سرنوشت اصلی در دست ۲ بازیکن؛

پرسپولیس چطور دربی را می‌برد؟

سرخ‌پوشان برای رسیدن به پیروزی در دربی نیاز به درخشش ستاره سمت چپ خود و بستن راه نفوذ استقلال دارند.

به گزارش "ورزش سه"، راه پیروزی پرسپولیس نوع استفاده از مهدی ترابی است و سپس مهار گریزپایی به نام مهدی قایدی، اما اگر دلایلش را می خواهید بدانید پنج دقیقه وقت بگذارید که از خواندن این مطلب پشیمان نمی‌شوید!

داربی چند چند می شود؟ پیش‌بینی در فوتبال امری مبتنی بر یک سری داده ها و بخش دیگرش متکی به شانس و اقبال است.حتی بهترین آنالیزورها با سری ترین اطلاعات کامل نمی‌توانند، دقیق و صحیح نتیجه را پیش بینی کنند.اما در مورد روند بازی که همان فرم یک تقابل نود دقیقه ای است شاید بتوان چیزهایی را به درستی حدس زد. به این واسطه می شود بدون تعصب و جانبداری گفت؛ بله، پرسپولیس روی کاغذ شانس بیشتری را نسبت به رقیبش دارد.از نوع بازی مالکانه، بهتر چرخاندن توپ در تمامی نواحی زمین تا ایجاد موقعیت های پرتعداد. اینها شاخص هایی است که می شود برتری را به پرسپولیس داد اما این همه ماجرا نیست و نخواهد بود.سند می خواهید بازی رفت!

حرف صحیح این است فوتبال قابل پیش بینی نیست و داربی ها کاملا غیرقابل پیش بینی تر. اینکه تیم برتر لزوما برنده نیست شاید حرف درستی باشد اما تیم بهتر قاعدتا نمایش جذاب تری را ارائه می دهد.

سه داربی قبل که وظیفه هدایت قرمزها به عهده یحیی گل محمدی بود داده های فراوانی را به بیننده می دهد.

هیچکس آن سه تساوی را که یکی از آنها در ضربات پنالتی منجر به شکست و حذف پرسپولیس در جام حذفی شد را صرفا از روی شانس تحلیل محتوا نمی‌کند. یک جای کار پرسپولیس قطعا می لنگید همان طور که برتری های یک بر صفر برانکو بر شالوده‌ شانس و اقبال بنا نشده بود طبیعتا در این تساوی ها هم نمی شود پای اقبال را به اصل ماجرا باز کرد.

یک وجب تا تکرار زاید

نخستین داربی که از قضا تقابل یحیی با فرهاد بود خاطرتان است؟فاصله گلمحمدی با یک کامبک تاریخی یک وجب بود.چگونه؟ در آخرین دقایق آن پیکار که با نتیجه دو بر یک به سود آبی ها جریان داشت بشار رسن کار را به تساوی کشاند و درست یکی دو دقیقه بعد همه چیز مهیای یک سه بر دو تاریخی دیگر بود که اتفاقا باز هم یک ایرلندی در متن ماجرا قرار داشت. آنتوتی استوکس اگر چه نتوانست به سان هموطنش،ایمون زاید سه گل در ده دقیقه بزند اما سازنده گل دوم بود و در آخرین دقایق آن دیدار ،ضربه ایستگاهی اش با کمترین فاصله ممکن از تیرک عمودی دروازه حسینی عبور کرد. از زاویه پشت دروازه، یکی از عکاسان فیلم این صحنه را ثبت کرد و در آنجا مشخص شد تنها و تنها یک وجب فاصله قرمزها با یک سوپر بازگشت تاریخی دیگر بود.

در داربی دوم که این بار در جام حذفی بود باز هم همان حکایت قبلی تکرار شد؛درخشش قایدی، گل زودهنگام استقلال و عقب افتادن قرمزها. با این وجود واکنش پرسپولیس محکم و کوبنده بود. نه تنها گل خورده را جبران کردند که حتی با ضربه ناگهانی علی علیپور پیش افتادند. به خیال شان کار تمام بود؛ چه بازیکنان درون زمین و روی نیمکت ،چه میلیون بیننده پای تلویزیون، عملیات فتح را تمام شده می دانستند و جشن شادی را در بطن خویشتن زودتر از سوت داور برپا داشتند.

