تشویق کردن هم حد دارد، گاهی
وقت ها تشویق نا به جا تاثیر عکس دارد، امروزه والدین به شدت فرزندان خود ار تشویق
می کنند،تا جایی که کودکان برای کوچکترین کاری توقع تشویق شدن پیدا کرده اند.

در این مطلب به این موضوع می‌پردازیم که تشویق فرزندان تا چه حد طبیعی است و از چه
زمانی تبدیل به یک رفتار مخرب می‌شود.


تشویق شدن توسط پدر و مادر و انگیزه دادن و امید به بچه‌ها برای ادامه راه و کارها
لازم است ولی در صورتی که این کار تبدیل به یک عادت شود و برای هرکار کوچک و حتی
معمولی بخواهیم بچه‌ها را تشویق کنیم اثر بدی روی بچه‌ها می‌گذارد و حتی گاهی آن‌ها
را از ادامه راه منصرف می‌کند.

تشویق زیاد باعث بی انگیزه
شدن بچه ها می شود

زمانی که کودکان برای کارهیا
کوچکی مدام تشویق شوند و مورد توجه قرار بگیرند دیگر از این احساس برتر بودن بی
نیاز خواهند شد و این باعث می شود تا دلیلی برای برداشتن قدمهای بعدی و کارهای
دشوارتر نداشته باشند

شاید با مطالعه این مورد با
خود تصور کنید پس شاید اگر فرزندتان را تشویق نکنید بهتر باشد اما آیا واقعا ایراد
از خود تشویق است یا روشی که این گروه از مادران برای تشویق فرزندان خود از آن
استفاده کرده اند؟ روان شناسان معتقدند که اگر در زمان تشویق به برخی نکات توجه
نداشته باشید این تشویق نه تنها باعث افزایش رفتار نمی شود که می تواند باعث از بین
رفتن رفتارهای خوب کودکان نیز شود.

چند مثال از تشویق کردن صحیح فرزندان

«آفرین امروز خیلی مهربان بودی!»، «آفرین که امروز مداد رنگی ات را به دوستت دادی،
این رفتار تو نشانه مهربانی ات بود.» اگر بخواهید فرزندتان را تشویق کنید، کدام یک
از جملات بالا را استفاده می کنید؟ متخصصان می گویند جمله اول هرچند ممکن است زودتر
به ذهن والدین برسد و به خاطر کوتاه بودن آن بیشتر مورد استقبال قرار گیرد، اما
جمله مناسبی نیست.زمانی که می خواهید رفتاری در فرزندتان را تشویق کنید سعی کنید به
صورتی دقیق رفتار او را توصیف و رفتار فرزندتان را تشویق کنید و نه خود فرزندتان
را.

شاید بد نباشد تمرینی برای
تشخیص بهتر این موضوع داشته باشید. پس سعی کنید از بین جملات زیر جملاتی که رفتار
کودک را تشویق می کند شناسایی کنید: «تو بچه خیلی خوبی هستی!»، «آفرین که کمدت را
مرتب کردی»، «به به چه قدر خوش سلیقه هستی.»، «چه قدر نقاشی ات را تمیز کشیدی، هیچ
کجا از خط بیرون نزده ای»، «کمک کردن تو به مادرت در پهن کردن لباس ها نشان دهنده
احساس مسئولیت تو در خانه است.»، «آفرین که در مهمانی دیشب مودب بودی» ، «آفرین که
در مهمانی دیشب با همه سلام و احوالپرسی کردی.»

تشویق بیش از اندازه، فرزند را پر توقع می‌کند که باید در همه کارها بهترین باشد و
همین موضوع باعث می‌شود اگر نتواند در کاری موفق شود سریع احساس شکست کند و اعتماد
به نفسش کم می‌شود. بنابراین ممکن است به مرور در بقیه کارها با مشکل مواجه شود.

در برخورد با کودک و تشویق او واقعیت را بیان کنید نه چیز بیشتری. وقتی اغراق زیادی
می‌کنیم اعتماد به نفس کاذب به فرزند می‌دهیم و آینده بچه را با مشکل مواجه
می‌کنیم.
اگر از کودکی فرزندان مورد توجه زیاد و تشویق‌های مکرر والدین قرار بگیرند همین
توقع را از دیگران هم دارند و دوست دارند در همه شرایط و توسط همه افراد مورد تشویق
قرار بگیرند و رفتارشان مورد قبول باشد. در صورتی که این اتفاق نیفتد، احتمال دارد
فرزند نسبت به رفتار آن افراد که احتمالا مربی یا دوستان و ... هستند حساس شود و
گاهی حتی برخورد درست و صحیحی با آن‌ها نداشته باشد.
این‌گونه است که تشویق‌های ما به جای این‌که باعث رشد و پیشرفت شخصیت و رفتار
فرزندان‌مان شود باعث عقب راندن آن‌ها در کارها و زندگی می‌شود.

زینب طباطبایی / روزنامه
خراسان/ مجله سپیده دانایی