او گفت: 45سال پیش با جوانی که یک کارگر ساده بود ازدواج کردم. درآمد همسرم به اندازه ای بود که به سختی می توانستیم شکم هشت فرزندمان را سیر کنیم. به هر بدبختی و سختی بود منزلی 50متری در حاشیه شهر خریدم و تلاش کردم تا فرزندانم را سر و سامان دهم. در این میان تحت پوشش کمیته امداد قرار گرفتم و ماهیانه500هزار تومان کمک مالی دریافت می کنم ولی با آن که دو پسر بزرگم به دلیل هزینه های سنگین قادر به ازدواج نیستند و از کارگری روزمزد هم درآمد چندانی ندارند، اما پنج دخترم را شوهر دادم که زندگی سه دخترم در آرامش می گذرد و خوشبخت شده اند.

حال آن که سرنوشت دو دختر دیگرم در زندگی به گونه ای دیگر رقم خورد.دختر بزرگم حدود 20سال قبل از همسرش طلاق گرفت چرا که اختلافات آن ها از همان روزهای اول زندگی آغاز شد و مانند یک غده سرطانی ریشه دواند. بعد از این ماجرا دخترم به منزل 50متری ما بازگشت و در کنار ما به زندگی ادامه دادولی خیلی زود مشکلات و سختی های بعد از طلاق از او یک دختر افسرده و عصبی ساخت، به گونه ای که دیگر حال و روز خودش را نمی فهمید.

من هم درباره افسردگی های روحی و روانی آگاهی نداشتم و نمی دانستم چگونه باید با او برخورد کنم تا این که یک روز دخترم خودش را از طبقه سوم ساختمان پایین انداخت تا به زندگی اش پایان بدهد، اما قطع نخاع و ویلچرنشین شد.

در حالی که از عهده هزینه های سنگین او بر نمی آیم و توان خرید لوازم بهداشتی اش را ندارم، باز هم نمی توانم او را رها کنم. از سویی دختر دیگرم به دلیل خیانت های همسرش دچار مشکلات حادی شده است که هر روز زیر مشت و لگد همسرش قرار می گیرد و کاری هم از دست من بر نمی آید.

او به خاطر فرزندانش نمی تواند طلاق بگیرد و از طرف دیگر هم زندگی در کنار ما برایش امکان پذیر نیست. دامادم به طرز وحشتناکی دخترم را کتک می زند و من با دیدن آثار کتک کاری های او دلم کباب می شود اما هزینه های گزاف پزشکی قانونی و دادخواهی را هم ندارم.

بررسی کارشناسی در این باره با دستور سرگرد جعفر عامری (رئیس کلانتری سپاد) در دایره مددکاری اجتماعی کلانتری آغاز شد.

23302