اما ...میلیچ سانتر می‌کند احمد نور تماشا، رادو روی خط دروازه درجا و دانشگر آب رفته را به جوی بازمی‌گرداند.این بار آبی ها کامبک زدند. دفاع پرسپولیس چند دقیقه حملات نیروی هوایی استقلال را تاب نیاورد تا در ضربات پنالتی از صعود به فینال جام حذفی باز بماند.

دور ریختن تجربه

تجربه این دو نبرد، بهترین داشته یحیی و دستیارانش بود برای مصاف سومین داربی. هواداران پرسپولیس هم می‌دانستند بعد از پیش افتادن با یک گل، تنها راه پیروزی و بیمه سه امتیاز،زدن گل بعدی و ایجاد فاصله امن است. در سومین داربی، استقلال گل زود هنگامی را زد و سپس دو گل را دریافت کرد. تجربه ضربه سر دانشگر هنوز داغ داغ بود از این رو پرسپولیس به درستی عقب نکشید و بدنبال گل سوم بود؛ آنها همه چیز را درست محاسبه کردند بجز احمد نورالهی و گل نزنی هایش را.

احمد سه بار شانس تمام کردن کار داشت اما همه را سوزاند تا مهدی قایدی برای او و سایر قرمزها کلاس گلزنی بگذارد. یک "سولوی" زیبا و تاریخی.دستور فقط این بود؛ توپ را به قایدی بسپارید و بقیه تماشا کنند.

بله می دانم همه هواداران سرخابی فریم به فریم آن سوپر گل را حفظ هستند، تکل دیرهنگامی که سیامک زد و می توانست یک پنالتی بی موقع باشد،محاسبه اشتباه کنعانی زادگان که عوض یورش به سمت زننده ضربه، از واهمه دریبل خوردن ترجیح داد دوپایش را ستون کند و از همه بدتر پیشبینی نادرست حامد لک که می خواست زودتر دایو بزند. تاوان آن دو دالانی بود که برای توپ قایدی باز کردند به سان طاق نصرت. عجب گلی، عجب تکراری،عجب جزایی!

یحیی درس لازم را می گیرد؟

اینک این چهارمین رودرویی یحیی و استقلال است. با آن اتفاقات آیا شما شهامت پیشبینی را دارید؟مخصوصا اگر همین چند روز قبل تقابل سپاهان و پرسپولیس را دیده باشید. قصه تکراری قرمزها در لیگ بیستم این است؛ قبل از پیش افتادن به سان بالرینی زیبا و متبحر هنرنمایی می کنند و پس رسیدن به خواسته، لباس زیبا و فاخر را از تن خارج کرده و شبیه یک گلادیاتور فقط می خواهند دفاع کنند و زنده بمانند.

شاید خیلی ها خرده بگیرند گل تساوی بخش سپاهان روی شانس و برخلاف موقعیت های دو تیم زده شد اما فوتبال همین است. نباید پس از پیش افتادن اصالت را فراموش کنی و بخواهی با دفاع (ولو منطقی) کار را تمام کنی. شاید هم بشود اما به بهای جان به لب کردن هواداران.

هواداران پرسپولیس در لیگ بیستم چندین بازی تیم محبوب شان را به یاد دارند که پس از پیش افتادن تغییر حالت داده و سپس مجازات شدند.شاخص ترین آنها تقابل با ذوب آهن بود حتی چیزی نمانده بود مقابل فولاد و ماشین هم این مجازات تکرار شود. برابر سپاهان هم عینا قابل پیش بینی بود مشکل کجاست و ایراد چیست. اما راهکار تقابل با آن چه می تواند باشد؟نه قصد ارائه راهکار جدیدی داریم و نه می خواهیم به چیزی اشاره کنیم که مربی سطح بالا و باسوادی مثل یحیی و دستیارانش از آن غافلند! هرگز.

