محققان با تحریک گیرنده‌های نوعی چربی که به سرعت در بدن می‌سوزد، چربی موش‌های پیر را کاهش داده و با افزایش میزان عضلات، آن‌ها را از لحاظ وضعیت جسمانی شبیه موش‌های جوان کردند.

همه چربی‌ها یکسان نیستند؛ چربی سفید که ورزشکاران برای سوزاندن آن در قسمت شکم و ران تلاش بسیاری می‌کنند، انرژی مازاد را برای بدن ذخیره می‌کند. چربی قهوه‌ای اما نسخه مفیدتری از چربی به شمار رفته و بدن با سوزاندن آسان آن انرژی و گرما تولید می‌کند.

محققان به خاطر همین ویژگی جالب توجه چربی قهوه‌ای، سالها در مورد آن تحقیق کرده و به دنبال روشی برای افزایش سطح آن در بدن یا تبدیل چربی سفید به قهوه‌ای بوده‌اند. حال محققان دانشگاه «بُن» آلمان (Universität Bonn)روشی را کشف کرده‌اندکه سودمندی چربی قهوه‌ای را افزایش می‌دهد.

گیرنده‌ها(Receptors)، ساختارهایی «آنتن مانند» روی سلول‌ها هستند که با دریافت سیگنال‌های مولکولی، تغییراتی در سلول ایجاد می‌کنند. چربی قهوه‌ای مقادیر بالایی گیرنده A2B داشته و محققان با مطالعه آن به یافته جالب توجهی دست یافتند.

«Alexander Pfeifer»، محقق اصلی و نویسنده تحقیق می‌گوید: «در این تحقیق گیرنده‌های A2B چربی قهوه‌ای را با دقت بیشتری بررسی کردیم و رابطه جالب توجهی را کشف کردیم: هرچه در موش گیرنده A2B بیشتری تولید شود، میزان تولید گرما نیز بیشتر خواهد شد.»

این یافته نشان می‌دهد گیرنده‌های A2B فعالیت چربی قهوه‌ای را افزایش می‌دهند. محققان برای آزمایش این مورد، به موش‌های پیر نوعی ماده شیمیایی محرک به نام «آگونیست» (Agonist) را برای فعال کردن گیرنده A2B دادند و متوجه شدند موش‌ها به کمک این ترکیب چربی بیشتری را سوزاندند.

این آزمایش نتیجه جالب توجه دیگری هم داشت. چربی موش‌ها کاهش پیدا کرد ولی وزن آن‌ها تقریباً بدون تغییر ماند. پژوهشگران دریافتند بدن موش‌ها همزمان با چربی سوزی عضله هم تولید می‌کند. تحقیقات بیشتر نشان داد روی سطح سلول‌های عضلات نیز مقدار زیادی گیرنده A2B قرار گرفته است.

چهار هفته پس از شروع تحقیقات میزان جذب اکسیژن در موش‌ها حدود ۵۰ درصد افزایش پیدا کرد و حجم عضلات بدن آن‌ها تقریباً به سطح عضلات بدن موش‌های جوان رسید. نتایج این تحقیق نشان داد آگونیست‌های گیرنده‌های A2B می‌توانند درمان مناسبی برای معکوس کردن نشانه‌های پیری باشند.

محققان با انجام آزمایش مشابه روی سلول‌ها و بافت‌های انسانی متوجه شدند این روش برای انسان‌ها هم قابل استفاده است. متاسفانه همانند بسیاری از کارهای تحقیقاتی، این آزمایش نیز تا رسیدن به مرحله کارآزمایی بالینی مسیری طولانی در پیش دارد. محققان اشاره می‌کنند که هنوز فعال کننده گیرنده A2B برای استفاده در انسان‌ها مجوز نگرفته است، بنابراین عوارض جانبی آن ناشناخته هستند.

یافته‌های این تحقیق در ژورنالCell Metabolismمنتشر شده است.