به گزارش شهرآرانیوز -احمد حیدریان، حالا ۲۸ ساله است؛ نویسنده و کارگردانی که آثارش را اغلب از مسیر باشگاه فیلم سوره دنبال کرده‌ایم. هم برای فیلم‌ها، فیلمنامه نوشته و هم خودش دست به کار شده و کارگردانی کرده است. نام او در این آثار به عنوان نویسنده یا کارگردان به چشم می‌خورد: اونا، آب هرگز نمی‌میرد، بانی، دوبنده، مصلحت، کف و خون و. چند بار هم برای این آثار جوایزی کسب کرده است، از جمله دیپلم افتخار بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم ۱۰۰، جایزه بهترین فیلمنامه فیلم کوتاه از جشنواره عمار، فانوس زرین بهترین فیلم داستانی جشنواره عمار و.... اما تازه‌ترین تجربه حیدریان که هم فیلمنامه‌اش را نوشته و هم کارگردانی‌اش کرده، رئال‌انیمیشنی است به نام «پیش از بهشت» که این روز‌ها حسابی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود؛ اثری که همین هفته پیش و همزمان با اوج گیری درگیری‌ها در مناطق مختلف بین نیرو‌های رژیم اشغالگر قدس و فلسطینی‌ها منتشر شد و مورد استقبال قرار گرفت. استقبال از این اثر از قضا به این دلیل بود که در درگیری‌های اخیر، چندین کودک فلسطینی مظلومانه کشته شدند و این انیمیشن نیز بر کودکان متمرکز شده است. در فیلم کوتاه پیش از بهشت -که حیدریان می‌گوید مهم‌ترین اثری است که ساخته- او به سال ۱۹۴۸ رفته و مبدأ ماجرا‌های اشغال سرزمین فلسطینی‌ها را در شش دقیقه، با تصویر کردن نقاشی‌های بچه‌های فلسطینی بر دیوار خانه‌ای که رهایش کرده‌اند، نشان داده است. با او در این باره گفت و گویی کوتاه ترتیب داده‌ایم.

وقتی به فلسطین فکر می‌کنیم، به‌ ویژه اگر بخواهیم این فکر کردن به تولید اثری هنری منجر شود، وجوه دراماتیک ماجرا را در مبارزه‌ های سال‌های اخیر می‌یابیم. اما شما این روایت‌های معمول مبارزه را وانهادید و به مبدأ ماجرا پرداختید. به سال 1948 و آغاز اشغال. چرا؟

چه تصوری از فلسطین دهه 50 میلادی داشتید؟ برای رسیدن به این میزانسن چه تحقیقاتی کردید؟

مسأله فلسطین این روزها دوباره سرخط اخبار است و دوباره همه مردم جهان با آن همراهی می‌کنند. لابد این باعث شده فیلم شما بیشتر دیده شود.

فیلم شما دست‌ به‌ دست شده و احتمالا به دست مخاطبانی از سلایق و علایق گوناگون رسیده است. در رصد شما بازخوردها مختلف هم بوده است؟

گفتید باشگاه فیلم سوره، باشگاهی که البته می‌دانیم جوان است و سایتش هم خیلی جوان‌تر. چرا در سایت این باشگاه از فیلم شما به عنوان «تیزر فرهنگی» یاد شده؟ آیا چنین عنوانی، تقلیل کار شما نیست؟