حوصله بچه‌ام را ندارم. 27 ساله‌ هستم و همسرم 23 ساله است. هر روز به محض این‌که
از سرکار به خانه برمی گردم، پسر سه ساله‌ام از سر و کولم بالا می‌رود و چون
خسته‌ام، مجبور می‌شوم دعوایش کنم. بعد از شام هم واقعا خسته‌ام و او اصرار می‌کند
که بیا با من بازی کن اما توانش را ندارم. بچه‌ام را دوست دارم ولی از بازی خسته
نمی‌شود. چه کنم؟

دوست عزیز، این‌که شما به دنبال راه‌حلی برای اصلاح رابطه‌تان با فرزند خود هستید،
بسیار خوب است.
کاش ما روان شناسان چوب جادویی داشتیم و می‌توانستیم اوضاع را همان‌گونه که
مراجعان‌ما می‌خواهند، تغییر دهیم! اما نه ما چوب جادویی داریم و نه واقعیت‌های
دنیای بیرون به خواست ما تغییر می‌کنند. این‌که شما فرزندی دارید که بازی جزو
نیازهای اولیه اوست یک واقعیت غیرقابل انکار است و این‌که شما به عنوان پدر چه نقش
مهم و تاثیرگذاری بر او دارید، هم غیر قابل انکار است.

ارزش‌های زندگی‌تان را پیدا کنید

شما در متن سوال گفتید که پسرم را دوست دارم. این ادعا به این معنا می‌تواند باشد
که برای شمارابطه‌ با فرزندتانمهم است؟
آیا این رابطه بناست یک رابطه طولانی مدت همراه با شادکامی و موفقیت باشد؟ و این‌که
تربیت پسرتان برایتان مهم است؟ اگر جواب شما به این سوالات مثبت است، می‌توان نتیجه
گرفت که فرزندپروری جزو ارزش‌های شماست و این موضوع می‌تواند به رغم همه خستگی‌ها و
سختی‌های کار بیرون، راه را برای شما هموار کند. از خودتان بپرسید آیا این مدل
رفتاری که اکنون با پسرم دارم، من را به خواسته‌ام که داشتن یک رابطه خوب، محکم و
طولانی مدت با اوست، می‌رساند یا نه؟

زمان سریع می‌گذرد

این موضوع قابل درک است که شما بعد از خستگی کار روزانه احتیاج به استراحت دارید،
اما فرزند شما به خواست خودش به این دنیا نیامده و به عنوان یک کودک نیازهایی مطابق
با رشدش دارد. شاید اکنون برای شما بازی کردن با پسرتان سخت و خسته کننده به نظر
برسد اما به یاد داشته باشید که کودکان بسیار سریع رشد می‌کنند و نیازهای‌شان نیز
به همان سرعت تغییر می‌کند.

انرژی پسرتان را تخلیه کنید

کودکی در سن و سال پسر شما احتیاج به فعالیت بدنی و همین‌طور ارتباط عاطفی دارد.
می‌توانید با کمک همسرتان طوری برنامه‌ریزی کنید که اگر وی امور خانه را سامان
می‌دهد، در طول روز برنامه‌ای برای فعالیت خارج از منزل یا حیاط یا فضای باز برای
پسرتان در نظر بگیرد تا زمانی که شما در منزل هستید، کودک‌تان با بازی‌های کم
تحرک‌تر هم سرگرم شود.

مسئولیت پذیر باشید

این مسئله را به یاد داشته باشید که به هر حال شما در قبال فرزندتان مسئولیت دارید
و هیچ فردی نمی‌تواند جای شما را برای او پر کند. پسرتان به سرعت بزرگ خواهد شد و
شانس داشتن لحظات بازی با او به سرعت از دست خواهد رفت.

نویسنده : ریحانه نوذریان |کارشناس‌ارشد روان‌شناسی و
واقعیت‌درمانگر