه وجود.

در بیعت هم وقتی می‌گوییم‌ بیعت می‌کنم یعنی با جان و دل بیعت می‌کنم؛ وقتی بیعت می‌کنیم بیعت با امام‌، بیعت با خداست. خداوند می‌فرماید: إِنَّ ٱلَّذِینَ یُبَایِعُونَكَ إِنَّمَا یُبَایِعُونَ ٱللَّهَ یَدُ ٱللَّهِ فَوۡقَ أَیۡدِیهِمۡ، یعنی: ای پیامبر کسانی که با تو بیعت می‌کنند در واقع با خدا بیعت می‌کنند و دست خدا بالای دست آنهاست. هر کس دستش را در دست ولی خدا یا پیامبر می‌گذارد دست خدا بالای این دست‌هاست و بیعت با خداست و خدا می‌شود مشتری. وقتی این بیعت انجام شد، وقتی تو با جان و ول و دست و زبان با ولی زمان بیعت کردی، خداوند خریدار تو می‌شود و در مقابلش بهشت را به شما عطا می‌کند. این‌ بُعد کیفی بیعت است؛ در بعد کیفی باید انسان با تمام وجود بیعت کند.

در بُعد کمی، در خطبه غدیر پیامبر(ص) به مردم می‌گوید:نُبایعُک عَلی ذالِک بِقُلوُبِنا وَأَنْفُسِنا وَأَلْسِنَتِنا وَأَیدینا . علی ذالِک نَحْیی وَ عَلَیهِ نَموتُ وَ عَلَیهِ نُبْعَثُ . وَلانُغَیرُ وَلانُبَدِّلُ ، وَلا نَشُک ( وَلانَجْحَدُ ) وَلانَرْتابُ، وَلا نَرْجِعُ عَنِ الْعَهْدِ وَلا نَنْقُضُ الْمیثاقَ. ‌به مردم بگویید ما بر این بیعت هستیم‌ و بر این این بیعت نحیی؛ زندگی می‌کنم، نموتُ؛ می‌میریم، نُبعِث؛ برانیگیخته می‌شویم، و لانُغَیرُ؛ تغییرش نمی‌دهیم، و لانُبَدِّلُ؛ تبدیلش نمی‌کنیم، و لانَشُکُ و بر این بیعت شک نمی‌کنیم، و لانَرجِعُ عهدا؛ از این عهد برنمی‌گردیم، وَ لانَنْقُضُ الْمیثاقَ؛ و ما عهدشکنی نمی‌کنیم... به این ترتیب هر کسی باید در طول حیاتش مراقب این عهد باشد و پایدار بماند.

اللّٰهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِیحَةِ یَوْمِی هٰذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَیَّامِی عَهْداً وَ عَقْداً یعنی من در این روز در همه روزهای زندگی پای این عهد و پیمانم هستم. ما باید بر این عهد ثبات قدم داشته باشیم و اگر ما وفادار نباشیم یک فاجعه رخ می‌دهد. تجربه تاریخی نشان داده اگر پای عهدمان نباشیم سیر قهقهرایی طی و عقبگرد می‌کنیم. مثل زمان پیامبر که این اتفاق افتاد و جنگها و سختی‌ها و مصیبت ها ادامه داشت تا اینکه زمان امام زمان (ع) به‌خاطر همین پایبند نبودن به عهد، خداوند دستور غیبت صادر کرد چون مردم هنوز پایبند به عهد نیستند.

اگر قرار است ظهوری اتفاق بیفتد باید به دنبال این باشیم‌ که بر عهدمان پایدار باشیم و عهدشکنی نکنیم، اگر به عهدمان با ولی خدا پایبند باشیم آنوقت است که ظهور اتفاق می‌افتد و شاهد اتفاقات زیبای عصر ظهور عدالت خواهیم بود.

نویسنده: حجت الاسلام‌ مهدی لطفی؛ استاد مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم

انتهای پیام/