قصه، از سال 1369شروع می‌شود و داستان دختری که در روز عروسی‌اش زخم‌ها و اختلافات خانوادگی سر باز می‌کند و درگیری بین شخصیت‌های نمایشی اوج می‌گیرد و در حالی که پدر خانواده بیمار و بیهوش روی تخت افتاده، همه هم نگران پدر خانواده هستند و هم به‌هم خوردن مراسم عروسی. همه چیز در این نمایش دهه شصتی است. از تیپ‌ها و مراوده‌ها گرفته تا ماجرایی که بیشتر ریشه در این دهه دارد و اعضای خانواده هم به شکلی زیرپوستی نمایندگی تیپ‌های مختلف در دورانی خاص را به عهده دارند و بین‌شان هم طیف مذهبی به چشم می‌آید و هم طیف خوشگذران؛ اما ماجرای اصلی، ماجرای همان دختر کوچک خانواده است و مراسم ازدواجش. در واقع به نظر می‌رسد که مساوات این احتمال را در نظر داشته که پرداختن به این همه جزئیات و شخصیت که تعدادشان هم کم نیست می‌تواند تمرکز مخاطب را برای پیگیری قصه و خط روایی تا حدودی بگیرد یا حتی در جاهایی سلب کند و برای همین، استراتژی‌اش برای این شکل کار این بود که قصه را در یک خط و با کمترین پیچیدگی مطرح کند و شاهد روایت قصه‌ای باشیم که اساساً قصه طولی نیست و در عرض باز می‌شود و حرکت می‌کند. مثلاً با اینکه در صحنه‌پردازی و شیوه اجرای نمایش تلاش شده تا جزئیات تاریخی رعایت شود و مناسبات نوستالژیک دهه 60 بر فضای نمایش غلبه کند و از این بابت فقدانی وجود نداشته باشد اما داستان و روابط بر حول «فقدان» شکل می‌گیرد. برادر بزرگ خانواده مفقودالاثر است، برادر دیگر دچار بحران مالی شده، برادر دیگر می‌خواهد برای پیدا کردن کار به ژاپن برود، عروس‌های خانواده نسبت به هم بدبین هستند، برادر کوچک‌تر نقص بیانی دارد و به رسمیت شناخته نمی‌شود و... این نقص بیانی اعلام می‌دارد که او در ساختارِ زبان عرفی جایگاه فروتری دارد. چیزی که شخصیت این افراد را آشکار می‌کند روابط و تناقضاتی است که در خلقیات آنها وجود دارد و همین خلقیات متفاوت است که نمایشنامه‌نویس روی آنها دست گذاشته و با حرکت به سمت نوعی از رئالیسم همه را در بستر این وضعیت مرور می‌کند. متن مکتوب این نمایشنامه، آنقدر دراماتیک هست که اگر نمایش را چه با کارگردانی خود محمد مساوات و چه با کارگردانی نسیم ادبی هم ندیده باشید باز لذت خواهید برد و حتماً شما هم آن را یکی از نمایش‌های شاخص چند سال اخیر خواهید دانست.