«ویتولد شابوفسکی»، روزنامه‌نگار لهستانی، به این صرافت افتاد که ذائقه دیکتاتورها را با عملکرد سیاسی و توجه به‌سلامت جسمانی در یک‌روند عجیب‌وغریب، از طریق سرآشپز آنان شناسایی کند. پنج دیکتاتور خطرناک را مدنظر می‌گیرد تا از این راه به درون ذهن بیمارشان راه پیدا کند: «صدام حسین»، «عیدی امین»، «انورخوجه»، «فیدل کاسترو» و «پُل پوت». شابوفسکی می‌خواهد از طریق ذائقه این آدم ها پی به رفتار سیاسی و خانوادگی آنها ببرد؛ درواقع کشف یک نهانخانه‌ تاریک دور از دسترس. سرآشپزها، مانند وزرای قابل‌اعتماد و گاه بسیار امین، دوشادوش دیکتاتورها و قدم‌به‌قدم، در تمام سفرها رئیس‌جمهوری را دنبال می‌کردند. آشپزها در شرایط جغرافیایی متغیر، یا حتی وضعیت روحی و روانی هولناک آنها، می‌دانستند حس رئیس‌جمهوری با چه غذاهایی سازگار خواهد بود. درواقع به سه چیز فکر می‌کردند یکی اینکه شرایط خوش رئیس‌جمهوری را با طعم غذاهایی که دوست داشت، به درجه اعلا برسانند، یا اگر از تب خشم و کینه کنترل روانی خود را از دست داده‌اند چه گونه دسرهای آرام‌بخش همراه با غذاهای روح‌نواز تهیه می‌کردند تا رئیس‌جمهوری بتواند از طریق غذای موردپسندش، به شکل غریزی، کنترل اعصاب و روان خود را در راستای موقعیت سیاسی و تصمیم‌گیری‌های مهم، به دست گیرد. سوم درمی‌یافتند که دنیای هولناک آنها از کجا نشأت می‌گیرد.
صدام حسین در ذائقه و میل به غذا، همان رفتاری را از خود نشان می‌داد که در امور سیاسی پایبند آن بود. او بشدت روی غذاهایی که مربوط به جغرافیای وطنش بود از خود تعصب نشان می‌داد و می‌توان گفت ذائقه‌اش با رفتار ناسیونالیستی افراطی‌اش هماهنگ بود. وقتی نویسنده کتاب از «ابوعلی» آشپز مخصوص صدام می‌پرسد او چه گونه آدمی بود، فوری جواب می‌دهد: «حرام زاده‌ترین آدم بود.» صدام گاهی خودش غذای مورد طبع اش را درست می‌کرد و دیگران را مجبور می‌کرد آن غذای بسیار شور یا تند را بخورند. و دیگران از ترس می‌خوردند و دم نمی‌زدند و صدام قهقهه سر می‌داد. ابوعلی می‌گفت اگر غذایی را بد درست می‌کرد او 50 دینار جریمه‌اش می‌کرد. اما گاه که خودش غذا را بد درست می‌کرد 50 دینار به ابوعلی می‌داد. سراسر کتاب سرشار از خصلت‌های شیطانی افرادی است که به غذا مانند سیاست روزمره‌شان فکر می‌کردند.
مصایب آشپزی برای دیکتاتورها
نویسنده: ویتولد شابوفسکی
ترجمه: زینب کاظم خواه
انتشارات کتاب پارسه