اما آن روز شیخ رمال مراسم توبه را اجرا نکرد و وعده داد روز بعد به حضورش برسند تا درباره‌شان تصمیم‌بگیرد.
شیخ که در دیدار با پیرمرد ساز زن وسردسته نوازندگان دوره‌گردبا عمری فریبکاری در حق مردم گرفتار بحران روحی شده بود تا سحرگاه به توبه و زاری پرداخت تا خداوند از گناهانش درگذرد...
٭٭٭
همان شب که رمال پیر، نادم از گناهانش روی به درگاه خداوند آورده بود و برای بخشش از روسیاهی‌هایش زاری می‌کرد، در مرادآباد عصیان عجیبی در میان مردم علیه مظالمی کهگروه رمالانو دعانویسان به روستانشینان روا می‌داشتند شبانه اوج می‌گرفت.
هزاران تن به بام خانه‌ها دویدند و بر طبل و نقاره یا بر سینی‌هایی کوبیدند تا همگی در اعتراض به ممنوعیت ساز و نوا، خروش جمعی سر دهند و این خروش خشم و عصیان مردمی در اعتراض به قاضی آبادی و جمع رمالان و دعانویسان مقتدر بود.
هنگام ظهر مش صفدر پیشخدمت مخصوصطالع بینپیر وارد اتاق‌اش شد که دید «آقا» سر سجاده خوابش برده است. صفدر زانو زد و به آرامی صدایش زد.
-‌ آقا آمده‌اند، خودتان فرموده بودید، خدمت برسند. پیرمرد از خواب پرید و با چهره‌ای هراسان پرسید:
-‌ کیا صفدر؟ باز برای توبه؟
پیشخدمت با واهمه و نگرانی گفت:
- یادتان نیست آقا؟ فرموده بودید مطرب‌های دوره گرد امروز ظهر خدمت برسند؟ جواب‌شان کنم آقا؟ در سرسرا نشسته‌اند، سازهایشان را هم آوردند که توبه‌نامه به دستخط شما بگیرند؟
رمال پیر با یادآوری ساز زن‌های دیروز گفت:
- بیایند در اتاق نشیمن منتظر بمانند تا من به دیدن‌شان بروم.
شیخ برای هوشیاری بیشتر دستی به صورتش کشید و زیر لب دعایی زمزمه کرد. برخاست تا برای ملاقات با دستهمطرب‌هاآماده شود. چیزی به‌خاطر آورد و خدمتکار سالخورده‌اش را صدا زد و به او سفارش کرد.
- برای‌شان سفره پهن می‌کنی تا ناهارشان را بخورند. مش صفدر توصیه می‌کنم با آنها به احترام و مهربانی رفتار کن. یادت باشد اینها میهمان‌های گرامی من هستند.
- چشم آقا!
و رفت تا این میهمان‌های سفارش کرده آقا را بهاتاق مخصوص نشیمن دعوت کند.
به‌دعوت پیشخدمت، سردسته مطرب‌ها با تار کهنه یادگاری پدرش همراه سرنا نواز گروه که میمون تعلیم دیده را به رقص وا می‌داشت یا برای خنداندن تماشاچی‌ها از این حیوان می‌خواست با اشاره به ماتحت و سینه‌اش جای دوست و دشمن را نشان دهد، سازهایشان را برداشتند و راه افتادند.
پسرک هم که یکباره به خود آمده بود، هراسان نی‌لبک‌اش را برداشت و دنبال آنها راه افتاد. یک دایره زنگی کوچکی هم داشتند که پیرمرد سردسته آن را در یک جلد پارچه‌ای زیر بغل زده بود. وارد اتاق نشیمن که شدند با راهنمایی پیشخدمت برای خوردن ناهار پای سفره نشستند، سفره‌ای بلند و رنگین که بامرغ و ماهی تکه‌هایی از یک بره با ساغرهایی از انواع شربت به دستور «آقا» برای‌شان گسترده بودند.
ناهارشان را که خوردند، شیخ پا در اتاق گذاشت، بادستار و عباییبا حاشیه نوار زر دوزی شده که هر روز برای حضور در مجمع رمالان و دعانویسان ریش سفید به تن می‌کرد. در برابر مطرب‌ها نشست و با نگاهی به سازهایی که آماده برای شکستن در مقابل چیده بودند گفت:
- این اسباب طرب را نخواهید شکست و توبه نامه‌ای هم در کار نخواهد بود. اما به آنچه که من می‌گویم باید در کوچه و بازار عمل کنید و من ضامن جان شما خواهم بود..
آن دایره زنگی که کیسه دارد مال من و شما سه تن تار و سرنا و نی‌لبک‌تان را بر می‌دارید بروید درکوچه‌های آبادیتا مردم غمگین را دلشاد کنیم. از امروز دیگر از شکستن ساز و نوشتن توبه‌نامه خبری نیست...
ادامه دارد