کالدرون را به یاد بیاور

دو صد البته که یحیی خودش بهترین نفر برای تشخیص ایراد کار است.اما تنها لازم است یک فلش بک به یک سال و نیم قبل بزند، زمانی که خودش در مشهد بود و کالدرون سرمربی پرسپولیس.راز احیای پرسپولیس با کالدرون در نیمه‌ دوم، نیم فصل اول چه بود؟ کلید بازگشت،مهدی ترابی بود.

وینگر چپی که بدون شک بهترین نمایشش در این چند سال به دوره کالدرون باز می گردد. آدرس دقیق تر می خواهید بازی رفت ذوب آهن و پرسپولیس در لیگ نوزدهم. تیم منصوریان توان کافی برای شکست قرمزها را در فولادشهر داشت اما همان طور که کالدرون قبل از بازی به شاگردانش گفته بود کلید پیروزی گل اول است؛شما تنها پیش بیافتید بعد از آن راهکار گل های بعد با من.

پرسپولیس پیش افتاد و سریعا یک جابجایی درون زمین بوجود آمد؛ مهدی ترابی از وینگر چپ به کنار دست علیپور در خط حمله رفت. یک مهاجم با سرعت بالا، قدرت حمل توپ شگفت انگیز و مهم تر از آن ضربات نهایی. اگر گل محمدی پس از پیش افتادن برابر سپاهان از آن فرمول استفاده می کرد تردید نکنید پرسپولیس با ترابی ضربات بعدی را وارد می ساخت.

اگر پرسپولیس پیش افتاد تکلیفش چیست؟

در داربی روز جمعه تصور کنید بازی در نیمه‌ نخست مساوی است یا اصلا شبیه سه دیدار قبل،استقلال پیش افتاده. حالا باز تصویرسازی کنید پرسپولیس گل تساوی و پیروزی بخش را بین دقایق شصت تا هفتاد می زند. طبیعتا حالا این بیست دقیقه باقی مانده مهم ترین دقایق بازی به شمار خواهند رفت. قرار است چه شود؟ همانند بازی با سپاهان به عقب بیاید و دفاع کند اما خبری از ضد حملات برق آسا نباشد و یا اینکه همانند داربی رفت،همچنان رو به جلو باشد اما موقعیت ها از دست برود ؟

در هر دو صورت یک موضوع از اهمیت استراتژیک برخوردار است؛ کدام بازیکن در زمان ضد حملات در راس هرم هجومی، نقش فرار بزرگ را ایفا کند؟ اگر عالیشاه به بازی برسد شاید او نخستین گزینه باشد سپس عیسی و در آخر شهریار. دو نفر آخر سرعت لازم را برای استارت سریع ندارند اما عالیشاه توانش را دارد اما نخستین برنامه اش زمین خوردن درون هجده یا اطراف آن است.

در مورد پهلوان هم باید گفت احتمال گلزنی اش بسیار کم است او پیش تر فقط بار در این وضعیت صاحب موقعیت شد اما تا به امروز در لیگ برتر صفر گل زده در کارنامه دارد.پس چه کسی می ماند؟بله درست حدس زدید مهدی ترابی مهاجمی که قدرت بدنی لازم را دارد.سرعت کافی در ساق هایش دیده می شود و به راحتی توان عبور از یار مستقیم را در وجودش می بینیم و در انتها ضربه زن قهاری است.

دو تساوی و یک شکست حذفی تجربه گران‌بهایی را در خورجین یحیی گذاشت و حالا جمعه شب وقت استفاده از آن است.استقلال در صورت رسیدن فرشید اسماعیلی (احتمالش زیاد است) خط حمله‌ خطرناکی را خواهد داشت اما از همین حالا می‌شود ستاره را یک نفر دانست؛ مهدی قایدی.

