پول پاشی برای یک لبخند ایسنا

به گزارش ایسنا، رامتین لطیفی در یادداشتی نوشت: با بازگشت دونالد ترامپ به قدرت، نه فقط کشورهای نفت‌خیز عرب، بلکه همسایگان جنوبی آمریکا نیز وارد رقابت میلیونی برای جلب توجه کاخ سفید شدند. بر پایه اسناد رسمی وزارت دادگستری ایالات متحده، از زمان پیروزی ترامپ در آبان ۱۴۰۳، دست‌کم ۱۰ کشور از آمریکای لاتین و حوزه دریای کارائیب، با ثبت رسمی مقام‌های عالی‌رتبه خود به‌عنوان نماینده خارجی، وارد زمین بازی لابی‌گری در واشنگتن شده‌اند.

پیشتاز این رقابت، نایب بوکله، رئیس‌جمهور السالوادور است. او با صرف یک‌ونیم میلیون دلار در سه سال گذشته، به دیدار رسمی با ترامپ در کاخ سفید، امضای توافق هسته‌ای، ارتقای رتبه امنیت سفر به کشورش و حمایت از توسعه زندان عظیمش دست یافت. در سوی دیگر، دنیل نوبوآ، رئیس‌جمهور اکوادور، با قرارداد پرسودی با یکی از شرکت‌های مشهور روابط عمومی، هم عکس یادگاری‌اش را با ترامپ در مارالاگو گرفت و هم توانست مجوز ارسال سلاح برای مقابله با بحران امنیتی داخلی را کسب کند. خاویر میلی، رئیس‌جمهور آرژانتین نیز با رویکردی شخصی‌تر، راه دل ترامپ را پیدا کرد. از ضیافت‌های شام در مارالاگو گرفته تا هم‌نشینی با ایلان ماسک در نشست محافظه‌کاران، مسیر برای توافق ۲۰ میلیارد دلاری‌اش با صندوق بین‌المللی پول و دیدارهای آتی در کاخ سفید هموار شد.

هسته‌ اصلی این تلاش‌ها در شهر میامی شکل گرفته؛ جایی که چهره‌هایی چون دامیان مرلو و کارلوس تروخیو، با سابقه‌ای طولانی در دولت‌های جمهوری‌خواه، به ستادهای منطقه‌ای نفوذ در سیاست خارجی ترامپ بدل شده‌اند. مرلو که تا سال گذشته مشاور بوکله بود و سابقه همکاری با میلی را نیز دارد، ماهانه ۷۵ هزار دلار از آنها دریافت می‌کند.

او در جلسه‌ رسمی بوکله با ترامپ در دفتر بیضی، پشت سر آنها ایستاده بود. کارلوس تروخیو که زمانی نماینده دولت ترامپ در سازمان کشورهای آمریکایی بود، امروز نمایندگی چند کشور از جمله هائیتی، دومینیکن و گویان را در شرکتی خصوصی برعهده دارد؛ شرکتی که تنها در سه‌ماهه نخست سال جاری، بیش از ۳ میلیون و ۶۰۰ هزار دلار درآمد داشته است.

در این شرکت، دختر رئیس دفتر ترامپ و رئیس سابق دفتر مارکو روبیو، سناتور بانفوذ آمریکایی، نیز فعالیت دارند. از سوی دیگر، همین شبکه لابی‌گری نقشی کلیدی در توافق ۲۳ میلیارد دلاری تصاحب بنادر راهبردی در پاناما توسط کنسرسیومی از شرکت‌های مالی و حمل‌ونقل ایفا کرده است. این معامله‌ که از سوی ترامپ گامی برای «بازپس‌گیری کنترل کانال پاناما از دست چین» توصیف شد، سود سرشاری نصیب شرکت‌های هم‌پیمان با دولت وی کرد.

نکته قابل‌تأمل در رفتار بسیاری از دولت‌های منطقه، حفظ توازن میان لابی‌گرهای وابسته به جمهوری‌خواهان و چهره‌های نزدیک به دموکرات‌هاست. پاناما، برای نمونه‌ در کنار همکاری با دیوید اوربن، مشاور سرشناس جریان محافظه‌کار، با مانوئل اورتیز، استراتژیست باسابقه‌ حزب دموکرات نیز قرارداد ۲ و نیم میلیون دلاری بسته است.

کلمبیا هم قرارداد ماهانه ۶۰ هزار دلاری خود را با یک شرکت حقوقی و مشاوره‌ای تمدید کرده است؛ شرکتی که در آن، هم مقام پیشین دولت اوباما و هم رئیس دفتر جان بینر، رئیس پیشین مجلس نمایندگان، نقش داشتند. هندوراس نیز برای تقویت همکاری‌های امنیتی و مهاجرتی، با هیوگو لورنس، سفیر سابق آمریکا در این کشور و تام شَنِن، دیپلمات ارشد سه دولت بوش، اوباما و ترامپ، قرارداد ماهانه ۹۰ هزار دلاری امضا کرده است. به هر حال ممکن است ۴ سال دیگر، رئیس‌جمهور دموکرات ساکن کاخ سفید شود و احتیاط شرط عقل است. 

اگرچه آمریکای لاتین هنوز بزرگ‌ترین بازیگر بازار لابی‌گری در واشنگتن نیست‌ اما میزان هزینه‌کرد کشورهای این منطقه، نسبت به گذشته چشمگیر است. این افزایش را باید نتیجه‌ ترکیب چند عامل دانست: نخست، اولویت‌بخشی دولت ترامپ به آمریکای لاتین در سایه‌ حضور چهره‌هایی از ایالت فلوریدا؛ دوم، شخصی‌سازی سیاست‌گذاری خارجی در دولت جدید؛ و سوم، عقب‌ماندگی تاریخی این کشورها در رقابت برای نفوذ در واشنگتن.

اکنون که بسیاری از این چهره‌ها یا در دولت حضور دارند یا به آن دسترسی مستقیم دارند، کشورهای منطقه این فرصت را مغتنم شمرده‌اند تا با پرداخت چند میلیون دلار، جایگاهی تازه در ساختار تصمیم‌سازی ایالات متحده به‌دست آورند و این، نسخه‌ای «لاتینی‌شده» از همان مدلی است که ترامپ پیش‌تر در خاورمیانه آزموده بود و دوباره در سفر اخیر به سه کشور ‌ بی‌حاشیه خلیج فارس آن را تکرار کرد؛  سیاست خارجی برای ترامپ، معامله‌ است و معامله هم هزینه دارد.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن از سوی ایسنا نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان منتشر می‌شود.

انتهای پیام