اما عاقلانه تر آن است که پرسپولیس برای عبور از استقلال می بایست بیشتر به خط حمله‌اش متکی باشد. نه اینکه اصولا قایدی مهار ناپذیر باشد ، نه اینکه نتوان او را در گوشه ای از زمین گرفتار کرد . این ستاره ریز نقش در بازی رفت، نود و سه دقیقه کم سو بود اما در عرض تنها ۷ ثانیه ورق را برگرداند پس بدترین راهکار برای مهار او دل بستن به بازی تدافعی است .با احتساب وقت های اضافه در دو نیمه،در صوت تعویض نشدن او تقریبا نود و اندی دقیقه در زمین است. تصور کنید چند مهلت هفته ثانیه ای مهلت دارد؟ اما برای مهار او باید چه کرد؟

تجربه برانکو در مهار اکرم عفیف

به چند سال قبل برگردیم، شبی که پرسپولیس در دوحه می بایست برابر السد و وینگر آماده اش صف آرایی می‌کرد. در شب قبل از بازی،سیامک از برانکو خواست تا در این پست بازی نکند چرا که در وجود خودش توانایی مهارعفیف سرعتی را نمی دید. از یک سو او هرگز مدافع نبوده و از سوی دیگر مدافعان تخصصی هم برابر سرعت و تکنیک عفیف دچار اشتباه شده بودند.اما پاسخ برانکو او را دلگرم کرد؛هرگز قرار نیست تو و اکرم دوئل تان در شرایط یک به یک باشد. آدام همتی راهکار برانکو برای این مشکل بود. همتی مامور بود تا در تمامی صحنه ها نعمتی را پوشش دهد.

به این صورت درهر صحنه ای که وینگر السد از سیامک عبور می کرد این آدام بود که بلافاصله به او می چسبید.در طول آن پیکار سخت و فشرده که با برتری پرسپولیس در خاک قطر به پایان رسید، راهکار برانکو با کمی خوش شانسی جواب داد. حقیقتا مهار کامل عفیف شدنی نبود اما همینکه او برخلاف بازی با استقلال که مرحله قبل انجام داده بود، نتوانست آتش بازی راه بیاندازد، کار قرمزها را راه انداخت و آنها به فینال رفتند.

آدام یحیی کیست ؟

اگر ترکیب پرسپولیس در جناح راست همان ترکیب بازی با سپاهان باشد(نعمتی مصدوم به بازی برسد) باید پهلوان را وینگر راست دانست.حالا باید پرسید آیا احسان قادر است برخلاف بازی اصفهان، پوشش دهنده خوبی برای سیامک باشد؟ پهلوان بازنده چند دوئل با امید نورافکن بود از سوی دیگر هماهنگی زیادی در کارهای تدافعی بین او نعمتی دیده نمیشد، اما در حمله موضوع متفاوت است.سیامک و احسان درک درستی از حرکات یکدیگر دارند و هنگام هجوم می شود روی همکاری آن دو حساب کرد.با این وجود عاقلانه آن است که پرسپولیس حملاتش را روی جناح چپ پایه ریزی کند و جبهه راست را به مهار مهم ترین بازیکن استقلال اختصاص دهد.

از سوی دیگر اگر سعید آقایی شرایط مطلوب بازی در دفاع چپ را داشت، شاید وحید امیری کمک رسان بهتری نسبت به پهلوان بود. وحید از قدرت بدنی بالاتری برخوردار است و سخت تر دریبل می خورد.البته شاید سوپرایز ویژه یحیی برای مهار قایدی، استفاده از فرجی در دفاع راست باشد.

با این وجود هیچکس بهتر از کادرفنی از آمادگی بازیکنانش با خبر نیست.پس می بایست در این مورد حق انتخاب را تمام و کمال به یحیی و کادرش داد.
با این وجود آن چه در این سطور شرحش رفت مبتنی بر داده های پیشین است. در درست وغلط بودنش تا بعد از بازی اصراری نیست اما باید به این نکته مهم اشاره کرد که چندباره و به یک شکل، از یک سوراخ تکراری گزیده شدن، بدترین اتفاق ممکن برای هر طرفداری است.

مهدی طاهرخانی